Do końca moich dni

Apolonia Dobkowska cieszyła się życiem w wielkim majątku którego miała dziedziczyć, każdy ją kochał i rozpieszczał, wykształcona, delikatna w raz z rodzicami mieszkała na dworze w Szczepankowie, rozkochując na zabój Jurka ogrodnika. Czy miłość miała by szanse rozkwitnąć w tych młodych ludziach? Pewnie tak, ale wybuch wojny i najazd Sowietów kazał im wsiąść do pociągu towarowego i jak liczni ludzie udać się w nieznane ziemie, przeklęte i zapomniane przez Boga, Syberie. To tam zostali ulokowani w raz z innymi którym przypięto łatkę - zesłaniec polityczny, który nie wiele miał wspólnego z tą polityką, był to czas kiedy zabierano włości, ziemię, majątki a właścicieli usuwali w ten sposób albo w inny. Pola w raz z rodziną trafiła do miejsca skąd nikomu nie udało się uciec, mieszkała w ziemlance, pracowała ciężko przy wycince drzew, spławianiu ich, na polu, w oborze, jednak w tym koszmarze pojawił się on, kacap, rusek który zaprzyjaźnił się z dziewczyną pomagając jej i rodzinie przetrwać zimy i ciężkie warunki bytowe. Zrezygnowana brakiem wieści od ukochanego z Polski zaczyna szukać szczęścia tam gdzie jak śmiało można porównać powiedzenie, zakazany owoc najlepiej smakuje, w ramionach Andrieja. Po sześciu latach doczekali się wyzwolenia, końca wojny i radość która niosła wiadomość że wracają do Polski, do domu. Podczas podróży powrotnej dochodzi do kolejnej rodzinnej katastrofy, która kreśli znak zapytania, czy można było uniknąć dramatu, czy życie potoczyło by się inaczej gdyby Pola została na Syberii, jak dalej potoczą się losy tej rodziny?

Wzruszająca powieść która łapie za serce, tworzy niebywałą scenerię dramatu jaki miała miejsce i nie fikcja literacka a najprawdziwsza prawda jaka ukazała swoje podwoje, szczera, konkretna, pięknie opisana historia rodziny Dobkowskich, prezentujący obraz dwustronny, bogata rodzina która żyła sobie jak pączek w maśle zostaje skazana na długie sześć lat pobytu na ziemiach niczyich, w warunkach przekraczających wszelkie standardy, brak człowieczeństwa, tolerancji, znikąd pomocy, warunków bytowych, lecz siła głęboko drzemała w rodzinie, która nie poddawała się, pracowała, pragnęła żyć, siłę którą czerpała to determinacja i heroizm, nadzieja i wiara a także poświęcenie. Magiczna pełna zakręconych wątków, ciepła a jednak tyle bólu niesie, bo wojna wojną ale brak zrozumienia, wybaczenia i poczucia winy niesie tyle niedopowiedzeń że trzeba sobie odpowiedzieć na pytanie: co byś zrobiła, wybrała powrót do ojczyzny i życie na cudzym garnuszku, czy miłość na zakazanej ziemi z dala od bliskich. Bohaterka wybrała, ale czy to był dobry wybór...Polecam. Jeśli jesteście zainteresowani historiami wojennymi, polecam także powieści tej autorki:

- : Lekarka nazistów ; i ; Złodziejkę listów .;

Apolonia Dobkowska cieszyła się życiem w wielkim majątku którego miała dziedziczyć, każdy ją kochał i rozpieszczał, wykształcona, delikatna w raz z rodzicami mieszkała na dworze w Szczepankowie, rozkochując na zabój Jurka ogrodnika. Czy miłość miała by szanse rozkwitnąć w tych młodych ludziach? Pewnie tak, ale wybuch wojny i najazd Sowietów kazał im wsiąść do pociągu...

Pani Ania jak zwykle mnie nie zawiodła! Początku historia toczy się w Szczepankowie, gdzie mieszka młoda Apolonia wraz z rodziną. Głupiutka, szaleńczo zakochana w ogrodniku dziewczyna, przeżywa swoje życie lekko i beztrosko. Szybko jednak sielanka dobiega końca - zesłana pewnego dnia z rodziną na Syberię - rozpieszczona panienka - musi podjąć walkę o przetrwanie. Początkowo nie dając sobie rady, szybko znajduje przychylną jej osobę - Andreja, który oprócz bycia strażnikiem - jak się okazuje, zostaje jej adoratorem. Przy pomocy młodego blondyna, dziewczyna stawia czoła wszystkim napotkanym trudnością i bierze los w swoje ręce. W między czasie między ich dwojgiem rozkwita uczucie, które jak się później okazuje staje się czymś wiecznym. Niesamowicie chwyciła mnie za serce ta historia, do końca myślałam, że Pola i Andrej będą w końcu razem, aczkolwiek tak się niestety nie stało nad czym ubolewam, ale jak już doskonale wiemy, życie jest okrutne. Bardzo polecam przeczytanie tej pozycji i z niecierpliwością czekam na kolejne piękne opowieści od Pani Ani!

Pani Ania jak zwykle mnie nie zawiodła! Początku historia toczy się w Szczepankowie, gdzie mieszka młoda Apolonia wraz z rodziną. Głupiutka, szaleńczo zakochana w ogrodniku dziewczyna, przeżywa swoje życie lekko i beztrosko. Szybko jednak sielanka dobiega końca - zesłana pewnego dnia z rodziną na Syberię - rozpieszczona panienka - musi podjąć walkę o przetrwanie. Początkowo...

Bohaterką powieści Do końca moich dni jest Apolonia Dobkowska, żyje sobie wraz z mamą i ojcem W Szczepankowie. Pewnego dnia, zimą 1940 roku wraz z całą rodziną w wieku 19 lat zostaje wywieziona na Syberię, zostawiając na miejscu miłość swego życia Jerzego. W niełatwych warunkach stara się zapewnić byt swojej rodzinie i nowo narodzonemu bratu. Kiedy Apolonia nie otrzymuje wiadomości z Polski, przekonana o tym, że jej ukochany nie żyje, postanawia oddać swoje serce mężczyźnie, który jako jeden z nielicznych na sybirskiej ziemi okazuje ludzkie uczucia. Sześćdziesiąt lat od tamtych wydarzeń Apolonia decyduje się napisać książkę o tym, co przeżyła. W jej opowieści znajdą się odpowiedzi na pytania, które wszystkich nurtują: czy Apolonia została przy Andrieju, a może udało jej się wrócić do Polski i tam wieść udane życie z Jerzym?
Na wstępie mojej opinii muszę przeprosić autorkę, bo myślałam, że nie ma możliwości, by czwarta z kolei jej powieść, znowu mnie poruszy. Poruszyła i to bardzo. Apolonia jest wyjątkową bohaterką. Wybory, których musiała dokonać, roztrzaskały moje serducho. I nie chodzi mi tylko o wybór między mężczyznami, których pokochała. Obcowanie z książkami pani Ani jest przyjemnością. Ode mnie 10/10.

Bohaterką powieści Do końca moich dni jest Apolonia Dobkowska, żyje sobie wraz z mamą i ojcem W Szczepankowie. Pewnego dnia, zimą 1940 roku wraz z całą rodziną w wieku 19 lat zostaje wywieziona na Syberię, zostawiając na miejscu miłość swego życia Jerzego. W niełatwych warunkach stara się zapewnić byt swojej rodzinie i nowo narodzonemu bratu. Kiedy Apolonia nie otrzymuje...

Jest coś takiego w tej książce, że chwyta za serce. Historia wojenna, ale tym razem z dalekiej Syberii. Apolonia miała zapewnione spokojne życie, wszak to panna z dobrego domu. Tymczasem wojna zmienia nie tylko jej codzienność, ale i ją samą. Walka o przetrwanie stała się jej orężem. W tej walce wspiera ją Andriej. Wróg, z którym zaczyna łączyć ją silna więź…
To wzruszająca historia, która pokazuje oblicze wojny i ludzi, mających ciągle nadzieję na lepsze czasy.

Jest coś takiego w tej książce, że chwyta za serce. Historia wojenna, ale tym razem z dalekiej Syberii. Apolonia miała zapewnione spokojne życie, wszak to panna z dobrego domu. Tymczasem wojna zmienia nie tylko jej codzienność, ale i ją samą. Walka o przetrwanie stała się jej orężem. W tej walce wspiera ją Andriej. Wróg, z którym zaczyna łączyć ją silna więź…
To...

Jedna z tych książek której się nie da odłożyć na później.. przenikająca historia, bardzo emocjonalna.. Polecam!

Jedna z tych książek której się nie da odłożyć na później.. przenikająca historia, bardzo emocjonalna.. Polecam!

Historia pełna niezwykłej siły i determinacji. Powieść przedstawia losy Apolonii Dobkowskiej, której życie nagle wywraca się do góry nogami…
Do pewnej zimowej nocy 1940 roku „jaśnie panience” wydaje się, że największym problemem jest zakazane uczucie do biednego chłopaka – ogrodnika Jurka. Gdy do dworu wpadają enkawudziści, informują o przesiedleniu, dając rodzinie trzydzieści minut na spakowanie rzeczy - następuje koniec dotychczasowego świata…

Zaczyna się straszna podróż – w strachu, nieludzkich warunkach, bydlęcych wagonach, brudzie, ścisku. Nowym domem staje się pasiołek Kamyszenka w Krasnoczowskim Rejonie – pięć tysięcy kilometrów od domu w Szczepankowie. Rodzina musi wytrwać w warunkach skrajnej biedy i zimna, walczyć o każdy okruch chleba, stawić czoła wielu trudnościom i próbom, spróbować przywyknąć do nowych warunków. Ta nierówna walka o przetrwanie, zarówno fizyczne, jak i emocjonalne jest godna podziwu. Czy jest możliwy powrót do domu w Polsce, czy przetrwa miłość do Jerzego, a może na nieludzkiej ziemi narodzi się nowe uczucie?
Zdradzę, że części rodziny uda się powrócić do kraju. Jednak rzeczywistość po wojnie nie przynosi spodziewanej ulgi, tylko kolejne wyzwania, cierpienia i trudności. Moralne dylematy i konflikty wewnętrzne Poli rozdzierają serce. Potyka się, popełnia błędy, za które płaci do końca swoich dni. To jednak czyni tę postać bardziej ludzką i autentyczną.

Z kart powieści przebija niegasnąca nadzieja, okazuje się bowiem, że nawet w najtrudniejszych sytuacjach wiara, determinacja mogą prowadzić do ostatecznego zwycięstwa nad przeciwnościami losu. Ważne, by pozostać sobą, być przyzwoitym, dobrym człowiekiem.
Zapraszam do tej emocjonującej podróży z bohaterami – historia opowiedziana jest z taką wrażliwością, wyczuciem, empatią, że odnosi się wrażenie towarzyszenia bohaterom w ich trudach i radościach. Samo przypomnienie krzywdy, upokorzenia, cierpienia Sybiraków jest bardzo potrzebne, stanowi piękne oddanie im hołdu.

Historia pełna niezwykłej siły i determinacji. Powieść przedstawia losy Apolonii Dobkowskiej, której życie nagle wywraca się do góry nogami…
Do pewnej zimowej nocy 1940 roku „jaśnie panience” wydaje się, że największym problemem jest zakazane uczucie do biednego chłopaka – ogrodnika Jurka. Gdy do dworu wpadają enkawudziści, informują o przesiedleniu, dając rodzinie...

„Do końca moich dni” to piękna (choć smutna) i wzruszająca opowieść o pewnej młodej Łomżyniance, pochodzącej z zamożnej rodziny. Okrutny los zdecydował, że podczas wojny, Apolonia wraz ze swoimi bliskimi, została zesłana na Syberię i tym samym - zmuszona do pozostawienia całego swojego majątku i ukochanego Jerzego. Tam jej urokowi uległ pewien rosyjski żołnierz o imieniu Andriej. Czy Pola do końca pozostała wierna pozostawionemu w Polsce mężczyźnie? A może rozpoczęła nowy rozdział w swoim życiu na nieludzkiej ziemi? Przeczytajcie, a się dowiecie! Ja za obyczajówkami nie przepadam, więc bałam się, że ta historia może się dla mnie okazać zbyt nudna. Kusił mnie jednak ten wątek historyczny i romantyczny oraz fakt, że akcja toczy się momentami nawet w mojej rodzinnej miejscowości. Bardzo się cieszę, że w końcu uległam pokusie sięgnięcia po twórczość autorki. Ta powieść obudziła we mnie cały wachlarz emocji - od smutku, przez wzruszenie, aż po radość. Nie obyło się także bez elementu zaskoczenia. Świetnie spędziłam przy niej czas i bardzo polecam zapoznać się treścią tej książki. Ja na pewno zabiorę się niedługo za czytanie poprzednich dzieł Anny Rybakiewicz.

„Do końca moich dni” to piękna (choć smutna) i wzruszająca opowieść o pewnej młodej Łomżyniance, pochodzącej z zamożnej rodziny. Okrutny los zdecydował, że podczas wojny, Apolonia wraz ze swoimi bliskimi, została zesłana na Syberię i tym samym - zmuszona do pozostawienia całego swojego majątku i ukochanego Jerzego. Tam jej urokowi uległ pewien rosyjski żołnierz o imieniu...

Nie pamiętam kiedy dałam 10 gwiazdek książce. Po tym jak poznałam historię z powieści "Małe życie" H. Yanagihara uważałam że żadna książka nie wzbudzi we mnie takich uczuć. W końcu po kilku latach płakałam nad książką i byłam niezwykle ciekawa jakie będzie zakończenie.
Bardzo wciągająca, pasjonująca, chwilami bolesna, ale naprawdę niezwykła historia Apolonii. Bardzo polecam i zachęcam do zapoznania.

Nie pamiętam kiedy dałam 10 gwiazdek książce. Po tym jak poznałam historię z powieści "Małe życie" H. Yanagihara uważałam że żadna książka nie wzbudzi we mnie takich uczuć. W końcu po kilku latach płakałam nad książką i byłam niezwykle ciekawa jakie będzie zakończenie.
Bardzo wciągająca, pasjonująca, chwilami bolesna, ale naprawdę niezwykła historia Apolonii. Bardzo polecam...

„ – […] Człowiek, gdy szybko wzbogaca się niskim kosztem, podejmuje złe decyzje. A ja próbuję ją tylko ochronić, nakierować na dobrą drogę. Może niepotrzebnie. – Westchnęłam. – W końcu sami musimy dźwigać ciężar odpowiedzialności za swoje wybory…”.

„Do końca moich dni” to powieść, gdzie strata, ból, ale też nadzieja mieszają się ze sobą. Czytając tę powieść czułam wewnętrzne rozdarcie bohaterów, ich bolączki, troski i strach.

Anna Rybakiewicz stworzyła historię na pozór prostą, a jednak jej pióro i wydarzenia w niej zawarte stworzyły aurę pełną dramatyzmu, co więcej dając do myślenia.

Jedno niespostrzeżenie. Jeden moment nieuwagi doprowadził do rodzinnej tragedii. Tragedii, która rozrywała serce, jednocześnie dając czytelnikowi nadzieję na wyprostowanie.

Bolączki, które przeżywała Apolonia były pełne refleksji, żalu i bólu. Doprowadzały jej serce do szaleństwa, niepewności i nieokiełznanych emocji. Pełna nieoczywistości i rozdarta pomiędzy własnymi uczuciami kobieta boryka się z niezdecydowaniem.

Autorka tworząc historię skazała bohaterów na ogrom poświęcenia, ale to właśnie cechuję tę historię. Jest piękna, smutna i chwytająca za serce. Polecam!

[REKLAMA WYDAWNICTWO FILIA]

„ – […] Człowiek, gdy szybko wzbogaca się niskim kosztem, podejmuje złe decyzje. A ja próbuję ją tylko ochronić, nakierować na dobrą drogę. Może niepotrzebnie. – Westchnęłam. – W końcu sami musimy dźwigać ciężar odpowiedzialności za swoje wybory…”.

„Do końca moich dni” to powieść, gdzie strata, ból, ale też nadzieja mieszają się ze sobą. Czytając tę powieść czułam...

Ale to było dobre!

Ale to było dobre!