Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„- Poszukaj sposobu, żeby przekuć te marzenia na własne – zasugerował, podnosząc mnie, gdy nadeszła kolejna fala. – Znajdź sposób, żeby zmieniać świat na lepsze”.

Za każdym razem, gdy zaczynam czytać nową historię napisaną przez Yarros uświadamiam sobie, że cieszę się najbardziej na świecie, ale też najbardziej na świecie cierpię, bo autorka przelewa w swoje powieści tyle uczuć i emocji, że pod ich nadmiarem dosłownie się rozpadam.

W „Gdyby jednak” te uczucia zaatakowały mnie już na samym początku i poczułam głębie wszystkiego. Relacja głównych bohaterów zaczyna się tak niewinnie, ale już za chwilę na barkach czytelnika spoczywa cały ich los. Zamiera. Wzrusza się. Czeka…

Izzy i Nate to idealny przykład pary „ta osoba, zły czas”. Momentami to wręcz druzgocące, to że czas był przeciwko. Kariera w armii, kariera w polityce – to dla bohaterów coś niezwykłego, a mimo wszystko lata zajmuje im, by dojrzeć do wniosku, że kariera to nie wszystko.

Decyzje, które podejmują mają poważne skutki w ich życiu. A mimo wszystko tlące się uczucie wciąż nie daje o sobie zapomnieć.

Rebecca Yarros napisała powieść złożoną emocjonalnie, w taki sposób, że ściska czytelnika za serce. Bohaterów jednocześnie się kocha i nienawidzi, bo wbrew wszystkiemu oni doskonale do siebie pasują. Każda płaszczyzna tej historii angażuje czytelnika do dalszego czytania. Ja to po prostu kocham! ♥

[REKLAMA WYDAWNICTWO HYPE]

„- Poszukaj sposobu, żeby przekuć te marzenia na własne – zasugerował, podnosząc mnie, gdy nadeszła kolejna fala. – Znajdź sposób, żeby zmieniać świat na lepsze”.

Za każdym razem, gdy zaczynam czytać nową historię napisaną przez Yarros uświadamiam sobie, że cieszę się najbardziej na świecie, ale też najbardziej na świecie cierpię, bo autorka przelewa w swoje powieści tyle...

„Przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny obszedłem całe Tokio. To była ucieczka. Przed jakąś nieuniknioną obecnością. Przed czymś, co usiłuje pożreć mnie w całości”.

Takiej książki z pewnością jeszcze nie czytałam! Pełna niepowtarzalnego klimatu unoszących się sekretów i robotycznych emocji. Dziwności, która na przestrzeni kolejnych rozdziałów staje się normalnością i skrupulatnie prowadzi czytelnika przez wszystkie tajniki, aby mógł w pełni zaangażować się w opowieść.

Ja od samego początku, aż do ostatniego zdania, czułam się tym zaintrygowana.

Tym bardziej, że John nie jest zwyczajnym bohaterem. Jego inteligencja wręcz powala, a geniusz technologii przejawia się na każdym kroku. Jednak nawet on nie jest idealny. Jego tajemnica to coś, czego sam wstydzi się przed samym sobą i co rzutuje na jego pewność siebie.

Poznając Neotnię w jego życiu coś się zmienia. A „zwykła” kelnerka intryguje go przy każdej okazji. To, co dzieje się między bohaterami to czysta poezja, która wykracza poza wszelkie ramy. Rodzące się uczucie, sekret, który wychodzi na światło dzienne i wszelkie dziwactwa są „takie ich”.

„Piękni lśniący ludzie” to powieść, która ukazuje świat w zakrzywieniu i sprawia, że nic nie wydaje się normalne. A przez to przyszłość wygląda wyjątkowo niestabilnie, barwnie i ciekawie. Świat wypełniony robotyką ukazuje naturę człowieka – jego zachowania, dostosowywanie się do nowych sytuacji i myślenia. Każda decyzja wiąże się albo z pochopnością bohaterów, albo wielkim rozmyślaniem, a emocje nigdy nie były mi bliższe niż ich rozważania. To próba akceptacji – siebie, innych i świata, w którym się żyje. Jestem pod wielkim wrażeniem, polecam!

[REKLAMA WYDAWNICTWO STORYLIGHT]

„Przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny obszedłem całe Tokio. To była ucieczka. Przed jakąś nieuniknioną obecnością. Przed czymś, co usiłuje pożreć mnie w całości”.

Takiej książki z pewnością jeszcze nie czytałam! Pełna niepowtarzalnego klimatu unoszących się sekretów i robotycznych emocji. Dziwności, która na przestrzeni kolejnych rozdziałów staje się normalnością i...

„Milczałam, nie ufając własnym ustom. Mimo wszystko to one zdradzały to, co wymyślała głowa. Serce przyspieszyło, oddech uwiązł w gardle. Przytuliłam twarz do jego ręki, obracając ją nieznacznie, aby złapać więcej tego niesamowitego zapachu”.

Rebecca Yarros ma coś takiego w swoim piórze, co totalnie przyciąga mnie do jej książek. I chociaż w jakiś sposób wiedziałam, że ten tytuł rozwali moje serduszko i tak podjęłam się czytania. I to było piękne, bolesne, ale piękne!

„Każdym skrawkiem duszy” zabiera czytelnika w podróż pełną samotności, żałoby, cierpienia i bólu. Daje mu też odrobinę nadziei, gdy do gry wchodzi Josh, który strzeże głównej bohaterki niczym anioł stróż. Pokazuje jej, że jest dla niego ważna, że zrobi dla niej wszystko, aby jej tylko ulżyć i dać odrobinę szczęścia. To bohater, który od pierwszej chwili skrada serce i duszę. Zabiera ich cząstki ze sobą i już nie oddaje z powrotem. Ale cóż! Ja ich nawet nie chcę, ale mogłabym dostać kolejnych pięćset stron z historią tych bohaterów, proszę?

Ember miała jasno wyklarowany plan, który kawałek po kawałku legł w gruzach. Małe, chociaż dla niej wielkie, wydarzenia odciskały kolejne piętno na jej marzeniach. I chociaż ona sama musiała obrać zupełnie nowy kierunek, zyskała przy tym siłę i odwagę, której na początku jej brakowało. Jej metamorfoza jest piękna, chociaż pełna przeszkód, z którymi musi sobie poradzić.

Co zrobić, gdy nieproszone uczucia znajdą cię w momencie, gdy nie jesteś na nie gotowym? Sekrety, intrygi i miłość, piękna, chociaż momentami bolesna i obdzierająca duszę. Ta historia ma w sobie potężny ładunek emocjonalny! Polecam ♥

[REKLAMA MUST READ]

„Milczałam, nie ufając własnym ustom. Mimo wszystko to one zdradzały to, co wymyślała głowa. Serce przyspieszyło, oddech uwiązł w gardle. Przytuliłam twarz do jego ręki, obracając ją nieznacznie, aby złapać więcej tego niesamowitego zapachu”.

Rebecca Yarros ma coś takiego w swoim piórze, co totalnie przyciąga mnie do jej książek. I chociaż w jakiś sposób wiedziałam, że ten...