Nowa Fantastyka 479 (08/2022)

Jak zwykle doskonały numer z materiałem trafiającym w różnorodne gusta. Nowa Fantastyka trzyma poziom.

Jak zwykle doskonały numer z materiałem trafiającym w różnorodne gusta. Nowa Fantastyka trzyma poziom.

Należy powiedzieć sobie otwarcie, Nowa Fantastyka prezentuje coraz gorszy poziom, szczególnie w dziale prozy polskiej. Ten numer jest zwieńczeniem upadku, a konkretnie zamieszczone w nim grafomańskie opowiadanie pt. "Cess i szkatułka szczęścia", autorstwa Rafała Łobody. Opowiadanie tak złe, że powoduje zażenowanie graniczące z obrzydzeniem. Jest niewiarygodne, żeby w czasopiśmie, w którym debiutował chociażby Jacek Dukaj, opublikować takiego literackiego gniota. Opowiadanie miało być humorystyczne, ale nie wiem, kogo mogłyby śmieszyć żarty o rzygach, bekaniu i dłubaniu w nosie. Fabularnie tekst nie zawiera nic, nie będę spojlerował, choć tak naprawdę nie ma czego, bo mimo długości w tym opowiadaniu po prostu nic się nie dzieje. Dialogi są fatalne, sztuczne i prostackie. Główna bohaterka jest odstręczająca, to kompletna kretynka, której poczynania śledzi się z uczuciem zażenowania i irytacji. Czytanie czegoś takiego, jest istną torturą. Gdy dotarłem do końca tego dzieła, nie mogłem się nadziwić, jakim cudem coś tak fatalnie napisanego i wulgarnego nie tylko wypełzło z szuflady, w której powinno zostać, ale też zostało opublikowane.
Publicystyka w Nowej Fantastyce trzyma jeszcze przyzwoity poziom, ale to za mało, żeby się rynkowo obronić.

Należy powiedzieć sobie otwarcie, Nowa Fantastyka prezentuje coraz gorszy poziom, szczególnie w dziale prozy polskiej. Ten numer jest zwieńczeniem upadku, a konkretnie zamieszczone w nim grafomańskie opowiadanie pt. "Cess i szkatułka szczęścia", autorstwa Rafała Łobody. Opowiadanie tak złe, że powoduje zażenowanie graniczące z obrzydzeniem. Jest niewiarygodne, żeby w...

Dość przyzwoity numer, publicystyka jak zwykle interesująca, choć chyba żaden z artykułów nie zapadł mi jakość szczególnie w pamięć.

Opowiadania również niezłe, choć ich poziom jest nieco nierówny. Wśród dobrych i przyzwoitych, znalazły się również dość słabe.

Generalnie numer czyta się szybko, ale nic w nim nie przykuwa uwagi na dłużej.

Dość przyzwoity numer, publicystyka jak zwykle interesująca, choć chyba żaden z artykułów nie zapadł mi jakość szczególnie w pamięć.

Opowiadania również niezłe, choć ich poziom jest nieco nierówny. Wśród dobrych i przyzwoitych, znalazły się również dość słabe.

Generalnie numer czyta się szybko, ale nic w nim nie przykuwa uwagi na dłużej.

Lato się kończy? A dopiero był Sylwester…
Z pewnym opóźnieniem (bo przeczytałem już jakiś czas temu) biorę się za najnowszy numer NF.
A w nim – teksty polskie.
„Gambit awansu” Marka Żelkowskiego – korpoReptilianie? Czyta się gładko, zapomina jeszcze gładziej.
„Cess i szkatułka szczęścia” Rafała Łobody (Zanaisa) – fantasy nie lubię. Na ogół. Ale ten tekst był po prostu dobry i zabawny. Czytał się sam. Trochę mi klimatem przypomniał stareńkie „Jednym zaklęciem”. I jeśli już mam czytać fantasy, to proszę o takie właśnie, jak to opowiadanie!
„Głodny Coco czai się tuż” Miki Modrzyńskiej (Kam) – realizm magiczny z Maddie McCann w tle? Bardzo ładna scenografia, ale… Trochę zabrakło mi przesłania (a raczej go nie zrozumiałem). A szkoda, bo fajnie się czyta!
I jedna mała dygresja – za „prążki cebulowe” jestem w stanie zabić, bo mojej żony nie mogę tego oduczyć.
W prozie zagranicznej ważnym bohaterem drugoplanowym okazuje się Mars.
„(R+O)/I = S” E. Catherine Tobler – nieoczywiści Marsjanie, nieoczywisty kontakt. Trochę tu pobrzmiewa Bradburym, ale tak wysoki poziom to nie jest.
„Sześć fikcji o jednorożkach” Rachael K. Jones – głęboka metafora, ale nie wiem czego. Ciężaru życia zapewne. Ale niespecjalnie mnie ten tekst zainteresował, toteż rozkminiać mi się nie chciało.
„Jak powiedzieć „Kocham cię” za pomocą Wikipedii” Beth Goder – nienowe. AI uzyskuje świadomość, a z nią i uczucia. Mało mi się to wydaje prawdopodobne.
„John Carter i marsjańscy metalowi ludzie” Joe R. Lansdale’a – wróciłem pamięcią do „Księżniczki Marsa”, drukowanej w latach osiemdziesiątych w „Fantastyce”. Poziom Burroughsa to nie jest, ale dla miłośników ramotek i staroci przynosi szczyptę nostalgii.
„Jego śladem poprzez światło i mrok” Mimi Mondal – Znowu cyrk? A do tego dżinn? No dobra, wybrzydzał nie będę, bo w sumie to dość ciekawy tekst. O posiadaniu, niewoli, wyborach…

W publicystyce – wiadomo, Aleksandra Klęczar (Ninedin) nie zawodzi. Dobrze mi się czytało wywiad z Garym Flandro, za to Edward Neumeier chwali się niczym baron Munchausen.
Artykuły o megastrukturach i dystopiach tylko prześlizgnęły się po tematach, a szkoda. Może by tak kiedyś powrócić i pogłębić?

Lato się kończy? A dopiero był Sylwester…
Z pewnym opóźnieniem (bo przeczytałem już jakiś czas temu) biorę się za najnowszy numer NF.
A w nim – teksty polskie.
„Gambit awansu” Marka Żelkowskiego – korpoReptilianie? Czyta się gładko, zapomina jeszcze gładziej.
„Cess i szkatułka szczęścia” Rafała Łobody (Zanaisa) – fantasy nie lubię. Na ogół. Ale ten tekst był po prostu dobry...