Był amerykańskim ilustratorem, który fascynował się Wielką Brytanią. Wiedzę o niej czerpał głównie z książek i wyobraźni, bo nigdy w niej nie był. Tylko raz w życiu wybrał się w podróż – do Szkocji, aby spotkać potwora z Loch Ness. Gdy nie udało mu się go zobaczyć, zniechęcił się całkowicie do podróżowania. Nie musiał jednak nigdzie jeździć – jego wyobrażenie o świecie okazało się więcej niż wystarczające do stworzenia niezwykłych i fascynujących ilustracji i utworów. Stworzone przez niego rysunki nasiąknięte są klimatem XIX-wiecznej Anglii: mgliste plenery, zasępiona architektura, ponure postaci rodem z Dickensa lub Topora. I w tej atmosferze osadza opowieści dla dzieci, które zawsze giną w nich marnie.

Edward Gorey rysował nie tylko dla dzieci. Zilustrował wiele książek znanych autorów, w tym m.in. Samuela Becketta, T.S. Eliota, Johna Updike'a, Lewisa Carrolla, Edmunda Wilsona, H.G. Wellsa czy Raymonda Chandlera. Współpracujący z nim pisarze mieli o nim jak najlepsze zdanie.

John Updike:

Edmund Wilson:

A Wisława Szymborska do tych peanów dodała:

Najbardziej znany pozostaje jednak ze stworzenia opowieści dla dzieci: surrealistycznych rysunków opatrzonych zabawnymi, makabrycznymi i/lub tajemniczymi komentarzami. W Polsce większość z nich została zebrana w dwóch tomach Osobliwy gość i inne utwory i Pamiętna wizyta i inne utwory. Jedną z najbardziej charakterystycznych postaci z jego opowieści jest Coś, zwane też osobliwym gościem – urocze stworzenie w szaliku i trampkach, które pewnego dnia zjawia się w podmiejskim wielkim domu i zamieszkuje w nim, dokuczając na różne sposoby jego mieszkańcom.

Samotnik, ekscentryk, kolekcjoner przedziwnych przedmiotów (np. kamieni w kształcie ropuch) izolował się w domu nazywanym Elephant House. Gardził ludzkością i uważał, że jesteśmy wszyscy okrutnie nudni (bo to prawda). Lubił mawiać:

Po całej tej nudzie, zabijaniu milusińskich w serii alfabetonów i wymyślaniu osobliwych gości czas na spoczynek. W towarzystwie kotów, oczywiście, bo całej reszty świata nie sposób znieść.