W nauce droga rozwoju biegnie od jednej hipotezy do drugiej. W dzisiejszej sztuce natomiast zdajemy się błąkać między coraz to nowymi receptami na sukces. A jednak tak wygląda tylko strona zewnętrzna. "Dzieło stworzenia żyje jeszcze pogruchotane pod ruinami świata, którego już nie sposób wyrazić" (...). Pod "powierzchnią" nadal toczy się walka jednostki o prymat wewnętrznego, moralnie zobowiązującego przekonania, obojętnie czy będzie to pop-art, czy klasyka. Nikt nie jest w stanie przewidzieć, kiedy, gdzie i z którego kąta tej próżni wynurzy się znowu nieprzerwane dążenie człowieka do stworzenia prawdziwego obrazu samego siebie. Chcę wierzyć, że wynurzy się ono również z dzisiejszej antysztuki.

W nauce droga rozwoju biegnie od jednej hipotezy do drugiej. W dzisiejszej sztuce natomiast zdajemy się błąkać między coraz to nowymi recept...

Para starych butów to po prostu para starych butów", powiada Huelsenbeck. " Ale jeśli powiesić parę starych butów na ścianie, to nie będą już stare buty, tylko BUTY, które są stare, i jako takie wywołują w nas pewne myśli i skojarzenia". I dalej "Pop-artyści, nowi realiści, to ludzie, którzy wieszają stare buty na ścianie usiłując w ten sposób wywołać w nas takie czy inne uczucia, te jednak, właśnie z uwagi na to, że chodzi tu tylko o wytwory sztuki, anie rusz nie mogą w nas powstać. Podczas gdy artysta wystawiając na pokaz stare buty albo nocniki odczuwa pewną satysfakcję, sytuacja publiczności jest w jej odczuciu psychologicznie rzecz biorąc nieprzyjemna. Publiczność nie jest więc w stanie wywołać w sobie uczucia prawdziwej ironii i cynizmu, który ma sens tylko wtedy, kiedy skierowany jest przeciwko dehumanizacji. Fakt, że wiele snobistycznych kolekcjonerów kupuje te buty i nocniki, pogarsza w warunkach konformistycznego społeczeństwa jeszcze bardziej sytuację publiczności. Wkrótce znajdzie się ona w położeniu osła, który nie wie już, czy ma obrócić głowę w lewo, czy w prawo".

Para starych butów to po prostu para starych butów", powiada Huelsenbeck. " Ale jeśli powiesić parę starych butów na ścianie, to nie będą ju...

«Panie Ephraim, proszę udostępnić mi swoją salę, chcę w niej urządzić kabaret». Pan Ephraim zgodził się i dał mi salę. Ja zaś poszedłem do paru znajomych i poprosiłem ich: «Dajcie mi jakiś obraz, jakiś rysunek, czy rycinę. Chcę w połączeniu z moim kabaretem zorganizować małą wystawę». Potem zwróciłem się do przyjaźnie usposobionych redaktorów prasy zuryskiej i poprosiłem ich: «zamieśćcie parę notatek. Ma to być kabaret międzynarodowy. Chcemy zrobić piękne rzeczy». No i dostałem obrazy, zamieszczono też moje anonsy. Tym sposobem 5 lutego nasz kabaret stał się faktem.

«Panie Ephraim, proszę udostępnić mi swoją salę, chcę w niej urządzić kabaret». Pan Ephraim zgodził się i dał mi salę. Ja zaś poszedłem do p...