Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O wiele trudniej jest oceniać książkę, kiedy ma się za sobą serial ocierający się o geniusz. Czytelnik jest wtedy nastawiony na dzieło co najmniej równie dobre a nawet lepsze niż ekranizacja,. Niestety, z takim właśnie podejściem sięgałam po książkę Lindsay’a.
Piszę „niestety”, ponieważ to, co przeczytałam ma się nijak do mojego wyobrażenia o książkowym Dexterze. Historia socjopaty określającego się mianem „człowieka bez duszy”, mimo że zawiera w sobie wielki potencjał, nie wywarła na mnie oczekiwanych emocji. Po pierwsze, wszystkie postacie poza samym głównym bohaterem są miałkie, bez tak bardzo potrzebnej iskierki, która pozwoliłaby czytelnikowi się z nimi „oswoić”. LaGuerta, Doaks, a nawet Debora stanowią tylko bezbarwne tło dla Dextera. Po drugie, sposób narracji po pewnym czasie mnie zmęczył i nawet kilka zabawnych scenek czy ripost nie zmyło wrażenia zbytniej prostoty języka. Po trzecie, kiedy akcja (po jakichś stu stronach) zaczyna się w końcu rozwijać i pojawia się światełko nadziei na poprawę ogólnego wrażenia… książka się kończy. Oczywiście historia rozwija się zapewne w kolejnych częściach opowieści o panu Morganie, jednak część pierwsza pozostawia duży niedosyt. Dla mnie jedynym plusem była możliwość „zajrzenia” do umysłu Dextera i możliwość analizowania, co dzieje się w głowie człowieka, który twierdzi, że nie odczuwa żadnych ludzkich uczuć.
Moja recenzja jest bardzo subiektywna, jednak oczekiwałam ciarek na plecach, wciągającej akcji i protagonisty, który, tak jak w serialu, zadziwia inteligencją, sprytem i humorem. Cóż, przed kolejną częścią zastanowię się dwa razy...

O wiele trudniej jest oceniać książkę, kiedy ma się za sobą serial ocierający się o geniusz. Czytelnik jest wtedy nastawiony na dzieło co najmniej równie dobre a nawet lepsze niż ekranizacja,. Niestety, z takim właśnie podejściem sięgałam po książkę Lindsay’a.
Piszę „niestety”, ponieważ to, co przeczytałam ma się nijak do mojego wyobrażenia o książkowym Dexterze. Historia...