Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Siedem gwiazdek za to, że świat Wiedźmina jest moim ulubionym światem i prawdopodobnie nim pozostanie na zawsze. Do zbioru opowiadań podchodziłam sceptycznie. Przede wszystkim przez tą okładkę, która jest trochę fałszywą formą reklamy, ale też z samej uwagi na to, iż nie została napisana przez Andrzeja Sapkowskiego. Przejdę do rzeczy i postaram się ocenić każde opowiadanie wedle mojego uznania.

"Kres cudów"-szczerze mówiąc nie zachwyciło mnie to opowiadanie, a mówiąc prościej: nie kupiła mnie historyjka autora. Napisana niby poprawnie, ale efekt nie jest najlepszy.

"Krew na śniegu"-słabe, nawet bardzo. Zaczynając od dziwnego błędu, w którym to Lytta Neyd ma niby czarne włosy(?), a kończąc na nieciekawej fabule.

"Ironia losu"-zwrot w dobrym kierunku, proste, szybkie, miało jakiś swój klimat.

"Co dwie głowy..."-mam mieszane uczucia, z jednej strony było w porządku, z drugiej strony to opowiadanie było "za grzeczne" (jeśli ktoś zrozumie o co chodzi :D). Ta przyzwoitość zmarnowała potencjał całego opowiadania.

"Skala powinności"-drugie z najlepszych opowiadań, warte przeczytania. Miało klimat i naprawdę fajnie, że ktoś poszedł w tym kierunku.

"Bez wzajemności"-tragiczna historia, w dosłownym jak i przenośnym znaczeniu :(. Bardzo mi się nie podobało. Uważam, że zawarta akcja nie miała żadnego większego sensu, ale to może tylko moje specyficzne odczucie.

"Lekcja samotności"-opowiadanie, które spodobało mi się najbardziej; świetna puenta, świetna historia, czułam się jakbym czytała coś innego niż "Wiedźmin" jednocześnie czytając "Wiedźmina".

"Nie będzie śladu"-szczerze mówiąc, specyficzne to było. Dlatego mam mieszane odczucia. Niby nie było źle, ale to jednak nie to.

"Dziewczyna, która nigdy nie płakała"-nie podoba mi się tytuł, ciężko stwierdzić dlaczego :D. Taki lekko prostacki. Samo opowiadanie całkiem, całkiem. Nie przypadła mi do gustu kreacja Toruviel, ale nie było źle.

"Ballada o Kwiatuszku"-beznadzieja, podobnie jak w przypadku "Bez wzajemności". Nie wiem jak to skomentować, szkoda czasu na zaznajamianie się z czymś takim :/

"Szpony i kły"-w sumie to całkiem ciekawy pomysł, chyba najlepszy ze wszystkich, ale samo wykonanie lekko nudne. Nie było źle.


Mój ogólny ranking:
1. "Lekcja samotności"
2. "Skala powinności
3. "Ironia losu"
4. "Dziewczyna, która nigdy nie płakała"
5. "Co dwie głowy..."
6. "Szpony i kły"
7. "Kres cudów"
8. "Nie będzie śladu"
9. "Krew na śniegu"
10. "Ballada o Kwiatuszku" i "Bez wzajemności"


Podsumowując, większość z opowiadań nie jest ani wybitnie zła, ani wybitnie dobra. Myślę, że prawdziwy fan i tak będzie chciał sięgnąć po ten tytuł, bez względu na to, kto go napisał. Nie zawiodłam się, bo cudów się nie spodziewałam i wydaje mi się, że to najlepsze podejście.

Siedem gwiazdek za to, że świat Wiedźmina jest moim ulubionym światem i prawdopodobnie nim pozostanie na zawsze. Do zbioru opowiadań podchodziłam sceptycznie. Przede wszystkim przez tą okładkę, która jest trochę fałszywą formą reklamy, ale też z samej uwagi na to, iż nie została napisana przez Andrzeja Sapkowskiego. Przejdę do rzeczy i postaram się ocenić każde opowiadanie...

Jedna z najlepszych serii jaką udało mi się przeczytać. Niesamowity klimat, dobra i wciągająca fabuła oraz postacie to zdecydowanie najlepsze powody, by sięgnąć po trylogię Czarnego Maga.

Jedna z najlepszych serii jaką udało mi się przeczytać. Niesamowity klimat, dobra i wciągająca fabuła oraz postacie to zdecydowanie najlepsze powody, by sięgnąć po trylogię Czarnego Maga.

Wiadomo, że dla wielu osób lektury są denne, nudne i nieciekawe, a zmuszanie do czytania ich tylko pogłębia tą niechęć. Nigdy z własnej woli nie sięgnęłabym po żaden dramat, ale przyznaję, że większość dramatów, które przeczytałam właśnie przez szkołę, podobało mi się.

W przypadku "Makbeta" jasne jest, iż się nie zawiodłam. Lektura była przyjemna i napisana w taki sposób, że trudno było nie zrozumieć co się w niej dzieje. W dodatku jest to dzieło dość krótkie, więc nikt raczej się przy nim nie wymęczy. Książka jak najbardziej dobra :D.

Wiadomo, że dla wielu osób lektury są denne, nudne i nieciekawe, a zmuszanie do czytania ich tylko pogłębia tą niechęć. Nigdy z własnej woli nie sięgnęłabym po żaden dramat, ale przyznaję, że większość dramatów, które przeczytałam właśnie przez szkołę, podobało mi się.

W przypadku "Makbeta" jasne jest, iż się nie zawiodłam. Lektura była przyjemna i napisana w taki sposób,...