Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo dobrze i leciutko napisana, nie należy do tych trudnych lektur, z którymi trzeba walczyć - stąd czytałam ją równolegle jako "odskocznię" względem znacznie trudniejszej formą i treścią powieści. Oceniam ją jako rewelacyjną - świetna parabola walki o władzę wszelkimi kosztami. Niemożności utrzymania kontroli przez uczciwych, solidnych ludzi - tylko i wyłącznie ze względu na to, że społeczeństwo jest dzikie i nieodpowiedzialne, i takiego dzikusa będzie szukać na swojego przywódcę.

Bardzo dobrze i leciutko napisana, nie należy do tych trudnych lektur, z którymi trzeba walczyć - stąd czytałam ją równolegle jako "odskocznię" względem znacznie trudniejszej formą i treścią powieści. Oceniam ją jako rewelacyjną - świetna parabola walki o władzę wszelkimi kosztami. Niemożności utrzymania kontroli przez uczciwych, solidnych ludzi - tylko i wyłącznie ze...

Zamysł Camusa przemycony w "Obcym", dzielący powieść na trzy, ujmijmy to, etapy, jest bezbłędny. Trzy śmierci o drastycznie różniących się od siebie okolicznościach, wszystkie wplecione w los jednego człowieka. Wstydliwa indolencja głównego bohatera w dużej mierze odzwierciedla naturalne (lub, ujmijmy to, wrodzone) podejście każdego z nas. Uczymy się żyć w innych schematach, kształtujemy się na inny sposób - wstydzimy się więc potem na samą myśl o naszej rozkosznej bierności i zobojętnieniu, odbieramy ją jako niesłuszną, niepoprawną. Czujemy na siłę, kierujemy się wyuczonymi odruchami. By wpasować się w system.

Zamysł Camusa przemycony w "Obcym", dzielący powieść na trzy, ujmijmy to, etapy, jest bezbłędny. Trzy śmierci o drastycznie różniących się od siebie okolicznościach, wszystkie wplecione w los jednego człowieka. Wstydliwa indolencja głównego bohatera w dużej mierze odzwierciedla naturalne (lub, ujmijmy to, wrodzone) podejście każdego z nas. Uczymy się żyć w innych...

Cudowna lektura. Naprawdę bardzo przyjemna, osobliwa w swojej tematyce i sposobie, w jaki Marquez do niej podchodzi. Przykry i niesamowity romans - a za tymi w znakomitej większości przypadków nie przepadam. Chwalę, chwalę, chwalę.

Cudowna lektura. Naprawdę bardzo przyjemna, osobliwa w swojej tematyce i sposobie, w jaki Marquez do niej podchodzi. Przykry i niesamowity romans - a za tymi w znakomitej większości przypadków nie przepadam. Chwalę, chwalę, chwalę.

Pan Kapuściński ma doskonały styl - płynny, książkę czyta się niczym najlepszy reportaż. Autor po mistrzowsku wywiązał się z zadania, w związku z czym z ogromną przyjemnością sięgnę po następne.

Pan Kapuściński ma doskonały styl - płynny, książkę czyta się niczym najlepszy reportaż. Autor po mistrzowsku wywiązał się z zadania, w związku z czym z ogromną przyjemnością sięgnę po następne.

Pan Orwell bije po twarzy w sposób, który cieszy. Nie tak doskonała jak "1984", niemniej jednak uznaję ją za godną szczerego polecenia.

Pan Orwell bije po twarzy w sposób, który cieszy. Nie tak doskonała jak "1984", niemniej jednak uznaję ją za godną szczerego polecenia.

451 stopni Fahrenheita jest książką bardzo lekką w formie, zaś przygniatającą treścią. Czyta się błyskawicznie, ale z pewnym dyskomfortem, który tłucze się człowiekowi w piersi jeszcze dłuższą chwilę po zaszeleszczeniu ostatnią stroną. Przerażająca dystopia.

451 stopni Fahrenheita jest książką bardzo lekką w formie, zaś przygniatającą treścią. Czyta się błyskawicznie, ale z pewnym dyskomfortem, który tłucze się człowiekowi w piersi jeszcze dłuższą chwilę po zaszeleszczeniu ostatnią stroną. Przerażająca dystopia.

Cudo. Nieczęsto zdarza mi się wciągać w lekturę do tego stopnia. Forma powieści jest tak płynna, że kartki przerzucają się same. Znakomita.

"Upodobanie do prawdy za wszelką cenę jest namiętnością, która nie oszczędza niczego i przed którą nic się nie ostoi"
"Trzymał się środka, ot i wszystko: dla tego rodzaju ludzi żywi się rozsądne uczucia, a uczucia te sprawiają, że życie idzie dalej".

Cudo. Nieczęsto zdarza mi się wciągać w lekturę do tego stopnia. Forma powieści jest tak płynna, że kartki przerzucają się same. Znakomita.

"Upodobanie do prawdy za wszelką cenę jest namiętnością, która nie oszczędza niczego i przed którą nic się nie ostoi"
"Trzymał się środka, ot i wszystko: dla tego rodzaju ludzi żywi się rozsądne uczucia, a uczucia te sprawiają, że...

Nie tak ciezka, jakiej sie spodziewalam. Camus ma bardzo przyjemny styl - aczkolwiek ciagnely mi sie momentami niektore jego rozwazania. Zdawal sie powtarzac w kolko to samo. Ale byly to jedynie pojedyncze przypadki i na dluzsza mete nie obrzydzilo mi to lektury. Zwyczajnie dobra ksiazka.

Nie tak ciezka, jakiej sie spodziewalam. Camus ma bardzo przyjemny styl - aczkolwiek ciagnely mi sie momentami niektore jego rozwazania. Zdawal sie powtarzac w kolko to samo. Ale byly to jedynie pojedyncze przypadki i na dluzsza mete nie obrzydzilo mi to lektury. Zwyczajnie dobra ksiazka.

...i tak, jak do "I wciąż ją kocham" tego samego autora miałam jeszcze jakąś - niewielką, bo niewielką, ale jednak - sympatię, "Pamiętnik" był drogą przez piekło. Dno, dno i trzy metry mułu. Pseudouduchowienie, pseudoromantyzm, przyprawiające o mdłości dialogi wypadały po prostu tanio, tandetnie i nieprzyjemnie. Pierwsze 3/4 książki kompletnie przewidywalne i oklepane. W moim mniemaniu strata czasu.

...i tak, jak do "I wciąż ją kocham" tego samego autora miałam jeszcze jakąś - niewielką, bo niewielką, ale jednak - sympatię, "Pamiętnik" był drogą przez piekło. Dno, dno i trzy metry mułu. Pseudouduchowienie, pseudoromantyzm, przyprawiające o mdłości dialogi wypadały po prostu tanio, tandetnie i nieprzyjemnie. Pierwsze 3/4 książki kompletnie przewidywalne i oklepane. W...

Doskonała.
"1984" zajmuje u mnie już od dłuższego czasu pierwsze miejsce. Niesamowita historia, niesamowity - och, oby za parę lat było mi równie trudno w niego uwierzyć! - świat, niesamowite zakończenie, dzieło przyprawiające momentami o szybsze bicie serca. Przerażająca, a przecież tak nam bliska rzeczywistość. Bezbłędnie oparta na kształtujących się już przecież powoli we współczesnym świecie schematach. Świetnie zbudowana, dopracowana lektura. Orwell miał nosa.
Polecam po stokroć.

Doskonała.

"1984" zajmuje u mnie już od dłuższego czasu pierwsze miejsce. Niesamowita historia, niesamowity - och, oby za parę lat było mi równie trudno w niego uwierzyć! - świat, niesamowite zakończenie, dzieło przyprawiające momentami o szybsze bicie serca. Przerażająca, a przecież tak nam bliska rzeczywistość. Bezbłędnie oparta na kształtujących się już przecież powoli...

Oparty na schematach, które jawią się dla czytelnika jako nic innego niż paradoksy, świat Huxleya ("pełnia pustki", jak to w posłowiu określił Bohdan Baran) niepokoi. Nacisk na masy, lekceważenie jednostek, sprowadzanie ich do kopii kopii kopii, identyczność. Stabilność. Uprymitywniona cywilizacja gwarantująca niezachwiane troskami szczęście.
W tym szaleństwie jawi się metoda, kiedy kartkuje się kolejne strony. A mimo to wizja Nowego, Wspaniałego Świata napełnia pozornie nieuzasadnioną niechęcią. Człowiek jest przywiązany do swoich małych problemów, drobnych trosk i uniemożliwiających stabilizację emocji na tyle, że nie chciałby ukryć się przed nimi pod skrzydłem Jego Fordowskiej Mości. W człowieczeństwie więc zapisana jest jednak potrzeba bycia ze swojego życia niezadowolonym.
Huxley stworzył książkę uderzającą w ludzkie odczucie. Choć "1984" pana Orwella ujęło mnie nieco bardziej - z czystym sumieniem i tę antyutopię (przyznam jednak, że użyciu tego przedrostka poświęciłam chwilę namysłu) dodaję do moich ulubionych lektur. Napisana przyjemnie, nietrudna w odbiorze, za to skłaniająca, jak na ten gatunek literacki przystało, do dalszych refleksji i po jej odłożeniu.

Oparty na schematach, które jawią się dla czytelnika jako nic innego niż paradoksy, świat Huxleya ("pełnia pustki", jak to w posłowiu określił Bohdan Baran) niepokoi. Nacisk na masy, lekceważenie jednostek, sprowadzanie ich do kopii kopii kopii, identyczność. Stabilność. Uprymitywniona cywilizacja gwarantująca niezachwiane troskami szczęście.
W tym szaleństwie jawi się...

Zastanawiająca historia i pomimo swojego, hm... uderzająco gorzkiego realizmu, przyjemna lektura. Sposób narracji, który gdzie indziej mógłby irytować, jawi się w tym przypadku pozytywnie, nadaje opowieści Christiane potrzebnej wiarygodności. Dobra.

Zastanawiająca historia i pomimo swojego, hm... uderzająco gorzkiego realizmu, przyjemna lektura. Sposób narracji, który gdzie indziej mógłby irytować, jawi się w tym przypadku pozytywnie, nadaje opowieści Christiane potrzebnej wiarygodności. Dobra.

Naprawdę godny uwagi kryminał. Wyróżnia się wielopoziomową fabułą - akcja opisywana przeplata ze sobą trzy lub nawet cztery historie, w zgrabny sposób i w odpowiednich miejscach podzielone na rozdziały. Chwilami zatrważająca, czytelnika szybko przestaje dziwić naturalizm, brutalność, dokładność opisu. Sprawnie poprowadzone zakończenie - a raczej moment rozwikłania zagadki - zaskakuje i przeraża. Pierwszy tom kryminalnej sagi panu Larssonowi wychodzi u mnie jak najbardziej na plus.

Naprawdę godny uwagi kryminał. Wyróżnia się wielopoziomową fabułą - akcja opisywana przeplata ze sobą trzy lub nawet cztery historie, w zgrabny sposób i w odpowiednich miejscach podzielone na rozdziały. Chwilami zatrważająca, czytelnika szybko przestaje dziwić naturalizm, brutalność, dokładność opisu. Sprawnie poprowadzone zakończenie - a raczej moment rozwikłania zagadki -...

Pierwsza moja pozycja pani Christie.
Książka choć na swój sposób ciekawa, zakręcona, o względnie zaskakującym zakończeniu - które, swoją drogą, ratuje ją znacznie w moich oczach - nie wyróżnia się niczym nadzwyczajnym. Ot, miła, lekka lekturka na chłodny wieczór.

Pierwsza moja pozycja pani Christie.
Książka choć na swój sposób ciekawa, zakręcona, o względnie zaskakującym zakończeniu - które, swoją drogą, ratuje ją znacznie w moich oczach - nie wyróżnia się niczym nadzwyczajnym. Ot, miła, lekka lekturka na chłodny wieczór.

Znakomita, naprawdę znakomita zabawa konwencją i formą, osobliwy - dla mnie zachwycający - język i sposób wyrazu, który momentami wręcz bije bezpardonowo czytelnika po twarzy. I tak jak zakręcona fabuła sama w sobie nie jest niczym wybitnym, przykuwającym uwagę czy ponadprzeciętnym, tak wprawnie ubrana przez pana Żulczyka na swój sposób urzeka. Ekscentryczna książka-słowotok, zastanawiające i zaskakujące metafory ułożone jedna na drugiej. Niemniej jednak styl pisania jest o tyle specyficzny, że z pewnością nie wszystkim twór będzie w stanie przypaść do gustu, i z tym właśnie należy się liczyć po niego sięgając.

Znakomita, naprawdę znakomita zabawa konwencją i formą, osobliwy - dla mnie zachwycający - język i sposób wyrazu, który momentami wręcz bije bezpardonowo czytelnika po twarzy. I tak jak zakręcona fabuła sama w sobie nie jest niczym wybitnym, przykuwającym uwagę czy ponadprzeciętnym, tak wprawnie ubrana przez pana Żulczyka na swój sposób urzeka. Ekscentryczna...

Terry w swojej szczytowej formie.

Terry w swojej szczytowej formie.