Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cóż to była za przyjemność. Wcale się nie spieszyłam z czytaniem, a strony same się przewracały i nawet nie zauważyłam, że to koniec 900 stronicowego dzieła. Wspaniała przygodowo-szpiegowska, kryminalno-historyczna powieść. Nie sposób było się oderwać.

Cóż to była za przyjemność. Wcale się nie spieszyłam z czytaniem, a strony same się przewracały i nawet nie zauważyłam, że to koniec 900 stronicowego dzieła. Wspaniała przygodowo-szpiegowska, kryminalno-historyczna powieść. Nie sposób było się oderwać.

Zafon jest jak Szeherezada, nie sposób się oderwać, bo z jednej opowieści przechodzi w następną. Uważam, że warto przeczytać całą trylogię i najlepiej zacząć od Cienia wiatru. Wspaniała i ciekawa przygoda, a poza tym uczta dla czytelnika, który łaknie wysmakowanego języka i stylu.

Zafon jest jak Szeherezada, nie sposób się oderwać, bo z jednej opowieści przechodzi w następną. Uważam, że warto przeczytać całą trylogię i najlepiej zacząć od Cienia wiatru. Wspaniała i ciekawa przygoda, a poza tym uczta dla czytelnika, który łaknie wysmakowanego języka i stylu.

Na kartach powieści dorasta chłopiec i staje się mężczyzną. Jego dziwne zachowanie wzbudzało we mnie niepokój. Ten niepokój w miarę czytania nie znikał. Autor zręcznie tkał pajęczynę, w którą dałam się złapać. Koniec jest zaskakujący.
Nieuniknione, fatum i grecka tragedia - takie skojarzenia przychodzą mi do głowy po przeczytaniu książki.

Na kartach powieści dorasta chłopiec i staje się mężczyzną. Jego dziwne zachowanie wzbudzało we mnie niepokój. Ten niepokój w miarę czytania nie znikał. Autor zręcznie tkał pajęczynę, w którą dałam się złapać. Koniec jest zaskakujący.
Nieuniknione, fatum i grecka tragedia - takie skojarzenia przychodzą mi do głowy po przeczytaniu książki.

Schizofreniczna, bardziej przerażająca, dramatyczna, sensacyjna niż Cień wiatru. Sama powątpiewam czy główny bohater przeżywał opisywane przez siebie wydarzenia, czy był to tylko wymysł chorego człowieka. Cień wiatru miał ogromną zaletę - humor, który rozładowywał napięcie. W Grze anioła prawie wszystko jest mroczne i wręcz bolesne.

Schizofreniczna, bardziej przerażająca, dramatyczna, sensacyjna niż Cień wiatru. Sama powątpiewam czy główny bohater przeżywał opisywane przez siebie wydarzenia, czy był to tylko wymysł chorego człowieka. Cień wiatru miał ogromną zaletę - humor, który rozładowywał napięcie. W Grze anioła prawie wszystko jest mroczne i wręcz bolesne.

Książka spełniła moje oczekiwania. Wciągająca akcja, do końca trzyma w napięciu i budzi ciekawość. Jeśli ktoś pragnie przygody, tajemnicy, emocji, to polecam :)

Książka spełniła moje oczekiwania. Wciągająca akcja, do końca trzyma w napięciu i budzi ciekawość. Jeśli ktoś pragnie przygody, tajemnicy, emocji, to polecam :)