Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Wojna pruska" to obok pozycji o wojnie trzynastoletniej kolejny klasyk polskiej historiografii autorstwa profesora Mariana Biskupa, chociaż tę pozycję oceniam trochę niżej niż tę drugą. Obie książki są oczywiście bardzo podobne, narracja koncentruje się na tych samych aspektach, głównie politycznych i militarnych. Poza tym szeroko omówiono rokowania dyplomatyczne, jak sytuację w Prusach widziało papiestwo, cesarstwo, Dania czy Moskwa, opisano również wojskowość walczących stron. Na pewno można się trochę przyczepić do początkowych rozdziałów, moim zdaniem można było lepiej naświetlić tło konfliktu z Albrechtem. Niestety, w tym wypadku Marian Biskup odsyła do swoich pozycji, co zawsze jest dosyć sprytnym wybiegiem, dla mnie jednak jest to kiepskie rozwiązanie, zwłaszcza kiedy mówimy o pracach wydanych w latach osiemdziesiątych. Wznowienie pracy ukazało się w wydawnictwie NapoleonV, które tym razem nie uniknęło wpadek. Legendy map (tę również mogły być czytelniejsze) trafiły do tekstu głównego, co jest dosyć śmiesznym chochlikiem drukarskim.

"Wojna pruska" to obok pozycji o wojnie trzynastoletniej kolejny klasyk polskiej historiografii autorstwa profesora Mariana Biskupa, chociaż tę pozycję oceniam trochę niżej niż tę drugą. Obie książki są oczywiście bardzo podobne, narracja koncentruje się na tych samych aspektach, głównie politycznych i militarnych. Poza tym szeroko omówiono rokowania dyplomatyczne, jak...

Życie codzienne żołnierzy to niezwykle interesujący temat, w którym do zbadania jest wiele aspektów żołnierskiego rzemiosła. Tadeusz Srogosz w swojej pracy skupił się na wojaku armii koronnej i litewskiej w XVII wieku. Autor wziął pod uwagę takie zagadnienia takie jak motywacje wstąpienia do armii, stosunki służbowe, podstawy materialne, zakwaterowanie, wyżywienie, ubiór, szkolenie, służbę zdrowia, żołnierskie pogrzeby czy rolę kobiet w żołnierskim życiu etc. Praca została oparta na licznych materiałach źródłowych, ale Srogosz chętnie również czerpie z wyników badań innych naukowców wchodząc z nimi w polemikę. Cieszą również odniesienia do armii zachodnioeuropejskich tego okresu. Poza pamiętnikami czy archiwaliami, Srogosz nierzadko odnosi się również do utworów poetyckich czy piosenek, w których również nie brakuje odniesień do żołnierskiego rzemiosła. Sporo wątków pozostało jeszcze do przeanalizowania, dlatego autor zachęca naukowców (nie tylko historyków) do dalszych badań nad aspektem życia codziennego. Stąd też książkę z pewnością nie można uznać za wyczerpującą temat, chociaż z pewnością jest rzetelnym podsumowaniem obecnej wiedzy na temat tego zagadnienia. Praca posiada indeks nazwisk oraz 25 czarno-białych ilustracji. 24 z nich pochodzi z wolnej domeny i są to głównie malarskie klasyki jak Brandt, Matejko czy Kossak, a szkoda, bo w tej materii autor miał chyba większe pole do popisu.

Życie codzienne żołnierzy to niezwykle interesujący temat, w którym do zbadania jest wiele aspektów żołnierskiego rzemiosła. Tadeusz Srogosz w swojej pracy skupił się na wojaku armii koronnej i litewskiej w XVII wieku. Autor wziął pod uwagę takie zagadnienia takie jak motywacje wstąpienia do armii, stosunki służbowe, podstawy materialne, zakwaterowanie, wyżywienie, ubiór,...

Wznowienie tego habeka było już otoczone swoistą legendą ze względu na ceny na rynku wtórnym i czas oczekiwania, ale warto było czekać. Habek z gatunku tych, jakie bardzo lubię, czyli stosunkowo mało znane tytułowe bitwy, spora objętość oraz naprawdę dużo informacji o wojskowości walczących stron. Autor omawia działania wojenne wojenne między Rzeczpospolitą a Moskwą od 1654 roku, charakteryzuje litewski teatr działań wojennych oraz naprawdę szczegółowo omawia wojskowość litewską oraz rosyjską. Całość prezentuje się świetnie i naprawdę jest to jeden z bardziej interesujących habeków, aczkolwiek ma on też swoje wady. Chyba największe zarzuty można mieć do stylu autora. Momentami skacze po chronologii wydarzeń, miałem też wrażenie, że autor trochę na siłę stara się zapychać opisy bitew różnymi ciekawostkami, na przykład jeśli Pasek w pamiętnikach wspomniał o hulaj - gorodzie, to dostajemy całe wyjaśnienie o tym, że jest to błędne stwierdzenie wraz z opisem tej machiny. Trochę szkoda również, że w porównaniu do reszty książki, zakończenie przebiega w ekspresowym tempie, trochę jakby na siłę było skracane. Całość jednak prezentuje się bardzo okazale i to chyba jeden z ciekawszych habeków na temat historii Polski jakie czytałem.

Wznowienie tego habeka było już otoczone swoistą legendą ze względu na ceny na rynku wtórnym i czas oczekiwania, ale warto było czekać. Habek z gatunku tych, jakie bardzo lubię, czyli stosunkowo mało znane tytułowe bitwy, spora objętość oraz naprawdę dużo informacji o wojskowości walczących stron. Autor omawia działania wojenne wojenne między Rzeczpospolitą a Moskwą od 1654...

Książka to reedycja wydania z 1967 roku, więc chyba śmiało można mówić, że to klasyka polskiej historiografii. Marian Biskup omawia trzynaście lat walk między Polską a Zakonem Krzyżackim. Na pierwszy plan wysuwają się oczywiście działania militarne, bo autor przedstawia wiele wypraw, potyczek, oblężeń czy starć zarówno na lądzie jak i na morzu. Sporo miejsca poświęcono również rokowaniom dyplomatycznym oraz sprawie pruskiej na arenie międzynarodowej i jak postrzegały ją państwa Rzeszy, Czechy, Dania czy papiestwo. Ponadto, zarysowano także inne tematy jak wojskowość walczących stron (w przypadku strony polskiej świetnie mamy pokazane przejście od pospolitego ruszenia do wojsk zaciężnych), elementy taktyki rola najemników czy koszty finansowe wojny. Jest to naprawdę ogromne dzieło, z którym jednak warto się zaznajomić. Skala szczegółowości jest naprawdę wysoka, ale jednocześnie zachwyca lekkość pióra Mariana Biskupa, jego trafne spostrzeżenia oraz jasność w wyrażaniu poglądów.

Książka to reedycja wydania z 1967 roku, więc chyba śmiało można mówić, że to klasyka polskiej historiografii. Marian Biskup omawia trzynaście lat walk między Polską a Zakonem Krzyżackim. Na pierwszy plan wysuwają się oczywiście działania militarne, bo autor przedstawia wiele wypraw, potyczek, oblężeń czy starć zarówno na lądzie jak i na morzu. Sporo miejsca poświęcono...

Kilkanaście dni temu grupa posłów złożyła interpelację do ministra edukacji narodowej w sprawie błędnego przedstawienia Stefana Czarnieckiego w podręcznikach do historii. Według polityków hetman polny koronny był zbrodniarzem wojennym, a nie bohaterem. W związku z tym, sięgnąłem po biografię Czarnieckiego autorstwa Adama Kerstena. Przede wszystkim jest to książka niezwykle wyważona. Autor przedstawia zarówno ciemne jak i jasne strony życia hetmana, wskazując przykładowo na łupieżcze zachowania wojsk Czarnieckiego czy tajemnicze wzbogacanie się bohatera książki. Kersten przestrzega jednak przed wkładaniem dzisiejszych norm i wartości w umysł XVII wiecznego szlachcica. Na łamach pracy znalazło się również miejsce na polemikę z innymi historykami, którzy do tamtej pory często bezkrytycznie budowali legendę hetmana. Przyznam, że wielkie wrażenie na mnie wywarły zwłaszcza pierwsze rozdziały książki, gdzie Kersten porusza się w oparach przypuszczeń i na podstawie dostępnych źródeł w sposób wręcz detektywistyczny buduje pierwsze lata życia Czarnieckiego. Później autor przedstawia działalność wojskową Stefana na tle wydarzeń militarnych skupiając swoją uwagę tylko na postaci, co w pewnych momentach może trochę niektórych irytować. O ile nie ma problemu kiedy Czarniecki był dowódcą wojsk, to w chwilach kiedy bohater był "tylko" porucznikiem dostrzegamy tylko pewien ułamek pola bitwy. Całość jest jednak fascynującą lekturą, którą ułatwiają liczne mapy umieszczone w książce. Docenić należy zwłaszcza wielki wysiłek autora (chociaż pozostaje pytanie na ile tezy zawarte w książce są po 60 latach nadal aktualne) w sprawiedliwe przedstawienie postaci Czarnieckiego, a do myślenia zmusza zwłaszcza konkluzja Kerstena, który mimo konfrontacji z legendą Czarnieckiego uważał, że zasługuje on na "pełne prawo do utrzymania swego dotychczasowego miejsca w społecznych stereotypach myślowych."

Kilkanaście dni temu grupa posłów złożyła interpelację do ministra edukacji narodowej w sprawie błędnego przedstawienia Stefana Czarnieckiego w podręcznikach do historii. Według polityków hetman polny koronny był zbrodniarzem wojennym, a nie bohaterem. W związku z tym, sięgnąłem po biografię Czarnieckiego autorstwa Adama Kerstena. Przede wszystkim jest to książka niezwykle...

Stefan Batory to oczywiście nie jest postać anonimowa w polskiej historiografii, ale większość pozycji, z którymi przynajmniej ja się spotkałem, koncentruje się na działalności militarnej króla Stefana. Pod tym względem biografię autorstwa Jerzego Besali można nazwać pełnowartościową, bo koncentruje się na wielu aspektach z życia polskiego władcy. Autor opisuje życie króla już od najmłodszych lat, jest to akurat całkiem spory fragment tragicznej historii Węgier związanej z wydarzeniami, które rozgrywały się po bitwie pod Mohaczem. Następnie Besala pokazuje drogę Batorego do polskiego tronu oraz sposób w jaki sprawował rządy. Dużo miejsca poświęcono zwłaszcza wojnie z Moskwą oraz kontaktom ze szlachtą. Sporą zaletą jest przedstawienie Batorego jako człowieka z krwi i kości, znakomitego wodza, dalekowzrocznego polityka, ale też człowieka popełniającego błędy na różnych płaszczyznach. Trzeba również zwrócić uwagę na ciekawą narrację, przedstawiającą pełną intryg oraz politycznych walk sytuację w tej części Europy. Besala nie stawia również kategorycznych sądów co do tego jakże trudnego panowania naznaczonego wojną z carem Iwanem, ślubem z Anną Jagiellonką czy konfliktem ze Zborowskimi, pozostawiając ostateczną ocenę osoby króla czytelnikowi, co rzecz jasna nie jest łatwym zadaniem, chociaż dla mnie, mimo oczywistych wad i tak pozostanie on ulubionym polskim monarchą.

Stefan Batory to oczywiście nie jest postać anonimowa w polskiej historiografii, ale większość pozycji, z którymi przynajmniej ja się spotkałem, koncentruje się na działalności militarnej króla Stefana. Pod tym względem biografię autorstwa Jerzego Besali można nazwać pełnowartościową, bo koncentruje się na wielu aspektach z życia polskiego władcy. Autor opisuje życie króla...

13 czerwca 2019 r. uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej ustanowiła 2020 rok Rokiem Hetmana Stanisława Żółkiewskiego, gdyż 7 października mija 400 lat od śmierci tego człowieka. Wydarzenia związane z ważnymi rocznicami w dziejach historii zawsze generują wysyp gorszych lub lepszych pozycji z danej tematyki. Tym razem mamy jednak do czynienia z bardzo dobrą pozycją autorstwa Wojciecha Polaka. Autor to uznany badacz, twórca kilku książek dotyczących okresu Dymitriad, więc nie można zarzucić autorowi, że nie jest znawcą tejże epoki historycznej. Wojciech Polak omawia najpierw młodość i edukację Żołkiewskiego, później opisuje początki jego kariery u boku Jana Zamoyskiego. Najwięcej miejsca siłą rzeczy autor poświęca stosunkom polsko-moskiewskim i roli hetmana w tych wydarzeniach. Nie zabrakło również opisu działalności Żółkiewskiego na południowo-wschodnich terenach Rzeczypospolitej i walkom z Tatarami oraz Turkami. Przy tego typu publikacjach łatwo wpaść w hagiograficzne tony, na szczęście autor punktuje również błędne decyzje hetmana, dzięki czemu otrzymujemy w miarę wyważony obraz magnata. Należy również podkreślić bardzo ładne wydanie książki, pełne licznych ilustracji, dzięki czemu pozycja prezentuje się korzystnie pod względem estetycznym. Podsumowując, jest to bardzo dobra pozycja popularnonaukowa, która jest właściwie skrojona pod zbliżającą się właśnie rocznicę śmierci hetmana.

13 czerwca 2019 r. uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej ustanowiła 2020 rok Rokiem Hetmana Stanisława Żółkiewskiego, gdyż 7 października mija 400 lat od śmierci tego człowieka. Wydarzenia związane z ważnymi rocznicami w dziejach historii zawsze generują wysyp gorszych lub lepszych pozycji z danej tematyki. Tym razem mamy jednak do czynienia z bardzo dobrą pozycją...

Obecna publikacja książki Władysława Tomkiewicza to reedycja wydania z 1932 roku, więc pod kątem językowym pozycja może sprawiać trochę problemów nieoczytanemu odbiorcy. Co do treści, to jak dla mnie ma ta biografia fragmenty lepsze, ma i fragmenty gorsze. Świetnie czytało się wyjątki dotyczące działalności wojskowej księcia czy wydarzeń rozgrywających się podczas Powstania Chmielnickiego, trochę nudził mnie natomiast rozdział dotyczący kolonizacji Zadnieprza i generalnie opis majątku Wiśniowieckiego. Na minus niestety trzeba zaliczyć fakt, iż książka zawiera tylko jedną mapę dotyczącą mapę pochodu księcia w 1648 roku. Co do samej biografii, to moim zdaniem jest bardzo dobra i pokazuje Wiśniowieckiego z wielu różnych perspektyw. Widzimy Jeremiego jako polityka, żołnierza, czytamy o jego postawie na sejmach. Należy również nadmienić, że postać księcia wydaje się być opisana obiektywnie oraz w sposób wyważony, bez przesadnego uwielbienia, mimo, że mamy przecież do czynienia z postacią wybitną, którego poczynania jednak budziły na przestrzeni lat różne kontrowersje.

Obecna publikacja książki Władysława Tomkiewicza to reedycja wydania z 1932 roku, więc pod kątem językowym pozycja może sprawiać trochę problemów nieoczytanemu odbiorcy. Co do treści, to jak dla mnie ma ta biografia fragmenty lepsze, ma i fragmenty gorsze. Świetnie czytało się wyjątki dotyczące działalności wojskowej księcia czy wydarzeń rozgrywających się podczas Powstania...

Kilka tych biografii Zygmunta III Wazy autorstwa Henryka Wisnera wydano, ta wersja z 1984 roku trochę rozczarowująca. Objętościowo jest dość ubogo, bo poświęcenie około 120 stron na monarchę, który panował 45 lat to dosyć mało, można więc powiedzieć, że to swego rodzaju szkic biograficzny. Autor raczej mało koncentruje się na samej postaci Zygmunta, omówiono kilka tematów w ujęciu problemowym, a nie chronologicznym, czyli elekcję, politykę wobec Szwecji oraz Moskwy, rokosz sandomierski itp. Zabrakło mi tu ujęcia większej liczby problemów, większego skupienia się na samej postaci króla, jego młodości, życiu rodzinnym etc., no ale trudno to było zrobić na tak ograniczonej liczbie stron. Sama książka oczywiście warta przeczytania, chociaż gdyby się ktoś zastanawiał, to chyba lepiej zainwestować w nowsze i bardziej obszerniejsze wydania.

Kilka tych biografii Zygmunta III Wazy autorstwa Henryka Wisnera wydano, ta wersja z 1984 roku trochę rozczarowująca. Objętościowo jest dość ubogo, bo poświęcenie około 120 stron na monarchę, który panował 45 lat to dosyć mało, można więc powiedzieć, że to swego rodzaju szkic biograficzny. Autor raczej mało koncentruje się na samej postaci Zygmunta, omówiono kilka tematów w...

Niniejsza praca to wznowiona po ponad 20 latach biografia hetmana wielkiego koronnego Stanisława Jabłonowskiego - "ostatniego hetmana dawnej Rzeczypospolitej". W zasadzie mamy tu do czynienia z czymś na kształt biografii militarnej. Marek Wagner przedstawia i analizuje udział Jabłonowskiego w kampaniach - tych dobrze znanych, zakończonych między innymi starciami pod Chocimiem oraz Wiedniem, ale także tych rzadziej opracowanych w naszej literaturze, które kierowały się na Kamieniec Podolski czy do Mołdawii. Poza tym autor omawia działalność polityczną hetmana, jego stosunki z dworem, rolę administracyjną w armii. Lektura może sprawiać trochę trudności czytelnikowi, historyk często wspomina, że coś już zostało opisane przez innych autorów, więc znajomość literatury pozwala spojrzeć na postać hetmana w szerszym, pełniejszym kontekście. Korekta, jak to zwykle bywa w Inforcie, niestety nie istnieje. Gdyby tekst mógł płakać, ten roniłby rzewne łzy, co jest o tyle dziwne, że książka jest przecież wznowieniem. Książka zawiera 19 tabel oraz 20 map.

Niniejsza praca to wznowiona po ponad 20 latach biografia hetmana wielkiego koronnego Stanisława Jabłonowskiego - "ostatniego hetmana dawnej Rzeczypospolitej". W zasadzie mamy tu do czynienia z czymś na kształt biografii militarnej. Marek Wagner przedstawia i analizuje udział Jabłonowskiego w kampaniach - tych dobrze znanych, zakończonych między innymi starciami pod...

Ta książka to mój prywatny top ostatnich tygodni. Na postać Aleksandra Hilarego Połubińskiego natrafiałem już podczas lektur innych prac dotyczących XVII-wiecznej Rzeczypospolitej, więc tym razem postanowiłem sięgnąć po jego biografię. I rzeczywiście, było warto, bo mamy do czynienia z osobą o nieprzeciętnych zdolnościach. Wywodząc się ze stosunkowo małoznaczącej rodziny zrobił błyskotliwą karierę zarówno na gruncie wojskowym jak i politycznym, w 1654 roku obejmując tymczasową komendę nad wojskiem litewskim, czy później kiedy otrzymał urząd marszałka wielkiego litewskiego. Biografia autorstwa Andrzeja Majewskiego jest podzielona na 9 rozdziałów ułożonych chronologicznie oraz aneks dotyczący klienteli omawianego bohatera, na który składają się biogramy dotyczące osób z jego otoczenia. Majewski omawiając karierę Połubińskiego bierze także pod uwagę sytuację w Rzeczpospolitej i Wielkim Księstwie Litewskim - przedstawiono działania militarne, w których brał udział marszałek lub jego regimenty, sporo miejsca poświęcono także walce o hegemonię między litewskimi rodami magnackimi, wśród których stronników lawirował również Połubiński. Autor wchodzi także w polemikę z zagranicznymi historykami, na przykład w kwestii upadku znaczenia husarii w drugiej połowie XVII wieku. Imponujące wrażenie robi także bibliografia; Majewski dotarł do archiwaliów znajdujących się w Wiedniu, Rydze, Wilnie, Lwowie, Kijowie, Mińsku, Moskwie, Sankt Petersburgu. Podsumowując, wydaje mi się, że dla osób zainteresowanych historią wojskowości jest to pozycja obowiązkowa, zwłaszcza, że mamy do czynienia ze znakomitym dowódcą jazdy, który potwierdził również swój talent podczas działań oblężniczych, wyróżniając się na tle litewskich hetmanów tamtego okresu.

Ta książka to mój prywatny top ostatnich tygodni. Na postać Aleksandra Hilarego Połubińskiego natrafiałem już podczas lektur innych prac dotyczących XVII-wiecznej Rzeczypospolitej, więc tym razem postanowiłem sięgnąć po jego biografię. I rzeczywiście, było warto, bo mamy do czynienia z osobą o nieprzeciętnych zdolnościach. Wywodząc się ze stosunkowo małoznaczącej rodziny...

Tytuł książki jest oczywiście chwytem marketingowym w stosunku do polskiego czytelnika, bo o samym Warneńczyku, jego pobycie na Maderze i spłodzeniu potomstwa poświęcono niecałe 40 stron, ale nie da się ukryć, że mamy do czynienia z niebywale ciekawą lekturą. Teza o tym, że Kolumb był synem Warneńczyka jest teorią dosyć znaną, jednak w Polsce jest ona raczej traktowana jako "foliarska", ale portugalski autor idzie w swoich rozważaniach jeszcze dalej. Jego zdaniem historia Kolumba jest jedną wielką historyczną mistyfikacją, a sam odkrywca świetnie odegrał rolę oszusta. Poza tytułową teorią, Manuel Rosa porusza w swojej pracy jeszcze wiele zagadnień. Według niego odkrycie Ameryki było intrygą zaplanowaną przez króla Portugalii Jana II, który wysłał Kolumba do Hiszpanii, aby ten odkrył Nowy Świat i oddalił hiszpańskie zagrożenie od portugalskich szlaków, a sam żeglarz doskonale zdawał sobie sprawę, że nie dopłynął do Indii i niczym aktor odgrywał rolę tumana, który nie wie gdzie się znajduje. Pewnie, z niektórymi teoriami być może trudno się zgodzić (na przykład Portugalczycy pływający do Ameryki dużo wcześniej niż oficjalnie ją odkryto), ale nie da się ukryć, że autor ma ogromną wiedzę na temat źródeł dotyczących Kolumba. Z tego też powodu dla polskiego czytelnika lektura książki może nieść pewne trudności. Manuel Rosa w dużej mierze skupia się na powiązaniach łączących portugalską szlachtę, nie brak również analiz lingwistycznych tekstów, podpisów, symboli znajdujących się na tekstach z epoki. Zastrzeżenia można także mieć do warstwy edytorskiej, bo w książce można znaleźć sporo niedociągnięć, chociażby hrabia Holandii raz jest nazywany Wilhelmem a raz Williamem, polski pisarz Leopold Kielanowski występuje także jako Leon itp. Pozycja ta wydaje się być interesującym dziełem dla wszystkich tych, którzy lubią sięgnąć po coś co obala kanoniczne spojrzenie na historię, a i polski wątek powinien pozytywnie wpłynąć na wyobraźnię czytelników, aczkolwiek do teorii autora należy podchodzić z dużą ostrożnością.

Tytuł książki jest oczywiście chwytem marketingowym w stosunku do polskiego czytelnika, bo o samym Warneńczyku, jego pobycie na Maderze i spłodzeniu potomstwa poświęcono niecałe 40 stron, ale nie da się ukryć, że mamy do czynienia z niebywale ciekawą lekturą. Teza o tym, że Kolumb był synem Warneńczyka jest teorią dosyć znaną, jednak w Polsce jest ona raczej traktowana jako...

Bardzo ciekawy zbiór dziesięciu artykułów poświęconych chyba jednej z najciekawszych kobiet w polskiej historii. Jej ocena przez współczesnych byłą niejednoznaczna, co zresztą znajduje jakieś odzwierciedlenie w publikacji, nie ulega jednak wątpliwościom, że królowa Polski była wybitną postacią na polskim dworze. Artykuły poruszają różne sfery życia Ludwiki Marii Gonzagi, pierwsze trzy dotyczą jej udziału i roli w życiu politycznym państwa polskiego, czyli chociażby walkę o przeprowadzenie elekcji vivente rege. Kolejny tekst poświęcony jest stosunkom monarchini z Litwą, a następny zapisom testamentowym na rzecz swojej siostrzenicy Anny Henrietty Wittelsbach, która miała poślubić kandydata do tronu polskiego. Kolejne trzy artykuły koncentrują się na obrazie królowej odmalowanym w różnych źródłach - listach księżnej kurlandzkiej, prasie angielskiej i francuskiej oraz laudacjach Morsztyna i Leszczyńskiego. Bardzo interesująco wypadają dwa ostatnie teksty poświęcone wizerunkom Ludwiki Marii w sztuce oraz istotnego wpływu jaki monarchini wywarła na modę w Polsce. Podsumowując, jest to interesujący zbiór artykułów, cieszy zwłaszcza, że podjęto próbę pokazania królowej z kilku ujęć czy to politycznego czy z perspektywy historii sztuki lub historii mody.

Bardzo ciekawy zbiór dziesięciu artykułów poświęconych chyba jednej z najciekawszych kobiet w polskiej historii. Jej ocena przez współczesnych byłą niejednoznaczna, co zresztą znajduje jakieś odzwierciedlenie w publikacji, nie ulega jednak wątpliwościom, że królowa Polski była wybitną postacią na polskim dworze. Artykuły poruszają różne sfery życia Ludwiki Marii Gonzagi,...

Kolejna pozycja z serii "Biografie Sławnych Ludzi", tym razem mamy do czynienia ze wznowieniem klasycznej pracy Zbigniewa Wójcika poświęconej jednemu z największych wodzów w historii Polski, czyli Janowi III Sobieskiemu. Jest to dosyć obszerna książka, autor skupia się na działalności politycznej i wojskowej Sobieskiego na szerokim tle dziejów Europy w tamtym okresie. Nie brak więc zagadnień dotyczących stosunków dyplomatycznych Rzeczypospolitej z innymi państwami, działalności militarnej Sobieskiego i oczywiście skupienia się na burzliwej sytuacji wewnętrznej naszego kraju, co jednak jest raczej dość smutną i przykrą lekturą. Wójcik stara się być wyważony w swoich wywodach. Jest raczej obiektywny, nie pisze w sposób hagiograficzny, potrafi skrytykować króla, nazwać go otwarcie zdrajcą w części dotyczącej Potopu, ale też widać u autora duży podziw do opisywanej postaci, dlatego z niektórymi tezami czasami trudno się zgodzić. Trzeba też pamiętać, że jest to wznowienie, autor nie żyje, praca była pisana przed kilkunastoma laty, więc siłą rzeczy w niektórych momentach praca jest już zdezaktualizowana, żeby wspomnieć chociażby o rozdziale dotyczącym odsieczy wiedeńskiej opartym w dużej mierze na ustaleniach Jana Wimmera, dziś już częściowo przestarzałych. W każdym razie z biografią króla warto się zapoznać, jak zwykle przy publikacjach PIW-u należy docenić ładne wydanie, zawierające 64 ilustracje.

Kolejna pozycja z serii "Biografie Sławnych Ludzi", tym razem mamy do czynienia ze wznowieniem klasycznej pracy Zbigniewa Wójcika poświęconej jednemu z największych wodzów w historii Polski, czyli Janowi III Sobieskiemu. Jest to dosyć obszerna książka, autor skupia się na działalności politycznej i wojskowej Sobieskiego na szerokim tle dziejów Europy w tamtym okresie. Nie...

Zbiór 13 artykułów pokonferencyjnych rzuca ciekawe spojrzenia na postać Marysieńki Sobieskiej. Pierwsze kilka artykułów odnosi się do królowej i jej działalności dworskiej oraz politycznej, a ponieważ jestem świeżo po lekturze biografii Sobieskiego, to akurat te teksty interesowały mnie trochę mniej, bo w dużej mierze mówiły o tematach, o których niedawno czytałem. Bardzo interesujące są natomiast te artykuły, które koncentrują się już na życiu Marii Kazimiery po śmierci Jana III Sobieskiego - rzekomym jej kolejnym małżeństwie, postawach szlachty na sejmie konwokacyjnym 1696 r. oraz jej pozycji po zgonie męża. Pozytywnie zaskoczyły mnie też mniej oczywiste teksty, zwłaszcza ten dotyczący gestów wotywnych Marysieńki, ale ciekawe też wypada artykuł o muzyce Rzymu okresu, kiedy przebywała w nim wdowa po Sobieskim. Podobnie jak w publikacji o Ludwice Marii Gonzadze, dobrze czytało się tekst o ikonografii królowej. Podsumowując, książka dosyć ciekawa, trafiło się tutaj kilka ciekawych spojrzeń na życie Marii Kazimiery Sobieskiej.

Zbiór 13 artykułów pokonferencyjnych rzuca ciekawe spojrzenia na postać Marysieńki Sobieskiej. Pierwsze kilka artykułów odnosi się do królowej i jej działalności dworskiej oraz politycznej, a ponieważ jestem świeżo po lekturze biografii Sobieskiego, to akurat te teksty interesowały mnie trochę mniej, bo w dużej mierze mówiły o tematach, o których niedawno czytałem. Bardzo...