Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Panie Małecki... Tego się nie robi ludziom, nastawiającym budzik na 6:00. Przez 1/3 męczyłem się. Po połowie powiedziałem do żony: robi się ciekawie. Ostatnią część połknąłem razem z resztą nocy. Jedna z nielicznych książek, która zostawiła mnie z naprawdę poważnymi pytaniami. Po "Dżozefie" spodziewałem się dobrej literatury, lecz bez fajerwerków. To co dostałem w "Horyzoncie" zaskoczyło mnie bardzo pozytywnie. Wspaniałomyślnie wybaczam eksperymenty z narratorami.

Panie Małecki... Tego się nie robi ludziom, nastawiającym budzik na 6:00. Przez 1/3 męczyłem się. Po połowie powiedziałem do żony: robi się ciekawie. Ostatnią część połknąłem razem z resztą nocy. Jedna z nielicznych książek, która zostawiła mnie z naprawdę poważnymi pytaniami. Po "Dżozefie" spodziewałem się dobrej literatury, lecz bez fajerwerków. To co dostałem w...

Oczywiście książka przeceniana i pompowana. Literatura XIX-wieczna promowała powieść tendencyjną, która musiała zawierać tezę, urabiającą czytelnika pod ustalonym kątem. Była to usterka, którą do rangi sztuki ponownie podniósł socrealizm, czyli literatura propagandowa. Obecnie - na fali postlewicowego zachwytu tym co już raz próbowało nas zniewolić - powieść tendencyjna, usiłuje po raz kolejny odrodzić się. Najjaśniejszym punktem tego gwiazdozbioru jest oczywiście pisarstwo naszej najświeższej noblistki. Niemniej pozycja, którą omawiamy również usiłuje tam lśnić swym bladym światełkiem. Książka naprawdę srogo manierystyczna, a autor usiłuje w niej opowiedzieć raczej o swej erudycji, niżeli o spójnej wizji świata przedstawionego. Stąd rodzi się chaos, okraszony łatwo wyczuwalnymi elementami potencjalnie użytecznymi z punktu widzenia pozyskania możnych protektorów. To nie jest sztuka. To odmiana prostytucji. Gaworzenie wybitnie uzdolnionego dziecka może być tajemnicze i pełne zagadek, ale tylko dla kogoś, kto nie zna literatury.

Oczywiście książka przeceniana i pompowana. Literatura XIX-wieczna promowała powieść tendencyjną, która musiała zawierać tezę, urabiającą czytelnika pod ustalonym kątem. Była to usterka, którą do rangi sztuki ponownie podniósł socrealizm, czyli literatura propagandowa. Obecnie - na fali postlewicowego zachwytu tym co już raz próbowało nas zniewolić - powieść tendencyjna,...

Jeżeli czytaliście "Chłopca z Georgii" Caldwella, to pojmiecie smutny humor tej książki. Jeżeli oglądaliście "Pulp Fiction" i genialną rolę Johna Travolty, który grał gościa nieumiejącego tańczyć, to błyskawicznie odkryjecie, że autor pięknie udaje, że nie umie pisać. Jeżeli macie w pamięci posępne lata 90-te i exodus przyjaciół, znajomych za granicę za chlebem, to i tak będziecie w trakcie lektury parskać śmiechem. Tak. Tam nie ma się z czego śmiać, a jednak od czasu do czasu rechoczesz. Wulgaryzmy? A i owszem. Ale rzucane z wdziękiem i w sposób umiejętny. Wyobraźnia i plastyka języka? Mistrzowskie. Daję 8 ale tylko dlatego, że od talentu trzeba wymagać.

Jeżeli czytaliście "Chłopca z Georgii" Caldwella, to pojmiecie smutny humor tej książki. Jeżeli oglądaliście "Pulp Fiction" i genialną rolę Johna Travolty, który grał gościa nieumiejącego tańczyć, to błyskawicznie odkryjecie, że autor pięknie udaje, że nie umie pisać. Jeżeli macie w pamięci posępne lata 90-te i exodus przyjaciół, znajomych za granicę za chlebem, to i tak...