Jesteśmy społecznością, która kocha książki

A wszystko co kochałem - kochałem w samotności.

A wszystko co kochałem - kochałem w samotności.

Jakże mam nie być wilkiem stepowym i obdartym pustelnikiem, skoro żyję w świecie, którego celów nie podzielam, którego radości są mi wszystkie - obce. Nie mogę długo siedzieć w teatrze ani w kinie. Zaledwie mogę przeczytać gazetę, rzadziej współczesną książkę. (...). I w rzeczy samej, jeśli ten świat ma rację, jeśli ma rację ta muzyka kawiarniana, jeśli mają rację te masowe przyjemności i ci ludzie zamerykanizowani, tak niewiele wymagający, w takim razie ja nie mam racji, ja jestem szaleńcem, prawdziwym wilkiem stepowym, jak siebie często nazywałem, zbłąkanym w obcym i niezrozumiałym świecie zwierzęciem, które już nie znajdzie ani ojczyzny, ani powietrza, ani pożywienia.

Jakże mam nie być wilkiem stepowym i obdartym pustelnikiem, skoro żyję w świecie, którego celów nie podzielam, którego radości są mi wszystkie - obce. Nie mogę długo siedzieć w teatrze ani w kinie. Zaledwie mogę przeczytać gazetę, rzadziej współczesną książkę. (...). I w rzeczy samej, jeśli ten świat ma rację, jeśli ma rację ta muzyka kawiarniana, jeśli mają rację te masowe prz...

Jeśli chcesz wiedzieć jaka będzie przyszłość, wyobraź sobie but depczący ludzką twarz, wiecznie!

Jeśli chcesz wiedzieć jaka będzie przyszłość, wyobraź sobie but depczący ludzką twarz, wiecznie!

Jesteśmy stuknięci, bo nie możemy pogodzić się z tym, że rzeczy dzieją się bez najmniejszego powodu i nie mają żadnego znaczenia. Nie podoba nam się obraz życia jako biegu przez płotki, które jakoś tam trzeba pokonać. Wydaje mi się, że każdy, kto nie jest wariatem, po prostu za wszelką cenę prze dalej. Żyją z dnia na dzień, tylko dlatego, że po jednym dniu przychodzi następny, a jak już skończą im się dni, zamykają powieki i mówią, że umarli.

Jesteśmy stuknięci, bo nie możemy pogodzić się z tym, że rzeczy dzieją się bez najmniejszego powodu i nie mają żadnego znaczenia. Nie podoba nam się obraz życia jako biegu przez płotki, które jakoś tam trzeba pokonać. Wydaje mi się, że każdy, kto nie jest wariatem, po prostu za wszelką cenę prze dalej. Żyją z dnia na dzień, tylko dlatego, że po jednym dniu przychodzi następny, ...

Ludzie boją się śmierci bardziej nawet niż bólu. To dziwne, że się jej boją. Życie boli dużo bardziej niż śmierć. W momencie śmierci, ból się kończy. Więc koniec to chyba twój przyjaciel.

Ludzie boją się śmierci bardziej nawet niż bólu. To dziwne, że się jej boją. Życie boli dużo bardziej niż śmierć. W momencie śmierci, ból się kończy. Więc koniec to chyba twój przyjaciel.

We współczesnych czasach wielu ludzi marzy o tym, by poznać swą prawdziwą tożsamość. Wbrew pozorom, nie jest to takie trudne. Wystarczy sięgnąć po wiedzę zawartą w świecie roślin halucynogennych. Ten bowiem, kto nie zna swej prawdziwej istoty, jest niczym innym jak bezduszną rzeczą – golemem. Ów wizerunek zdaje się jednak idealnie obrazować większość mieszkańców stechnicyzowanych cywilizacji przemysłowych, którzy opierają swoją tożsamość na zmiennych modach i stylach życia popularyzowanych przez mass media. Ich świat złożony z jałowej żywności, brukowych środków przekazu i kryptofaszystowskiej polityki, skazuje ich na toksyczne życie w stanie obniżonej świadomości. Znieczuleni przez codzienny program telewizyjny, są żywymi trupami, których utrzymuje w ruchu wyłącznie konsumpcja.

We współczesnych czasach wielu ludzi marzy o tym, by poznać swą prawdziwą tożsamość. Wbrew pozorom, nie jest to takie trudne. Wystarczy sięgnąć po wiedzę zawartą w świecie roślin halucynogennych. Ten bowiem, kto nie zna swej prawdziwej istoty, jest niczym innym jak bezduszną rzeczą – golemem. Ów wizerunek zdaje się jednak idealnie obrazować większość mieszkańców stechnicyzowany...

Tak jak każda siła może się stać słabością (a w pewnych okolicznościach nawet m u s i się nią stać) tak i na odwrót, typowy samobójca może ze swej pozornej słabości uczynić siłę i oparcie, ba, czyni to nawet bardzo często. Do tych przypadków zalicza się różniej przypadek Harry'ego, wilka stepowego. Jak tysiące mu podobnych uczynił on z wyobrażenia, że o każdej godzinie droga do śmierci stoi przed nim otworem, nie tylko młodzieńczo-melancholijną igraszkę fantazji, lecz zbudował na tej myśli pocieszenie i oparcie. W prawdzie każdy ból, każdy wstrząs, każda niepomyślna sytuacja życiowa natychmiast budziły w nim, jak we wszystkich ludziach jego pokroju, pragnienie ucieczki przez śmierć, stopniowo stworzył jednak z tej skłonności filozofię, służącą życiu. Oswojenie się z myślą, że to zapasowe wyjście jest wciąż otwarte, dodawało mu siły, budziło w nim ciekawość wypróbowania cierpień i złych stanów, a gdy było z nim bardzo źle, mógł czasem ze zgryźliwą radością, z pewnego rodzaju zadowoleniem z niepowodzenia, pomyśleć: ,,A jednak jestem ciekawy, ile właściwie człowiek potrafi wytrzymać! Jeśli osiągnąłem już granicę wytrzymałości wystarczy mi tylko otworzyć drzwi i już mnie nie będzie". Jest wielu samobójców w których właśnie takie myśli wyzwalają niezwykłe siły.

Tak jak każda siła może się stać słabością (a w pewnych okolicznościach nawet m u s i się nią stać) tak i na odwrót, typowy samobójca może ze swej pozornej słabości uczynić siłę i oparcie, ba, czyni to nawet bardzo często. Do tych przypadków zalicza się różniej przypadek Harry'ego, wilka stepowego. Jak tysiące mu podobnych uczynił on z wyobrażenia, że o każdej godzinie droga do...

Moja religia jest prosta. Nie wymaga kamiennych świątyń, nie wymaga filozoficznych dociekań. Świątynia jest nasz umysł i nasze serce; filozofią – dobroć.

Moja religia jest prosta. Nie wymaga kamiennych świątyń, nie wymaga filozoficznych dociekań. Świątynia jest nasz umysł i nasze serce; filozofią – dobroć.

Biedni ludzie są kapryśni, tak już ustanowiła natura. Czułem to i dawniej. Biedny człowiek jest bardzo wymagający, inaczej jakoś patrzy na świat boży, na każdego przechodnia patrzy z ukosa i wodzi wokół smutnym wzrokiem oraz nasłuchuje każdego słowa, czy to przypadkiem nie o nim mówią?

Biedni ludzie są kapryśni, tak już ustanowiła natura. Czułem to i dawniej. Biedny człowiek jest bardzo wymagający, inaczej jakoś patrzy na świat boży, na każdego przechodnia patrzy z ukosa i wodzi wokół smutnym wzrokiem oraz nasłuchuje każdego słowa, czy to przypadkiem nie o nim mówią?

Ale żyjąc w już osiągniętej wolności, poczuł nagle Harry, że jego wolność była śmiercią, że jest sam, że świat, w jakiś niesamowity sposób, pozostawia go w spokoju, że ludzie go już nie obchodzą i on sam siebie też nic nie obchodzi, że się powoli dusi w tej cienkiej, coraz cieńszej atmosferze odłączenia i samotności.

Ale żyjąc w już osiągniętej wolności, poczuł nagle Harry, że jego wolność była śmiercią, że jest sam, że świat, w jakiś niesamowity sposób, pozostawia go w spokoju, że ludzie go już nie obchodzą i on sam siebie też nic nie obchodzi, że się powoli dusi w tej cienkiej, coraz cieńszej atmosferze odłączenia i samotności.

Wyraz oczu Ligei. Ileż to razy rozmyślałem o nim! Na próżno trawiłem całe noce letnie,by go przeniknąć. Co to było w oczach mojej miłej-to coś głębsze niż studnia Demokryta? Co to było? Uwziąłem się,chcąc odgadnąć. Te oczy! Te wielkie,świetliste,nieziemskie źrenice! Stały się dla mnie bliźniaczymi gwiazdami Ledy-jazaś byłem najzbożniejszym ich astrologiem.

Wyraz oczu Ligei. Ileż to razy rozmyślałem o nim! Na próżno trawiłem całe noce letnie,by go przeniknąć. Co to było w oczach mojej miłej-to coś głębsze niż studnia Demokryta? Co to było? Uwziąłem się,chcąc odgadnąć. Te oczy! Te wielkie,świetliste,nieziemskie źrenice! Stały się dla mnie bliźniaczymi gwiazdami Ledy-jazaś byłem najzbożniejszym ich astrologiem.

Czy pani wie,że już muszę obchodzić rocznice swych rojeń,rocznice tego,co było kiedyś takie miłe,a czego w rzeczywistości nigdy nie było-bo to rocznice tylko tych głupich,bezcielesnych marzeń-i muszę to robić dlatego,że brak mi nawet tych głupich marzeń,bo nie mam czym ich zastąpić: przecież i marzenia się kończą.

Czy pani wie,że już muszę obchodzić rocznice swych rojeń,rocznice tego,co było kiedyś takie miłe,a czego w rzeczywistości nigdy nie było-bo to rocznice tylko tych głupich,bezcielesnych marzeń-i muszę to robić dlatego,że brak mi nawet tych głupich marzeń,bo nie mam czym ich zastąpić: przecież i marzenia się kończą.

Moja myśl to ja: oto dlaczego nie mogę się zatrzymać.Istnieję,ponieważ myślę...i nie mogę powstrzymać się od myślenia.W tej samej chwili-to obrzydliwe-jeśli istnieję,to tylko dlatego że brzydzę się istnieniem.To ja,to ja sam wyciągam się z nicości,do której pragnę podążyć:nienawiść,niesmak istnienia,to są także sposoby,abym istniał,abym zagłębił się w istnieniu.Myśli rodzą się poza mną,jak zawrót głowy,czuję,jak rodzą się poza moją głową...jeśli ustąpię,przejdą na przód,między oczy-a ja ustępuje zawsze,myśl rośnie,rośnie, i oto już,gotowa,ogromna,wypełnia mnie całego i odnawia moje istnienie. Moja ślina jest słodka,moje ciało ciepłe;,czuję,ze jestem mdły.

Moja myśl to ja: oto dlaczego nie mogę się zatrzymać.Istnieję,ponieważ myślę...i nie mogę powstrzymać się od myślenia.W tej samej chwili-to obrzydliwe-jeśli istnieję,to tylko dlatego że brzydzę się istnieniem.To ja,to ja sam wyciągam się z nicości,do której pragnę podążyć:nienawiść,niesmak istnienia,to są także sposoby,abym istniał,abym zagłębił się w istnieniu.Myśli rodzą się ...