Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po książki pana Talki sięgnęłam, bo szukałam prezentu dla mojego męża, który bardzo ucieszył się na wieść, że będziemy rodzicami (kupiłam "Pomocy, jestem Tatą"). Z książki przeczytał kilka pierwszych stron i stwierdził, że to nie dla niego, bo jego przypadek był zupełnie inny- to on chciał już mieć dzieci i ani on ani ja nie stawialiśmy na piedestale kariery przez duże k. Zawiedziony i zniechęcony odłożył książkę i od świąt kurzy się na półce.
Trochę z ciekawości, troche z nudy sięgnęłam więc po "Dziecko dla początkujących". Podobnie jak mój ukochany, przebrnęłam może przez 50 stron i stwierdziłam, że szkoda mojego czasu, mimo iż na zwolnieniu mam go naprawdę sporo. Dla mnie ta książka jest, z całym szacunkiem dla pisarza, ale głupkowata... Dziecko płacze i płacze, a narrator się temu dziwi, w przeciwieństwie do kota, który wytrzymuje wszystkie niepowstrzymywane przez rodziców męki dorastającego Pitulka- no kto by się tego spodziewał, co? Naprawdę musimy stawiać przyszłych tatusiów w tak słabym świetle ofermy XXI wieku?..
Ja się rozczarowałam, idę odddać książkę do biblioteki i szukam kolejnych pozycji dla nas;)

Po książki pana Talki sięgnęłam, bo szukałam prezentu dla mojego męża, który bardzo ucieszył się na wieść, że będziemy rodzicami (kupiłam "Pomocy, jestem Tatą"). Z książki przeczytał kilka pierwszych stron i stwierdził, że to nie dla niego, bo jego przypadek był zupełnie inny- to on chciał już mieć dzieci i ani on ani ja nie stawialiśmy na piedestale kariery przez duże k....

Książkę dostałam w prezencie urodzinowym od swojej dawnej przyjaciółki. Zaczęłam ją czytać w autobusie i uległam wrażeniu,ze to kolejna pozycja typowo babskich i ckliwych pozycji, co spowodowało, że odłożyłam ją do zeszłego piątku< wizyty koleżanki i przeczuciem,że będzie pytała jak mi się to czytało>.
Ku mojemu zdziwieniu, teraz mogę powiedzieć,że czytało mi się ją świetnie!!
Nie pamiętam kiedy tyle przy niej wypłakałam zarówno łez radości< humor zdecydowanie podobny do mojego, nawet hasła niektóre te same, których używamy z mężem> jak i wspomnień i smutku < dalsze losy Niny przypomniały mi moją historię>.
Jedyne co mogę zarzucić, to zakończenie w pół zdaniu.. Ale dzięki temu już szukam drugiej części książki;))

Książkę dostałam w prezencie urodzinowym od swojej dawnej przyjaciółki. Zaczęłam ją czytać w autobusie i uległam wrażeniu,ze to kolejna pozycja typowo babskich i ckliwych pozycji, co spowodowało, że odłożyłam ją do zeszłego piątku< wizyty koleżanki i przeczuciem,że będzie pytała jak mi się to czytało>.
Ku mojemu zdziwieniu, teraz mogę powiedzieć,że czytało mi się ją...