Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeżeli liczycie na jakieś smaczki, skandale albo coś co pomoże wam się rozwinąć sportowo to możecie śmiało ominąć tą pozycję. Książka napisana ogólnikowo bez wchodzenia w detale. Mimo, że się interesuje kolarstwem tylko odrobinę to nie znalazłem w niej niczego nowego.

Jeżeli liczycie na jakieś smaczki, skandale albo coś co pomoże wam się rozwinąć sportowo to możecie śmiało ominąć tą pozycję. Książka napisana ogólnikowo bez wchodzenia w detale. Mimo, że się interesuje kolarstwem tylko odrobinę to nie znalazłem w niej niczego nowego.

Książka równie dobra jak cała seria. Niestety powielony został po raz kolejny ten sam schemat. Każda z postaci ma swojego odpowiednika z poprzednich części oraz podobną historię i już od początku można przewidzieć zakończenie. Czyta się lekko, przyjemnie i dałbym wyższą ocenę gdyby autor choć trochę się wysilił zamiast zmieniać bohaterom imiona i wsadzać ich w inne ramy czasowe.

Książka równie dobra jak cała seria. Niestety powielony został po raz kolejny ten sam schemat. Każda z postaci ma swojego odpowiednika z poprzednich części oraz podobną historię i już od początku można przewidzieć zakończenie. Czyta się lekko, przyjemnie i dałbym wyższą ocenę gdyby autor choć trochę się wysilił zamiast zmieniać bohaterom imiona i wsadzać ich w inne ramy...

Długo odkładałem ten moment, ale w końcu zdecydowałem się sięgnąć po klasykę gatunku. Już od pierwszych stron enigmatyczna atmosfera i początkowe wydarzenia sprawiają wrażenie, że mamy do czynienia z thrillerem/horrorem w klimacie s-f. Nieodparta chęć poznania całej historii popycha mnie szybko w kierunku zakończenia. Niestety z każdym kolejnym rozdziałem moje początkowe odczucie klimatu totalnie się rozpływa. Mistycyzm i egzystencjalizm to jedne z rzeczy, które sprawiły, że odpadłem po 3 tomie Diuny. Do tego autor dorzuca wątek miłosny i rozważania filozoficzne, których w moim odczuciu było za dużo. Długość i zawiłość niektórych opisów znacznie przesadzona. Podsumowując książka nie bez powodu należy do klasyków. Zmusza do refleksji i zostaje w pamięci, a sam autor udowadnia, że należy do czołówki pisarzy co nie zmienia faktu, że mimo początkowego zapału pojawiały się fragmenty, które mnie zwyczajnie męczyły.

Długo odkładałem ten moment, ale w końcu zdecydowałem się sięgnąć po klasykę gatunku. Już od pierwszych stron enigmatyczna atmosfera i początkowe wydarzenia sprawiają wrażenie, że mamy do czynienia z thrillerem/horrorem w klimacie s-f. Nieodparta chęć poznania całej historii popycha mnie szybko w kierunku zakończenia. Niestety z każdym kolejnym rozdziałem moje początkowe...

Dawno już żadna książka mnie tak nie wynudziła. Dzieje zapisane w formie kroniki. Jeżeli ktoś liczył na powtórkę Pieśni Lodu i Ognia to się mocno zawiedzie. Pozycja tylko dla fanatyków uniwersum.

Dawno już żadna książka mnie tak nie wynudziła. Dzieje zapisane w formie kroniki. Jeżeli ktoś liczył na powtórkę Pieśni Lodu i Ognia to się mocno zawiedzie. Pozycja tylko dla fanatyków uniwersum.

Dziewczyna z sąsiedztwa ma za zadanie szokować, wprawiać w osłupienie i skutecznie się jej to udaje. Niestety poza wstrząsem, który narasta wraz z kolejnymi stronami, nie widzę tu żadnego fenomenu książki czy autora. Literacko jest tylko przeciętna. Napisana prostym językiem, nie zmusza do myślenia ani refleksji. Moją ocenę dopełnia fakt, że historia została opisana na kanwie prawdziwych wydarzeń, które zamiast stać się dla autora inspiracją do napisania dobrego thrillera są nieznacznie zmienione i w większości skopiowane na strony książki. Wystarczy przeczytać opis zbrodni żeby dowiedzieć się co zawiera jej treść.
Dla zainteresowanych prawdziwe wydarzenia dotyczą Sylvii Likens nad którą znęcała się wraz z dziećmi Gertrude Baniszewski,

Dziewczyna z sąsiedztwa ma za zadanie szokować, wprawiać w osłupienie i skutecznie się jej to udaje. Niestety poza wstrząsem, który narasta wraz z kolejnymi stronami, nie widzę tu żadnego fenomenu książki czy autora. Literacko jest tylko przeciętna. Napisana prostym językiem, nie zmusza do myślenia ani refleksji. Moją ocenę dopełnia fakt, że historia została opisana na...

Z przykrością stwierdzam, że Dawca Przysięgi I nie utrzymał poziomu poprzednich części. Pierwsze dwa tomy sprawiały, że czytało się je z zapartym tchem. Kipiały akcją, niesamowicie wciągały a ze stron sypały się skry. Niestety Dawcy Przysięgi brak wielu elementów które sprawiały, że nokautowały czytelnika. Pozostają bohaterowie i klimat Rosharu, ale książka jest momentami po prostu nudna.
Ponad 500 stron książki daje nadzieję na kolejną porcję akcji przeplatanej zaskakującymi zwrotami. Jednak gdy tylko zaczyna gdzieś przyspieszać, autor momentalnie ją wyhamowuje. Takie zabiegi sprawiają wrażenie, że jest to kolejne zapychanie stron i dojenie krowy, którą trzeba doić póki mleko daje. Rozumiem, że to tylko pierwsza część opasłego tomu i nie ma co skazywać go na porażkę, ale po tak długim wyczekiwaniu sprawiła mi zawód. Liczę, że już w kwietniu akcja wróci na właściwy tor.

Z przykrością stwierdzam, że Dawca Przysięgi I nie utrzymał poziomu poprzednich części. Pierwsze dwa tomy sprawiały, że czytało się je z zapartym tchem. Kipiały akcją, niesamowicie wciągały a ze stron sypały się skry. Niestety Dawcy Przysięgi brak wielu elementów które sprawiały, że nokautowały czytelnika. Pozostają bohaterowie i klimat Rosharu, ale książka jest momentami...

Książką opisuje wspomnienia z młodości mnicha o imieniu Adso, który odbywa podróż ze swoim mistrzem Wilhelmem. Była to pierwsza książką z wyjątkiem biblii w której spotkałem się z tak ogromną ilością języka sakralnego co sprawiło, że początek był jak zderzenie ze ścianą. Wyliczanie osób na stronę, cytowanie biblii czy długie dysputy argumentowane kolejnymi cytatami z ksiąg uczonych potrafiły mocno męczyć. Jednak z kolejnymi stronami zacząłem się powoli przyzwyczajać, dysputy zaczęły interesować, a rozwijający się stopniowo wątek tajemniczych zbrodni nabiera tempa i mocno angażuje czytelnika. Książka ukazuje między innymi ile człowiek był gotów poświęcić dla zdobycia wiedzy, jak wielka panowała ciemnota w czasach średniowiecza i jak łatwo było manipulować ludźmi za pomocą wizerunku Boga. Mimo ciężkiego początku jestem zadowolony że sięgnąłem po tą pozycję.

Książką opisuje wspomnienia z młodości mnicha o imieniu Adso, który odbywa podróż ze swoim mistrzem Wilhelmem. Była to pierwsza książką z wyjątkiem biblii w której spotkałem się z tak ogromną ilością języka sakralnego co sprawiło, że początek był jak zderzenie ze ścianą. Wyliczanie osób na stronę, cytowanie biblii czy długie dysputy argumentowane kolejnymi cytatami z ksiąg...

Dawno już nie męczyłem tak żadnej książki. O ile filmem byłem zachwycony tak książką jestem kompletnie zawiedziony. Okręt jest napisany dość trudnym językiem, zawiera sporo terminologii marynistycznej z której możemy się dowiedzieć co nieco o funkcjonowaniu statku podwodnego. Miewałem momenty kiedy z zainteresowaniem śledziłem atak czy ucieczkę okrętu, ale fragmenty takie jak pierwszy rozdział czy halucynacje w gibraltarze to jakiś autorski bełkot, jeden wielki chaos gdzie nie wiadomo co się właściwie dzieje. Urywane dialogi, historie oderwane od kontekstu, mnóstwo zapychaczy stron.. Przyznam, że były momenty kiedy nie rejestrowałem co czytam, a pominięcie 10-15 s nie spowodowałoby utraty wątku ani ważnych faktów. Pierwszy raz napiszę, że lepiej obejrzeć film, który omija wiele niepotrzebnych rzeczy.

Dawno już nie męczyłem tak żadnej książki. O ile filmem byłem zachwycony tak książką jestem kompletnie zawiedziony. Okręt jest napisany dość trudnym językiem, zawiera sporo terminologii marynistycznej z której możemy się dowiedzieć co nieco o funkcjonowaniu statku podwodnego. Miewałem momenty kiedy z zainteresowaniem śledziłem atak czy ucieczkę okrętu, ale fragmenty takie...

W książce pojawia się kilka nielogicznych i mocno naciąganych rozwiązań, ale nawet z nimi uważam, że należy ją dodać do czołówki gatunku. Autor buduje stopniowo napięcie i sprawia, że mamy ochotę na pochłanianie kolejnych stron.

W książce pojawia się kilka nielogicznych i mocno naciąganych rozwiązań, ale nawet z nimi uważam, że należy ją dodać do czołówki gatunku. Autor buduje stopniowo napięcie i sprawia, że mamy ochotę na pochłanianie kolejnych stron.