Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O ile w poprzedniej części fabuła nawet całkiem nieźle sklejała się w całość, tak tutaj nagromadzenie wątków było bardzo męczące. Niektóre z nich mam wrażenie, że zostały dokończone naprędce, a plot twisty wcale nie były ciekawe. Nadal drażnił mnie styl narracji.
Mimo wszystko książkę czytało się szybko. Zabrakło mi zdecydowanie mroku, który towarzyszył pierwszej części i trochę wyróżniał tę pozycję. "Czerwona Królowa" to raczej opowiastka, o której za jakiś czas bez żalu zapomnę.

O ile w poprzedniej części fabuła nawet całkiem nieźle sklejała się w całość, tak tutaj nagromadzenie wątków było bardzo męczące. Niektóre z nich mam wrażenie, że zostały dokończone naprędce, a plot twisty wcale nie były ciekawe. Nadal drażnił mnie styl narracji.
Mimo wszystko książkę czytało się szybko. Zabrakło mi zdecydowanie mroku, który towarzyszył pierwszej części i...

Mam mieszane uczucia. Z jedne strony oryginalna Alicja w Krainie Czarów idealnie nadaje się na retelling w tym psychodelicznym stylu. Pomysł na wykorzystanie poszczególnych kluczowych postaci jako okrutnych bossów - bardzo na plus. Niestety, akcja rozkręca się bardzo powoli, momentami fabuła jest przegadana, a styl dialogów infantylny. Dopiero od około 12 rozdziału zaczyna się robić naprawdę ciekawie, że na sam koniec dostać "wypłaszczone" i bez polotu rozwiązanie historii. Mam wrażenie, że autorka trochę miota się pomiędzy krwawą opowieścią dla starszych czytelników, a pierwotną baśniowością i nie daje rady tego sprawnie połączyć w spójną całość.
Potencjał był, ale w mojej opinii niewykorzystany w pełni. Szkoda. Trzeba jednak przyznać, że książkę czyta się szybko. Ogromny plus za stronę graficzną - okładka i ilustracje są fenomenalne.

Mam mieszane uczucia. Z jedne strony oryginalna Alicja w Krainie Czarów idealnie nadaje się na retelling w tym psychodelicznym stylu. Pomysł na wykorzystanie poszczególnych kluczowych postaci jako okrutnych bossów - bardzo na plus. Niestety, akcja rozkręca się bardzo powoli, momentami fabuła jest przegadana, a styl dialogów infantylny. Dopiero od około 12 rozdziału zaczyna...

Cieszę się, że nie zaczęłam swojej przygody z książkami Żulczyka od debiutu. Mimo że lektura nie jest długa, to bardzo się namęczyłam, żeby ją skończyć (podobnie jak z Instytutem). Końcówka dopiero jakkolwiek mnie wciągnęła w historię. Jeśli chodzi o portret psychologiczny bohaterów, to bez porównania lepiej autor buduje go we Wzgórzu Psów.

Cieszę się, że nie zaczęłam swojej przygody z książkami Żulczyka od debiutu. Mimo że lektura nie jest długa, to bardzo się namęczyłam, żeby ją skończyć (podobnie jak z Instytutem). Końcówka dopiero jakkolwiek mnie wciągnęła w historię. Jeśli chodzi o portret psychologiczny bohaterów, to bez porównania lepiej autor buduje go we Wzgórzu Psów.

Trochę mi zajęło przeczytanie tej pozycji. Świetnie nakreślony portret psychologiczny bohaterów powieści. To właśnie ta wnikliwa analiza buduje tutaj napięcie. Fabuła jest nieco rozciągnięta, ale logiczna i spójna. "Wzgórze Psów" naprawdę dobrze się czyta, choć nie jest to łatwa lektura. Na końcu powstało trochę niedopowiedzeń, które być może miały dać otwarte zakończenie, jednak u mnie pozostawiły niedosyt i nutkę rozczarowania.

Trochę mi zajęło przeczytanie tej pozycji. Świetnie nakreślony portret psychologiczny bohaterów powieści. To właśnie ta wnikliwa analiza buduje tutaj napięcie. Fabuła jest nieco rozciągnięta, ale logiczna i spójna. "Wzgórze Psów" naprawdę dobrze się czyta, choć nie jest to łatwa lektura. Na końcu powstało trochę niedopowiedzeń, które być może miały dać otwarte zakończenie,...