Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Może dlatego, że mocno czekałam na ciąg dalszy historii Gosi i Mieszka, a może dlatego, że nie było już tego zachłyśnięcia koncepcją, byłam nieco rozczarowana.
Oczywiście to nie jest zła książka, autorka nie traci nic ze swojego poczucia humoru, a bohaterowie odsłaniają coraz więcej tajemnic. Pojawiają się też coraz to nowe wątki związane z bogami i innymi legendarnymi stworami.

Wydaje mi się jednak, że Szeptucha była dużo zabawniejsza, lżejsza, taka na wyluzowanie. W wypadku Nocy Kupały musiałam się ciut bardziej zaangażować. Największy problem miałam chyba z Ote - ze wspomnień Mieszka wynika, że była to mała cwaniara, ale z biegiem lat chyba całkowicie zwariowła i była mocno antypatyczna. Nie da się jednak ukryć, że Ote mocno starała się namieszać i nawet nieźle jej się to udało. Na pewno czekam na ciąg dalszy tej historii, bo autorka potrafi zaskoczyć finałem.

Może dlatego, że mocno czekałam na ciąg dalszy historii Gosi i Mieszka, a może dlatego, że nie było już tego zachłyśnięcia koncepcją, byłam nieco rozczarowana.
Oczywiście to nie jest zła książka, autorka nie traci nic ze swojego poczucia humoru, a bohaterowie odsłaniają coraz więcej tajemnic. Pojawiają się też coraz to nowe wątki związane z bogami i innymi legendarnymi...

To na pewno nie jest książka dla każdego, a jej opis może być nieco mylący - zaplecze kulturowe, emigracja, kolor skóry - to tylko tło. Najważniejsze w tej historii są emocje. Poczucie wyobcowania, rozczarowanie, samotność, złość.. Alia przez całe życie próbowała wypełnić pustkę, która dominowała w jej wnętrzu i spalała ją od środka - szukała miłości, zrozumienia, ludzkiego ciepła. Co ciekawe, mimo prób wpasowania się w otoczenie, dla którego zawsze była obca, nie uciekła od tradycji swego ludu - podobnie jak ojciec opowiadała historie. Ale w przeciwieństwie do niego, nie miała dokąd uciec, bo jedynym domem, który znała, była Belgia.

Powieść ta przypomina jedną ważną prawdę - łatwo doprowadzić do eskalacji konfliktu, ale najtrudniej pozostać wiernym własnym ideałom. Z tego starcia główna bohaterka wyszła zwycięsko. I choć po opisie spodziewałam się zupełnie czegoś innego, historia wciągnęła mnie bez reszty. Dla mnie morał jest jasny: każdy z nas, bez względu na pochodzenie i kolor skóry, jest człowiekiem.

To na pewno nie jest książka dla każdego, a jej opis może być nieco mylący - zaplecze kulturowe, emigracja, kolor skóry - to tylko tło. Najważniejsze w tej historii są emocje. Poczucie wyobcowania, rozczarowanie, samotność, złość.. Alia przez całe życie próbowała wypełnić pustkę, która dominowała w jej wnętrzu i spalała ją od środka - szukała miłości, zrozumienia, ludzkiego...

Orzechowski odsłania niewygodną prawdę na temat islamistów: to nie jest problem odległych krajów, ale nasz, zza rogu. I choć pozycja nie dotyczy Polski, tylko naszych zachodnich sąsiadów, nie możemy lekceważyć zagrożenia. Bo kto będzie następny, kiedy Niemcy, Francja, Wielka Brytania i inne filary europejskiego ładu zostaną pokonane przez toczący je islamski nowotwór, wypychany na granice świadomości przez gładkie słówka humanistów? W tej jednostronnej, póki co, wojnie podjazdowej, nie ma miejsca na dialog, potrzebne są konkretne przeciwdziałania, integracja, odrzucenie poprawności politycznej, byśmy jeszcze przez długie lata mogli się cieszyć Europą, jaką znamy. Autor pokazuje, że być może przegapiliśmy naszą szansę. Zdecydowanie polecam!

Orzechowski odsłania niewygodną prawdę na temat islamistów: to nie jest problem odległych krajów, ale nasz, zza rogu. I choć pozycja nie dotyczy Polski, tylko naszych zachodnich sąsiadów, nie możemy lekceważyć zagrożenia. Bo kto będzie następny, kiedy Niemcy, Francja, Wielka Brytania i inne filary europejskiego ładu zostaną pokonane przez toczący je islamski nowotwór,...