Jesteśmy społecznością, która kocha książki

http://swiatwgblondynek.blogspot.com/2017/01/2522017-osobliwe-i-cudowne-przypadki.html

http://swiatwgblondynek.blogspot.com/2017/01/2522017-osobliwe-i-cudowne-przypadki.html

http://swiatwgblondynek.blogspot.com/2016/03/12522016-diabe-ubiera-sie-u-prady.html

http://swiatwgblondynek.blogspot.com/2016/03/12522016-diabe-ubiera-sie-u-prady.html

"Alef" to książka pełna pięknych filozoficznych cytatów. I to w dodatku nic nie wnoszących cytatów. Przynajmniej jak dla mnie.
Autor wybiera się w podróż, aby odnaleźć swoje wewnętrzne szczęście. Po kilku tygodniach jego żona stwierdza, że go hamuje i że dalej powinien jechać bez niej, bo inaczej nie osiągnie swojego celu. Żona znika i nagle zaczyna się przygoda... Banał, jakich mało. Paolo spotyka młodą dziewczynę - Hilal. Spotykają się w Alefie. Okazuje się, że kochali się w którymś z poprzednich wcieleń. Ale nie wywiązuje się między nimi romans, bo Paolo kocha Hilal "jak rzeka", cokolwiek to znaczy... No i tak sobie próbują wyjaśnić, co ich ze sobą wiąże jadąc przez całą Rosję koleją transsyberyjską. Gdzieś po drodze jeszcze pojawia się szaman, Rosyjska cerkiew i tym podobne symbole religii i magii. A fabuły jak nie było, tak nie ma. Akcji zero, tylko wywody filozoficzne, poprzednie wcielenia, równoległe światy i czas, który trwa wiecznie i nigdy nie przemija.
Czytało się szybko, przyznaję, ale nie lubię książek, w których się nic nie dzieje. Poza tym, nie jest to pierwsza książka Paolo Coelho, z którą miałam (wątpliwą) przyjemność, więc czuję się zawiedziona. I wbrew przytoczonemu cytatowi "Alef" nie napędza do życia, wprowadza raczej chaos i dezorientację...

"Alef" to książka pełna pięknych filozoficznych cytatów. I to w dodatku nic nie wnoszących cytatów. Przynajmniej jak dla mnie.
Autor wybiera się w podróż, aby odnaleźć swoje wewnętrzne szczęście. Po kilku tygodniach jego żona stwierdza, że go hamuje i że dalej powinien jechać bez niej, bo inaczej nie osiągnie swojego celu. Żona znika i nagle zaczyna się przygoda... Banał,...

Nie rozumiem jak można zmarnować taki potencjał.
Sam intrygujący temat jednak nie wystarczy, żeby książka była dobra.
Fakty przedstawione nieciekawie, chaotycznie, zero polotu, czyta się jak opisy w encyklopedii. Tło historyczne słabe, nieuporządkowana chronologia wydarzeń (jakaś kobieta się pojawia w życiu dyktatora, opisane są ich losy do zakończenia relacji i bach, nagle opis jak się w ogóle poznali), co sprawiało, że często się gubiłam i traciłam wątek. Kobiety, które były tak wyraziste, przedstawione są jako nijakie, bez charakteru, bez wyrazu, przez co wszystkie są do siebie podobne.
Spodziewałam się czegoś zupełnie innego i jestem strasznie rozczarowana. Na pewno nie sięgnę po drugą część, tylko po to, żeby przeczytać suche fakty, które bez problemu sama znajdę w internecie.

Nie rozumiem jak można zmarnować taki potencjał.
Sam intrygujący temat jednak nie wystarczy, żeby książka była dobra.
Fakty przedstawione nieciekawie, chaotycznie, zero polotu, czyta się jak opisy w encyklopedii. Tło historyczne słabe, nieuporządkowana chronologia wydarzeń (jakaś kobieta się pojawia w życiu dyktatora, opisane są ich losy do zakończenia relacji i bach,...