Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Do dziś nie lubimy prawdy o sobie."
Trudno uznać nam naturalne instynkty, które nie zawsze popychają nas do szlachetnych czynów. Często też uciekamy przed własną naturą, broniąc się rękami i nogami przed akceptacją tego, kim naprawdę jesteśmy.

Nie inaczej jest i z głównym bohaterem powieści Krzysztofa Kotowskiego, który zmuszony jest pogodzić się ze swoim nowym obliczem.
Dotąd Maurycy Aleksander Wiktor Kajetan hrabia Sobolewski, aktualnie wampir posiadający instynkt drapieżcy.

Tak, "Trzech gości w łódce plus wampir" to wyjątkowe połączenie gatunkowe.
Dostajemy zarówno thriller, sensację, fikcję polityczną, jak i powieść szpiegowską z fantastycznymi wampirami. Myślę, że to książka pełna niespodzianek, obfitująca w wartką akcję, a przede wszystkim wyrażająca ciekawe poglądy odnoszące się do bytu, istnienia, przyczynowości i czasu.
Wampiry w popkulturze żyją znacznie dłużej niż ludzie, to i też oś czasowa, jaką przedstawia nam autor jest szersza. Sięga od powojennej Warszawy, aż do bliżej nieokreślonej teraźniejszości.
To daje popis do obserwacji zmieniającej się rzeczywistości i wyrażenia na jej temat swoich wniosków przez narratora.
Spodziewajcie się nieznacznej autoironii oraz poczucia humoru.
Wszystko to wyrażone jest bogatym słownictwem, które nadało fabule bardzo interesującego charakteru. Niech was jednak nie zrażą wulgaryzmy, bo to bez cienia wątpliwości jest książka warta przeczytania. Wciąga bardzo w swoją historię, opowieść o zemście i miłości.
Ja osobiście przy jej lekturze bawiłam się świetnie, a do tego doszło też i trochę refleksji, więc jestem usatysfakcjonowana całością. Polecam wam ją gorąco!

"Do dziś nie lubimy prawdy o sobie."
Trudno uznać nam naturalne instynkty, które nie zawsze popychają nas do szlachetnych czynów. Często też uciekamy przed własną naturą, broniąc się rękami i nogami przed akceptacją tego, kim naprawdę jesteśmy.

Nie inaczej jest i z głównym bohaterem powieści Krzysztofa Kotowskiego, który zmuszony jest pogodzić się ze swoim nowym...

Książkę polecam wszystkim, bo o ile
dla mnie byla ona głównie przeprawą przez wspomnienia i trudne, choć bardzo istotne w mojej sytuacji emocje - o tyle dla wielu z was, może być ona po prostu cennym nośnikiem wiedzy na temat łuszczycy. Co ważne, autor przekazuje ją w swojej książce w bardzo przystępny sposób. Czyta się ją naprawdę błyskawicznie!
Ma na to wpływ prosty język, którym do tego została napisana głęboko ludzka i autentyczna opowieść. A ona z kolei nie tylko wywołuje emocje, ale też skłania do wielu przemyśleń, zwłaszcza nad samoakceptacją i tolerancją. To wszystko sprawia, że warto dać jej szanse. Przeczytajcie.

Książkę polecam wszystkim, bo o ile
dla mnie byla ona głównie przeprawą przez wspomnienia i trudne, choć bardzo istotne w mojej sytuacji emocje - o tyle dla wielu z was, może być ona po prostu cennym nośnikiem wiedzy na temat łuszczycy. Co ważne, autor przekazuje ją w swojej książce w bardzo przystępny sposób. Czyta się ją naprawdę błyskawicznie!
Ma na to wpływ prosty...

------» TRANSSUMA «------
Czy A. odnajdzie ją i pozbędzie się poczucia dwoistości formy, dualizmu ducha, który jest przyczyną wewnętrznego rozdarcia między duszą a ciałem?
A może ucieczka do klasztoru raz na zawsze pogrzebie ludzkie pragnienia, ukryje pod habitem członki i uciszy burzę toczących się w głowie myśli?

Nic tak nie pochłania człowieka, jak odnalezienie sensu we własnej egzystencji. I właśnie o tym, jest ta książka. Będziemy towarzyszami A. w drodze do uchwycenia go. Będziemy w bólu i w radości. Będziemy rozdarci i zniesmaczeni. Będziemy pokorni i grzeszni. Będziemy kwestionować i aprobować. Będziemy sumą ludzkich dylematów i uczuć.

Nie przeczytam chyba bardziej zaskakującej książki w tym roku.
Jestem naprawdę porażona jej treścią. Nie mogę nawet określić czy po, czuje się bardziej skalana, czy może uduchowiona. Ale jedno wiem - na pewno jestem uświadomiona! Pierwszy raz zetknęłam się z transseksualizmem. To było trudne, jednak bezlitośnie otwierające na inność doświadczenie, choć tylko i aż dzięki lekturze tej książki. Przestrzegam przed formą. Autor nie boi się języka. MATKO BOSKO chce się wymówić na daremne...
Nie można się powstrzymać. Ja nie wiem, czy czułam zachwyt nad taką otwartością, czy może bardziej wstręt. Chyba równocześnie odczuwałam obydwa.
Nie mogę wyjść z podziwu dla autora, co udało mu się stworzyć. To nie jest przyjemna książka, oj nie! To nie jest powieść przynosząca rozrywkę, przy której można się zrelaksować. Tutaj trzeba skonfrontować się z trudnymi emocjami, z niełatwą refleksją. Więc to wy musicie odpowiedzieć sobie na pytanie, czy jesteście gotowi ją przeczytać. Ja bym poleciła, ale zdaje sobie sprawę, że trzeba chcieć się skonfrontować z taką tematyką. Bo bez chęci nie przyjdzie nic, tylko niesmak i niezrozumienie.

" również tutaj muszę zmagać się z pytaniem o to, czy jestem bardziej otworem, czy może kolumną, czy należę do grona córek Ewy, czy raczej do synów Adama?"

------» TRANSSUMA «------
Czy A. odnajdzie ją i pozbędzie się poczucia dwoistości formy, dualizmu ducha, który jest przyczyną wewnętrznego rozdarcia między duszą a ciałem?
A może ucieczka do klasztoru raz na zawsze pogrzebie ludzkie pragnienia, ukryje pod habitem członki i uciszy burzę toczących się w głowie myśli?

Nic tak nie pochłania człowieka, jak odnalezienie sensu...