Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Skaza" to jedna z moich ulubionych książek Magdaleny Tulli, choć odkryłam to dopiero przy ponownej lekturze. Dlaczego? Dlatego, że przy szybkim odczytaniu może umknąć naszej uwadze sporo ciekawych szczegółów.

Świat "Skazy" został pomyślany tak, aby nie wzbudzać silniejszych emocji czytelnika. Używając nomenklatury autorki, historyjka, która rozgrywa się na naszych oczach, została „skrojona na średnią miarę” i „pomyślana jako rzecz lekka i gładka”. Ale czy rzeczywiście tak jest?

Papierowa fabuła, dekoracje z kartonu i dykty, niefrasobliwie i niejako naprędce przygotowane dekoracje oraz praca krawca zamieniająca się w sztampę, zbrukana pogardą i kroplami krwi z pokutych igłą palców. Wszystko zapowiada, że będzie to naprawdę mierna historia.

"Zacznie się od strojów" - informuje narrator. To one, a raczej stereotypowe przypisanie cech osobom, którym przyjdzie je nosić, zdeterminują ich losy. To dzięki nim odróżni się "swoich" od "obcych", to one staną się sztancą, która narzuca wyobrażenia na temat postaci. "Obcy" i ich potrzeby nie są dopuszczane do głosu, podobnie jak odmawia im się zdolności odczuwania emocji. „Ofiarą najbardziej bezlitosnych zdarzeń zawsze pada (…) niewiele znacząca sztuka garderoby, niezdolna do cierpienia” - czytamy.

Na oczach czytelnika rozgrywa się swoisty spektakl, o którego wyniku ma przesądzić fason i gatunek tkaniny, z której powstała odzież postaci. Jednak tok narracji się rwie, wątki supłają, a dekoracje ulegają powolnemu niszczeniu. Prowadzi to do „rozerwania” (zamiast „rozwiązania”) akcji i niespodziewanego przerzucenia jej do innej historyjki, tak, aby zapewnić lepszy los uchodźcom. Tym razem pomoc przyszła w samą porę, lecz zasadą jest, że w innych „historyjkach”, w których tryby narracyjne i inne mechanizmy się nie zacinają, pogarda i poniżenie dosięga najsłabszych, odzianych w mało znaczącą sztukę garderoby. Czy tego chcemy, czy nie „bezdomny tłum, raz tak, raz inaczej ubrany, przewija się przez wszystkie historie, jakie można wprawić w ruch”.

Jeśli po tym opisie czujesz niedosyt - koniecznie sięgnij po książkę Magdaleny Tulli.

W moim odczuciu głęboka i bardzo wartościowa książka.

"Skaza" to jedna z moich ulubionych książek Magdaleny Tulli, choć odkryłam to dopiero przy ponownej lekturze. Dlaczego? Dlatego, że przy szybkim odczytaniu może umknąć naszej uwadze sporo ciekawych szczegółów.

Świat "Skazy" został pomyślany tak, aby nie wzbudzać silniejszych emocji czytelnika. Używając nomenklatury autorki, historyjka, która rozgrywa się na naszych oczach,...

Twórczość Magdaleny Tulli nie jest łatwą lekturą, jednak jest jak najbardziej wartościowa i godna uwagi czytelnika.

"Szum" to poniekąd literacka kontynuacja "Włoskich szpilek" - obie książki łączy postać głównej bohaterki, która prowadzi czytelnika drogą swojego dzieciństwa i dorosłości, opowiadając nie tylko o swoim życiu, ale pokazując, czym jest wykluczenie, wyobcowanie i samotność - w rodzinie, w grupie rówieśników, w społeczeństwie. Wszystko to na tle "wielkiej" historii, jak i tej w skali mikro, tyczącej się historii rodziny.

Obie książki łączą wspólne wątki, miejsca i bohaterowie, podobna problematyka (doświadczenie pogardy i poniżenia), rezygnacja z roli ofiary, a także kwestia przebaczenia, będącego gwarantem uzdrowienia relacji z innymi, jak i z samym sobą.

Novum "Szumu" polega na tym, że do opowieści, która wydaje się być zapisem realistycznym, wkraczają zabiegi derealizacyjne - czego najwyższym wyrazem jest scena sądowa, w której funkcję sędziego sprawuje lis - przyjaciel bohaterki z dzieciństwa, początkowo zamieszkujący stronice książeczki dla dzieci, później szkolne zeszyty, w końcu stając się towarzyszem niedoli i "nauczycielem życia".

Autorka w umiejętny sposób, unikając histerycznego tonu, który nieraz towarzyszy tego rodzaju książkom, porusza kwestie, których nie powinno pomijać się milczeniem.

Dla mnie, osobiście, "Włoskie szpilki" i "Szum" to swego rodzaju literacka konkretyzacja, jedna z możliwych realizacji scenariusza "Skazy" - książki Tulli, którą można czytać jako uniwersalną historyjkę o pogardzie, poniżeniu, wyobcowaniu i próbach ich przełamania, przezwyciężenia.

Gorąco polecam.

Twórczość Magdaleny Tulli nie jest łatwą lekturą, jednak jest jak najbardziej wartościowa i godna uwagi czytelnika.

"Szum" to poniekąd literacka kontynuacja "Włoskich szpilek" - obie książki łączy postać głównej bohaterki, która prowadzi czytelnika drogą swojego dzieciństwa i dorosłości, opowiadając nie tylko o swoim życiu, ale pokazując, czym jest wykluczenie,...

Można rzec, że oprócz autorek byłam pierwszą czytelniczką tej książki. Nie specjalizuję się w dziedzinie coachingu, jednak wydaje mi się, że to dość wartościowa pozycja.

Każdy rozdział jest zbudowany na podobnej zasadzie - przedstawia konkretny przypadek pracy coacha z klientem, następnie pokazuje pewną sytuację problemową, rozkłada się ją na "czynniki pierwsze", proponuje pewne narzędzia, które są przydatne w danej sytuacji, po czym przedstawia się rozwiązanie sytuacji przez coacha. Zostają też zaproponowane ćwiczenia dla samych coachów, które mają służyć ich samodoskonaleniu się.

Jeśli interesujesz się psychologią i coachingiem - polecam.

Można rzec, że oprócz autorek byłam pierwszą czytelniczką tej książki. Nie specjalizuję się w dziedzinie coachingu, jednak wydaje mi się, że to dość wartościowa pozycja.

Każdy rozdział jest zbudowany na podobnej zasadzie - przedstawia konkretny przypadek pracy coacha z klientem, następnie pokazuje pewną sytuację problemową, rozkłada się ją na "czynniki pierwsze", proponuje...