Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Argentyna to bardzo malownicze miejsce na Ziemi, o czym opowiada nam Martyna Wojciechowska, a możemy jej wierzyć, bo osobiście zwiedziła najciekawsze zakątki. Jeden z odcinków serialu "Kobieta na krańcu świata" był poświęcony właśnie Argentynie (wydaje mi się, że nawet pierwszy odcinek, ale głowy nie dam). Ale po kolei. Więc pierwsze strony są bardziej naukowe i nieco mniej interesujące, mianowicie informacje dotyczące powierzchni, ludności itd. Dla zaciekawionych Argentyny są również informacje jak się tam dostać, z przesiadkami i bez, plus w jakim miesiącu najlepiej jechać, na jakie koszty zostaniemy narażeni i jakie najciekawsze miejsca są do zwiedzenia, bądź jakie najciekawsze są tam imprezy i różnego rodzaju eventy.
Dalej pojawia się historia wcześniej wspomnianej "Kobiety na krańcu świata", w tym przypadku Edith. Ta młoda kobieta jest oryginalną osobą. Mianowicie nie interesują ją tylko typowo dziewczęce zajęcia, interesują ją męskie sporty, męskie zajęcia - ujeżdżanie rumaków, łapanie byków itd. Z wielkimi szczegółami, których wam oszczędzę Martyna opisała dokonaną przez Edith kastrację byka. Dla osób ze słabymi nerwami nie polecam. Co gorsze, bądź ciekawsze w tamtej kulturze nic się nie marnuje, więc na kolację zostały przygotowane pewne elementy przyrodzenia byka. Oczywiście otrzymane po kastracji. Martyna musiała pomóc sobie winem, aczkolwiek spróbowała i (spoiler!) całkiem jej smakowało. Po za tym były inne przysmaki, jak jelito cienkie i... grube. Raczej każdy wie z czym związany jest ten narząd wewnętrzny, a był on przygotowany do jedzenia bez wcześniejszego dokładne umycia. Ponownie oszczędzę szczegółów czym smakował. Chyba, że jest ktoś ciekawy to oczywiście odpowiem.
Podsumowując, był to bardzo cienki tomik, przy którym się trochę pośmiałam, trochę pokrzywiłam, jednak nie żałuję, że ją przeczytałam. Co prawda nie był to mój zakup, dostałam ją jako nagrodę w konkursie, jednak stwierdzam, że mogłam dostać coś gorszego. Moja ocena to 5/10. Niestety nie jest to zbyt ambitna pozycja, ale co może być super ambitnego w 127 stronach mini formatu?

Argentyna to bardzo malownicze miejsce na Ziemi, o czym opowiada nam Martyna Wojciechowska, a możemy jej wierzyć, bo osobiście zwiedziła najciekawsze zakątki. Jeden z odcinków serialu "Kobieta na krańcu świata" był poświęcony właśnie Argentynie (wydaje mi się, że nawet pierwszy odcinek, ale głowy nie dam). Ale po kolei. Więc pierwsze strony są bardziej naukowe i nieco mniej...

Historia nie takiego znowu zwykłego nauczyciela, za to jak najbardziej w zwykłej szkole. Ma on na imię Kacper. Mieszka z matką, nie ma żony, dziewczyny, ani dzieci. Chodzi do pracy, jest nauczycielem historii i mimo, że historia w jakimś sensie jest jego pasją to nauczanie raczej nie do końca. Jego życie polega na chodzeniu do pracy, wracaniu i słuchaniu gderania matki, popatrzeniu przez teleskop i od czasu do czasu wyjściu z kumplem. Nic nadzwyczajnego, można zaryzykować określenie, że jego życie jest nawet nudne.
Jeśli takie było to przestaje, w jego życiu pojawia się pierwsza tragedia, śmierć matki. Jest to niesamowita tragedia dla mężczyzny w średnim wieku, który praktycznie całe życie spędził ze swoją matką. Jednak co się stało to się nie odstanie. Kacper przyzwyczaja się do jedzenia tylko potraw przeznaczonych do odgrzewania w mikrofalówce. Życie powraca do swojej nudnej codzienności, choć bez matki.
Niestety, wredny los nie odpuszcza i nauczyciel zaczyna gorzej widzieć. Konsultuje się z różnymi specjalistami, jednak każdego z nich diagnoza jest taka sama i nieuchronna, postępująca ślepota. To jest coś czego Kacper na pewno nie zamierza zaakceptować. Broni się i wzbrania jednak, czy ma to jakiś sens? Czy potrafi uchronić się przed chorobą? Czy powinien jej o komuś powiedzieć? (Poza lekarzami i najlepszym przyjacielem) Czy zalotne spojrzenia Ewy, koleżanki z pracy są naprawdę skierowane do jego osoby? I jeśli ta choroba jest nieuchronna to jak poradzi sobie z byciem wychowawcą jednej z klas licealnych?
Historia jest jednocześnie prawdziwa, monotonna i taka pospolita, a jednocześnie opowiada o niesamowitym nauczycielu, z niesamowitą determinacją. Dziwne, prawda? Jednocześnie historia o normalnym życiu, o jedzeniu potraw z mikrofali i mieszkaniu z matką, a jednocześnie o niesamowitej determinacji, o niesamowitej walce z przeznaczeniem. Przede wszystkim także o nie poddawaniu się i walce z problemami, które przynosi nam życie. Więc podsumowując mam dylemat, czy książka jest w końcu dobra czy zła? Nie miałam jeszcze przyjemności obejrzenia filmu i bardzo żałuję, bo w moim okręgu był bardzo chwalony i nie wiem czy słusznie. Jest to książka godna polecenia, bo absolutnie nie żałuję przeczytania tej książki, ale raczej każdemu bym jej nie poleciła. Jest dość pospolita w niektórych momentach i nie wiem czy te ciekawsze momenty to wynagradzają, nie każdy lubi czytać o tym normalnym życiu, przecież mamy je na co dzień, nieprawdaż? ;) Moja ocena to 6/10.

Historia nie takiego znowu zwykłego nauczyciela, za to jak najbardziej w zwykłej szkole. Ma on na imię Kacper. Mieszka z matką, nie ma żony, dziewczyny, ani dzieci. Chodzi do pracy, jest nauczycielem historii i mimo, że historia w jakimś sensie jest jego pasją to nauczanie raczej nie do końca. Jego życie polega na chodzeniu do pracy, wracaniu i słuchaniu gderania matki,...

Kontynuacja nietuzinkowej historii, Adama i Mii. Poprzednia część kończy się zbawiennym przebudzeniem się Mii ze śpiączki, jednak nie wiemy co dzieje się dalej. Dlatego sięgamy po tom drugi, a tu też nie jest tak pięknie ponieważ książka zaczyna się od momentu 3 lata później! I to w dodatku nic nie jest piękne i kolorowe tak jak sobie wyobrażaliśmy po przeczytaniu pierwszej części. Adam i Mia wcale nie są razem!
Adam jest typowym rockmanem, Mia znaną w swoim światku wiolonczelistką. Po za muzyką, która dla obojga nadal jest pasją nic ich nie łączy! Nie mają ze sobą absolutnie żadnego kontaktu, Adam nie opowiada o niej w wywiadach, cała ich historia jakby zaginęła.
Nie wiemy co czuje Mia, ale na pewno wiemy co czuje Adam. Czytając wyobrażałam go sobie jak wraka człowieka, palący papierosa, za papierosem. Łyka non stop jakieś tabletki wątpliwego pochodzenia. Widać, że nie jest z nim najlepiej. Na samą myśl o Mii sztywnieje, mało tego, kiedy dziennika podczas wywiadu zadaje związane z nią pytania, wpada w furię! Czy tak zachowuje się chłopak, który nic do niej nie czuje?
Niespodziewanie świat daje im szansę, chłopak przechadza się ulicami, kiedy nagle zauważa plakat głoszący o występie Mii, kiedy ten koncert? Dokładnie tego samego dnia. Przeznaczenie? A może przypadek? Adam postanawia się przekonać tego na własnej skórze.
Dodam tylko, że wybrał się na ten koncert ma o wiele większe znaczenie niżeli mogłoby się wydawać. Ale tak naprawdę odpowiedzmy sobie na pytanie, czy jest jeszcze dla nich jakakolwiek szansa?

Książka mnie po pierwsze na pewno zaskoczyła, na początku w ogóle nie rozumiałam zdań typu "dużo lepsza niż pierwsza", "jest absolutnie inna od poprzedniczki" itd. Po mniej więcej połowie książki dopiero zrozumiałam znaczenie tych zdań i w tym momencie absolutnie się z nimi zgadzam. Książka jest o wiele lepsza, ciekawsza, doskonalsza od swojej poprzedniczki. Jest wyraźna różnica, pierwszej części miałam wiele do zarzucenia, a tutaj każdy mój zarzut jest niweczony. Żadna z tamtych wad nie występuje w tej części. Pierwszej części miałam do zarzucenia to, że na niej nie płakałam, bo uwielbiam płakać na książkach i czytając w sumie smutną historię miałam nadzieję, że bez płaczu się nie obejdzie, na szczęście druga mi to wynagrodziła, choć nadal jest to nic w porównaniu z chociażby "Love, Rosie". Ta książka jest niesamowitym zakończeniem dla pierwszej części. Po za tym jest krótka, wciągająca, zaczęłam czytać ją tylko w niedzielny poranek i skończyłam w południe. Więc opasła lektura to nie jest. Jest jeden niesamowity cytat, i od razu ostrzegam CYTAT-SPOILER. Więc dla czytających sio!

"[...] Z początku nie mogłam do ciebie zadzwonić. [...]
-Czemu nie? Powiedz. Jesteś mi to winna!
Patrzy mi prosto w oczy. Celuje. A potem pociąga spust.
- Bo cię nienawidziłam.
Wiatr, hałas, wszystko milknie na ułamek sekundy i w uszach dzwoni mi jak po koncercie, jak kiedy wykres EKG zmienia się w prostą linię.
- Nienawidziłaś? Za co?
- Zmusiłeś mnie, żebym została. [...]"

Tym pięknym akcentem kończę swój wywód 9/10.

Kontynuacja nietuzinkowej historii, Adama i Mii. Poprzednia część kończy się zbawiennym przebudzeniem się Mii ze śpiączki, jednak nie wiemy co dzieje się dalej. Dlatego sięgamy po tom drugi, a tu też nie jest tak pięknie ponieważ książka zaczyna się od momentu 3 lata później! I to w dodatku nic nie jest piękne i kolorowe tak jak sobie wyobrażaliśmy po przeczytaniu pierwszej...