Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam duży problem z tą książką.
Sam pomysł na fabułę bardzo mnie zaciekawił. Przez połowę książki czekałam niecierpliwie na wyjaśnienie, co za tajemne zło ukrywa się w zamku. Dlaczego tylko nieliczni są odporni. Co zapoczątkowało deszcz i jak go pokonać.
Na każde z tych pytań dostajemy odpowiedzi, jednak nie każda jest satysfakcjonująca. W mojej opinii zawodem był główny antagonista, jednak nie chcę zbyt dużo zdradzać.
Co do głównych postaci, ciężko jest się z nimi utożsamić. Przychodzi mi do głowy za mało określeń, żeby móc je opisać. Liljana- zagubiona, bezwzględna. Beata- dobra choć naiwna. Benedek- zbyt słabo rozwinięta postać, żeby go jakkolwiek określić.
Książka z potencjałem, jednak nie do końca wykorzystanym. Niemniej polecam przeczytać, może komuś przypadnie do gustu. Do plusów zaliczam- magia, postacie poboczne, budowanie napięcia przed ostatecznym wyjaśnieniem zagadki.

Mam duży problem z tą książką.
Sam pomysł na fabułę bardzo mnie zaciekawił. Przez połowę książki czekałam niecierpliwie na wyjaśnienie, co za tajemne zło ukrywa się w zamku. Dlaczego tylko nieliczni są odporni. Co zapoczątkowało deszcz i jak go pokonać.
Na każde z tych pytań dostajemy odpowiedzi, jednak nie każda jest satysfakcjonująca. W mojej opinii zawodem był główny...

Czego się spodziewałam? "Gwiazd naszych wina" tylko z inną chorobą. Co dostałam? Współczesnego Romeo i Julię, których dzieli nieprzekraczalna granica trzech kroków. Urzekające jest to, że jednocześnie zostają zwykłymi nastolatkami, którzy nie posługują się górnolotnymi metaforami jak w przypadku Hazel i Gusa. Wygłupiają się, śmieją, przeklinają, przekomarzają się w niewinny, uroczy sposób.
Dowiadujemy się też jak choroba dominuje ich życie i jak desperacko walczą o minimalną cząstkę normalności.
Głównej bohaterki po prostu nie da się nie lubić. Od razu zakochujemy się w jej szczerości i pozytywnym podejściu do życia, przez które, pomimo ograniczeń, stara się przejść jak najlepiej.

Chociaż zakończenie wydaje się zbyt patetyczne a decyzje zbyt pochopne jak na trzytygodniową znajomość, bohaterowie zmuszają nas do myślenia o życiu, które ich spotkało. Jak to by było żyć koło ukochanej osoby, nie mogąc nigdy jej dotknąć? Jak to jest żyć ze świadomością wyroku przedwczesnej śmierci? Jak bardzo nie doceniamy tego, co mamy na wyciągnięcie ręki każdego dnia? Jak cenny może być każdy wdech?
Książka jest rewelacyjna. Film również warty polecenia.

Czego się spodziewałam? "Gwiazd naszych wina" tylko z inną chorobą. Co dostałam? Współczesnego Romeo i Julię, których dzieli nieprzekraczalna granica trzech kroków. Urzekające jest to, że jednocześnie zostają zwykłymi nastolatkami, którzy nie posługują się górnolotnymi metaforami jak w przypadku Hazel i Gusa. Wygłupiają się, śmieją, przeklinają, przekomarzają się w...

"Czarne stopy" pierwszy raz czytałam w podstawówce jako obowiązkową lekturę. Niewiele wiedziałam wtedy o harcerzach, kojarzyłam ich z wędrówkami i śpiewami z gitarą, oraz bieganiu w mundurkach.
Przez myśl mi nie przeszło, że życie w drużynie może być tak fascynującą przygodą. Książka otworzyła przede mną drzwi, które do tej pory wydawały się zamknięte. Zamarzyłam, by świat przedstawiony w "Czarnych stopach" stał się moim światem. I udało się, od siedmiu lat jestem harcerką.
Życie bohaterów książki może nie jest idealną sielanką, zmagają się z problemami rodzinnymi, z własnymi słabościami, które nieustannie muszą pokonywać, borykają się z trudami związanymi z życiem w harcerskiej braci. Los młodego druha, to nie tylko zabawy, śpiewy i gra w podchody, to ciągłe zdobywanie szczytów, walka z samym sobą, braterstwo, odwaga, samodzielność i wiele innych, jednak nikt nie jest zostawiony sam sobie. Młodzi chłopcy nie opuszczą przyjaciół w potrzebie, każdy zastęp to mała wspólnota, każdy jest za każdego odpowiedzialny, nikt nie zostanie odrzucony.

Seweryn Szmaglewski stwarza świat, który w dobie komputerów staje się bardziej światem fantastycznym, niż rzeczywistym. Kto dziś spędziłby dwa miesiące w górach, śpiąc pod namiotem, kąpiąc się w rzece, bez internetu, telewizji?
Polecam książkę, zarówno młodszym czytelnikom, żeby choć na chwilę oderwali wzrok od ekranów i zapragnęli, tak jak ja 7 lat temu przeżyć przygodę życia, oraz tym starszym, którym w oku zakręci się łza na wspomnienie zapachu lasu, dymu z ogniska i obozowych pieśni.

"Czarne stopy" pierwszy raz czytałam w podstawówce jako obowiązkową lekturę. Niewiele wiedziałam wtedy o harcerzach, kojarzyłam ich z wędrówkami i śpiewami z gitarą, oraz bieganiu w mundurkach.
Przez myśl mi nie przeszło, że życie w drużynie może być tak fascynującą przygodą. Książka otworzyła przede mną drzwi, które do tej pory wydawały się zamknięte. Zamarzyłam, by świat...