Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Cień Wiatru" jest początkiem mojej przygody z twórczością Carlosa Ruiza Zafóna. Jest to pierwsza część cyklu Cmentarz Zapomnianych Książek. Niestety, z różnych przyczyn podchodziłam do lektury aż trzy razy. Nie żałuję, że dałam tej książce tyle szans, bo czas poświęcony lekturze z pewnością nie mogę uznać za stracony.

Akcja powieści rozgrywa się w dwudziestowiecznej Barcelonie. Głównym bohaterem jest 10-letni Daniel Sempere. Jego ojciec - właściciel księgarni Sempere i Synowie, gdy nadchodzi odpowiednia chwila, zabiera syna na Cmentarz Zapomnianych Książek - do miejsca, gdzie porzucone i zapomniane książki, czekają na dzień, w którym będą mogły trafić w ręce czytelnika. Jest to istny raj dla każdego mola książkowego. Zgodnie ze zwyczajem, spośród setek tysięcy książek Daniel może wybrać tylko jedną, aby ocalić ją od zapomnienia. Jego wybór pada na "Cień Wiatru" autorstwa Juliana Caraxa. Młody Sempere jest nią tak oczarowany, że postanawia odszukać kolejne książki autora "Cienia Wiatru", jednak nie jest to takie łatwe, jakby się mogło wydawać na pierwszy rzut oka. Okazuje się, że wszystkie dzieła Caraxa zostały doszczętnie spalone. Ponadto, komuś bardzo zależy na zniszczeniu egzemplarza, który jest w posiadaniu Daniela. Młodzieniec jednak wciąż próbuje dowiedzieć się całej prawdy o Caraxie i historii palenia książek, postanawia przeprowadzić "prywatne śledztwo", ale im bardziej zbliża się do prawdy, tym częściej w jego życiu zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Na swojej drodze natyka się na bohaterów mniej lub bardziej zamieszanych w sprawę tajemniczego pisarza. W życiu młodego Sempere pojawiają się również niezapomniane przygody, pierwsze miłości, nowe przyjaźnie, a także poznaje definicję zdrady...

Tematyka utworu na pierwszy rzut oka może się wydawać dość oklepana w dzisiejszych czasach, jednak Zafón z prostoty potrafi stworzyć jedną wielką zawiłą intrygę, która łączy się ostatecznie w logiczną całość. Autor owiewa nutką tajemniczości postać Juliana Caraxa, daje sobie spore pole do manewru, aby pogrywać czytelnikami i odkrywać przed nami coraz to nowsze informacje odnośnie przeszłości pisarza, wtedy kiedy najmniej się tego spodziewamy. Pomaga w tym oczywiście wyszukany język zastosowany przez Zafóna. To właśnie dzięki niemu możemy się przenieść do kart powieści, poczuć się jakbyśmy sami byli jej bohaterami, przechadzającymi się po uliczkach dwudziestowiecznej Barcelony.

"Cień wiatru" mogę polecić każdemu, osobie starszej, czy młodszej. Każdy znajdzie tam coś dla siebie, a to wszystko dzięki wielowątkowości utworu, przekazując wiele ważnych wartości w naszym życiu. Z pewnością powieść zostanie bardzo długo w mojej pamięci. Mam również cichą nadzieję, że w prędzej, czy później uda mi się sięgnąć po resztę utworów tego autora, bo uważam, że naprawdę warto się zagłębić w świat Zafóna oraz delektować się każdym słowem. Jednym słowem: polecam!

"Cień Wiatru" jest początkiem mojej przygody z twórczością Carlosa Ruiza Zafóna. Jest to pierwsza część cyklu Cmentarz Zapomnianych Książek. Niestety, z różnych przyczyn podchodziłam do lektury aż trzy razy. Nie żałuję, że dałam tej książce tyle szans, bo czas poświęcony lekturze z pewnością nie mogę uznać za stracony.

Akcja powieści rozgrywa się w dwudziestowiecznej...

Mówi się, że "do trzech razy sztuka", bardzo żałuję daniu tych trzech szans S. Żeromskiemu. Może dla niektórych będzie to profanacja, jednak mi jest naprawdę szkoda tych wszystkich drzew, które ucierpiały, aby ten twór mógł zostać wydany... Później się dziwić, że dzisiejsza młodzież nie sięga prawie wcale po literaturę, właśnie ta książka jest idealnym demotywatorem.

Mówi się, że "do trzech razy sztuka", bardzo żałuję daniu tych trzech szans S. Żeromskiemu. Może dla niektórych będzie to profanacja, jednak mi jest naprawdę szkoda tych wszystkich drzew, które ucierpiały, aby ten twór mógł zostać wydany... Później się dziwić, że dzisiejsza młodzież nie sięga prawie wcale po literaturę, właśnie ta książka jest idealnym demotywatorem.