Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Plagą całego życia mojej babki i jej she'enedry były pieśni pewnego minstrela. To, co on w nich głosił, było w najlepszym wypadku tylko połową prawdy i doprowadzało do różnorakich kłopotów z tym, czego ludzie od nich oczekiwali. No cóż, kiedy byłam młoda, głupia i zadufana w sobie, ktoś napisał pieśń o mnie. Nosi tytuł "Pościg Kerowyn" i ku mojemu najwyższemu obrzydzeniu wydaje się, że pokonała wszelkie bariery językowe. Dirk sprawiał wrażenie, jakby z trudnością przychodziło mu zachować powagę. Tak samo Talia. - Znam tę pieśń - rzekła kobieta z twarzą pełną uciechy. Prawdę mówiąc, sama ją śpiewałam. - Tego się obawiałam. Czy wolno mi mieć nadzieję, iż nikt na waszym dworze nie wie, że to jest o mnie? Talia uśmiechnęła się. - O ile się orientuję, nie wiedzą. Ale to bardzo popularna pieśń. Sącząc herbatę, Kerowyn zastanawiała się przez chwilę, czy istnieje na świecie ktoś, kto by nie słyszał tej pieśni. - Moi żołnierze są śmiesznie z tego dumni i nie mogę przeszkodzić im w mówieniu ludziom, że to ja jestem tą Kerowyn. Gdy tylko wasi wieśniacy dowiedzą się o tym, skończy się na tym, że będę musiała słuchać bezbożnej interpretacji jakiegoś rolnika. A mnie się nawet nie podoba większość melodii - dokończyła ze skargą w głosie. Dirk poczerwieniał na twarzy, próbując zdusić śmiech. Kero spojrzała na niego groźnie, lecz to tylko pogorszyło sprawę. - To ty powinieneś siedzieć na niektórych z tych występów - burknęła. - Dziecięcy chór świątyni w Revenie, najstarszy piernik z Thornton przy akompaniamencie własnym na katarynce, para sopranów lirycznych, którzy śpiewali tak, że wydawało się, iż jest to dialog pomiędzy baranem i owcą oraz przynajmniej tuzin niedoszłych bardów z rozstrojonymi harfami. Minstrele! Chciałabym podusić ich wszystkich! To przepełniło miarę. Dirk nie mógł powstrzymać się dłużej. Przeprosił krztusząc się i uciekł na zewnątrz.

Plagą całego życia mojej babki i jej she'enedry były pieśni pewnego minstrela. To, co on w nich głosił, było w najlepszym wypadku tylko poło...

Leslac: Wojowniczka z czarodziejką do Viden miasta wjechały. Gdyż o tym, że zło w nim gości, po drodze usłyszały, Chcąc lorda okrutnego, co rządził strachem, ukarać... Tarma: Barman, zamknij minstrela i każ nam piwa nalać. L: Obie więc go po mieście całym szukały... T. To nieprawda, mówię ci, myśmy lepiej wiedziały! L: Chciały odnaleźć tyrana, co zawiódł ludu wiarę, Złamać jego potęgę i słuszną wymierzyć mu karę. Szukały po całym mieście tyrana ze srogą miną... T: Wcale nie! Chciałyśmy znaleźć gospodę, a w niej mięso i wino! L: Znalazły go w gospodzie i na pojedynek wyzwały. T: Leżał na barze, pijany w sztok, tak żeśmy go ujrzały. L: Tyran się zaśmiał i drwić zaczął grubą i sprośną mową. T: Nadepnął Warrlowi na ogon i obraził się o moje słowo. L: Wojowniczka mądrzejsza; miecz tylko powietrze przeciął... T: On machnął, uciekłam, on skoczył – przewrócił się o krzesło. L: Jednym silnym ciosem mistrzyni go powaliła. T: Kiedy się obrócił, miotłą po głowie go zdzieliłam. L: I już koniec! Tyran leży martwy na podłodze. T: Nie kazałam mu głową w pogrzebacz walić po drodze! L: Żonę trzymaną w zamknięciu z ciemnicy uwolniły, Mieszkańcy Viden z radością pani tej służyli. T: Poszłam do jego dziewczyny i bez ogródek wyznałam: “Twój mąż nie był zbyt dobry, lecz teraz nie ma go wcale”. “To stary opój, dobrze mu tak” – odpowiedziała żona. - “I choć to nie wypada, nie jestem zrozpaczona. Masz tutaj za fatygę, lecz lepiej ruszajcie już w drogę, Jutro ogłoszę, że to wypadek, więcej nic zrobić nie mogę”. L: W triumfie partnerki z Viden wyruszyły znów w drogę, By znów odnaleźć łotra i słuszną dać mu nagrodę; Mścicielki krzywd, odpowiedź na modlitwy zrozpaczonych... T: Nie wierzcie w żadne słowo – wiem, bo sama byłam w tych stronach!

Leslac: Wojowniczka z czarodziejką do Viden miasta wjechały. Gdyż o tym, że zło w nim gości, po drodze usłyszały, Chcąc lorda okrutnego, co ...

Starucha pod oknem sprzedawała cytryny. Jej piskliwy glos wywoływał u Robera Epineix,19 markiza Er-Prieux, uporczywą ochotę uduszenia starej wiedźmy albo wykupienia całego kosza - a nuż się zamknie. Na nieszczęście taligojski arystokrata był biedniejszy od rozwrzeszczanej handlarki.

Starucha pod oknem sprzedawała cytryny. Jej piskliwy glos wywoływał u Robera Epineix,19 markiza Er-Prieux, uporczywą ochotę uduszenia starej...

Dziecko chyba nie zamierzało spać w ogóle. Leżąc w koszu, darło się tak, że w lasku nie cichło echo, na rękach u Oroena - trochę ciszej i z minutowymi przerwami. Upilnowanie czegokolwiek w tej sytuacji było niemożliwe, a po paru godzinach takiego „odpoczynku" mężczyznom było już równo obojętne, czy ktoś ich zaatakuje. W każdym razie zwykłe środki ostrożności, takie jak cisza czy bezdymny płomień, odpadły same z siebie. Ksander poważnie zastanawiał się nad rozdzielaniem wśród podległych mu magów zasłużonych nagród i wręczeniem Katissic orderu za męstwo (nie precyzując, jakie konkretnie). Wampir cichym i łagodnym głosem, w ramach kołysanki, ze szczegółami opowiadał niemowlakowi, co konkretnie myśli o jego kompletnie niegodnym Władcy zachowaniu...

Dziecko chyba nie zamierzało spać w ogóle. Leżąc w koszu, darło się tak, że w lasku nie cichło echo, na rękach u Oroena - trochę ciszej i z ...

Gdy tylko ustąpił wampirowi wygrzane legowisko, rozprostował nogi w trakcie niewielkiego obchodu i dorzucił parę polan do ognisko, niemowlę zdecydowało, że starczy tego dobrego i znowu wybuchło głośnym płaczem. - I skąd w tobie tyle siły? - z rezygnacją spytał mag, biorąc je na ręce. Mały na chwilę zamilkł, nieufnie przyglądając się człowiekowi, a potem dobitnie zademonstrował, że koncert dany przed chwilą bynajmniej nie był szczytem jego możliwości wokalnych. - Po co go drażnisz? - nie wytrzymał Oroen. który bezskutecznie próbował skorzystać z posłania. - Ja? - oburzył się Ksander. czyniąc niepewną próbę ukołysania ciągle wydzierającego się zawiniątka. Niestety, udało mu się doprowadzić tylko do tego, że ryk stał się urywany i działał nu nerwy jeszcze bardziej. - Sam byś spróbował go uspokoić! - Próbowałem: Trzy godziny pod rząd! - Wampir uznał, że nie podejmie próby powtórzenia tego bohaterskiego czynu i małostkowo nakrył się kołdrą aż po czubek głowy.

Gdy tylko ustąpił wampirowi wygrzane legowisko, rozprostował nogi w trakcie niewielkiego obchodu i dorzucił parę polan do ognisko, niemowlę ...

Przecież nie na niego. - Uwaga była słuszna. – Jakie jeszcze problemy może mieć wasze niemowlę?...- Jak sobie z nim wcześniej radziłeś? - Przez pierwszy miesiąc w ogóle nie było go słychać - w głosie maga można było wyczuć tęsknotę. - Potem zajmowali się nim moi pomocnicy, ja tylko wpadałem od czasu do czasu. A ty masz dzieci? Oroen przecząco pokręcił głową. Ta ukochana i jedyna, z którą chciałby je mieć, wyszła za mąż za innego i już dawno się z tym pogodził... Co prawda w tej konkretnej chwili nie wydawało mu się to aż tak wielką stratą. - Mam wrażenie, że ciebie nie ma co pytać? - Mogę odpowiedzieć. I nigdy nie będę miał! Mężczyźni tęsknie spojrzeli po sobie i w przypływie nieoczekiwanej sympatii pomyśleli, że przepaść pomiędzy wampirami a ludźmi wcale nie jest aż tak głęboka, skoro mostkiem przez nią może zostać zwykły koszyk z niemowlęciem.

Przecież nie na niego. - Uwaga była słuszna. – Jakie jeszcze problemy może mieć wasze niemowlę?...- Jak sobie z nim wcześniej radziłeś? - Pr...

Nadal było cicho. Jak również po dziesięciu minutach, po godzinie, po dwóch. Oroen nie wytrzymał jako pierwszy. - Słuchaj, a może on już chce jeść? Ale w nocy tak zdarł gardło, że teraz nie może nawet pisnąć. Mag zwrócił w jego kierunku wychudzoną twarz z czerwonymi z niedospania oczyma. W nocy nie pojawił się żaden potwór - pewnie bał się, że doprowadzeni do ostateczności podróżni zaprzęgną go do niewdzięcznego zadania lulania niedoszłego obiadu. Lecz Ksander wolałby radzić sobie z dziesiątką strzyg niż z jednym wydzierającym się dzieciakiem! - Jeżeli będzie czegoś chciał - powiedział gniewnie - dowiemy się o tym natychmiast! Wampir nie śmiał nalegać. Sam dopiero co przysnął w siodle, tak że kolejne pół godziny również upłynęło w ciszy, która niestety teraz już nie wydawała się aż tak błoga. Ksander z trudem powstrzymywał się od pokusy wypatroszenia obwiązanego szmatą kosza i sprawdzenia, czy mały drań śpi sobie słodko, a nie umiera, czy (co za koszmar! i nie został przypadkiem zapomniany w miejscu postoju. Koniec końców mag poddał się, przyhamował i ostrożnie zajrzał do środka. Eksperymentu tego więcej nie powtórzono. W odróżnieniu od dorosłych, niemowlę zdążyło doskonale wypocząć i się wyspać, tak że przez następne cztery godziny spokojnie przekroczyło dzienną normę krzyków. - Dlaczego mnie w nocy nie zagryzłeś?! - Co za szczęście, że tego nie zrobiłem! - W tej chwili kosz znajdował się w siodle maga, a jego kobyla bynajmniej nie była tym zachwycona (poprzednio wampir przez jakąś godzinę czekał na Ksandera koło wsi, do której ten poszedł po mleko, po czym nieopatrznie wrócił i już nie mógł unikać honorowego ciężaru).

Nadal było cicho. Jak również po dziesięciu minutach, po godzinie, po dwóch. Oroen nie wytrzymał jako pierwszy. - Słuchaj, a może on już chc...

O mężczyznach zapomniały. Zupełnie. Procesja, gaworząca i szwargocząca z zachwytem (ze środka dolatywały protestujące wrzaski niemowlaka, który nieco poniewczasie zrozumiał, w co się wpakował), przecięła polanę i zniknęła w Domu Narad, pozostawiając bohaterów w dumnej samotności. - Może piwko? - nieoczekiwanie zaproponował Oroen, wskazując znajdujący się niedaleko odpowiedni przybytek. Ksander, nadal jeszcze nie wierząc w wybawienie od źródła ich wspólnej męki, popatrzył na swoje puste ręce, a następnie wzniósł oczy ku niebu i z głębi serca odprawił modły dziękczynne do wszystkich bogów hurtem, mimo że do dnia dzisiejszego miał wątpliwości odnośnie do istnienia chociażby jednego z nich. ! - O tak, to jest dobry powód do świętowania! Wampir i człowiek, opierając się o siebie nawzajem, resztkami sił ruszyli w kierunku gospody.

O mężczyznach zapomniały. Zupełnie. Procesja, gaworząca i szwargocząca z zachwytem (ze środka dolatywały protestujące wrzaski niemowlaka, kt...

dziecko wybrało wręcz idealną chwilę, by poinformować Świat, że jednak za nim nie przepada. To była ostatnia kropla. Czy raczej przenikliwy wrzask, który na wskroś przewiercił głowę. Wymęczony, ledwo trzymający się na nogach mag, który przez kilka dni przygotowywał przemówienie dyplomatyczne, nieoczekiwanie zrozumiał, że jest mu równo obojętne, co mogła pomyśleć o nim Najwyższa Dogewska Zielarka, która nieoficjalnie stała na czele Rady Doliny. Niechby go nawet zagryzła na miejscu, w końcu zyska okazję, by poleżeć w ciszy i spokoju! I bez żadnych ceremonii zrobił krok do przodu, w milczeniu wyciągając do niej kosz. Zielarka skrzywiła się ze wstrętem i, zdziwiona, spojrzała na piszczący pakunek... Po czym nagle wytrzeszczyła oczy i ze zwierzęcym rykiem rzuciła się w kierunku maga, wyrywając mu niemowlaka. Zaskoczony Ksander zachwiał się i Oroen ledwo zdążył przytrzymać go za łokieć.

dziecko wybrało wręcz idealną chwilę, by poinformować Świat, że jednak za nim nie przepada. To była ostatnia kropla. Czy raczej przenikliwy ...