Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Luty to jak dla mnie najgorszy miesiąc w roku. Zimno nie do wytrzymania i tak jakoś nijako. Tu zaradzić może tylko książka o gorącym klimacie. Dlatego na umilenie sobie tego nieciekawego miesiąca wybrałam sobie „Zdrajcę tronu” Alwyn Hamilton, drugą część przygód Niebieskookiej Bandytki.
Ogólnie rzecz ujmując książka trzyma poziom. Na ten moment nie jest w stanie stwierdzić, czy jest lepsza od swojej poprzedniczki, ale na pewno nie zawiodłam się na niej. Sam początek to istna gonitwa, mam wrażenie, że na zaledwie pięćdziesięciu stronach było tyle zwrotów akcji, że niektóre zauważałam poniewczasie. Jak dla mnie zdecydowanie za szybko to wszystko się toczy. Później tempo akcji spada. Powieść staje się bardziej statyczna i właściwie nie wiadomo gdzie to wszystko zmierza, co niesamowicie podsyca całą fabułę.
Obraz pałacu jest niesamowicie udany. Orientalne zapachy i gorące powietrze, dosłownie wylewają się ze stron książki, jednak tym co skradło moje serce jest ukazanie życia haremu. Wzajemne relacje między kobietami, jak są one odbierane z zewnątrz i jak są traktowane przez samego sułtana i jego syna, a właściwie synów. Wszystkie te zależności, zawiłe relacje i motywy dodają książce głębi. To nie jest już tylko opowieść o rebelii. Dostajemy możliwość przemyślenia sprawy przedmiotowości kobiet, tego jak przez wiele lat był traktowane i niestety gdzieniegdzie to się nie zmieniło.
Niestety o bohaterach zbyt wiele powiedzieć nie mogę, inaczej zdradziłabym za dużo. Mogę tylko zapewnić, że jeśli pokochaliście ich w „Buntowniczce z pustyni” nie będziecie zawiedzeni. Dowiadujemy się o nich coraz więcej. Dostajemy wiele smaczków z przeszłości chociażby Jina. Hamilton prowadzi ich kreację z wyczuciem i smakiem. Nawet postaci drugoplanowe nie zostały pominięte. Każdy na swój sposób został doceniony w tej powieści i jest jej ważną, integralną częścią.
Przyznam szczerze, że nie mogę się doczekać zakończenia tej historii. Czy autorka utrzyma dotychczasowy poziom? Po dwóch tak dobrych częściach tej trylogii, śmiało mogę powiedzieć, że na pewno „Hero at the fall” będzie na wysokim poziomie pod względem klimatu i kreacji świata przedstawionego. Tym, którzy jeszcze nie zabrali się za „Buntowniczkę z pustyni” radzę szybko nadrobić braki, bo zapowiada się naprawdę epicki koniec.

Luty to jak dla mnie najgorszy miesiąc w roku. Zimno nie do wytrzymania i tak jakoś nijako. Tu zaradzić może tylko książka o gorącym klimacie. Dlatego na umilenie sobie tego nieciekawego miesiąca wybrałam sobie „Zdrajcę tronu” Alwyn Hamilton, drugą część przygód Niebieskookiej Bandytki.
Ogólnie rzecz ujmując książka trzyma poziom. Na ten moment nie jest w stanie...

Od wielu lat na rynku wydawniczym brakowało mi pozycji, które oczarowałyby swoim egzotycznym klimatem. Takich, gdzie podczas lektury czujesz spiekotę i żar lejący się z nieba. Gdzie w dusznym powietrzu czuć zapach orientalnych kadzideł oraz olejków. I gdzie rzeczywistość przeplata się z realiami „Baśni z tysiąca i jednej nocy". Całe szczęście Jessica Khoury postanowiła napisać taką powieść, a po przeczytaniu jej debiutanckiej trylogii „The Corpus" wiedziałam, że „Zakazane życzenie" będzie niezapomnianą lekturą.

Dwa aspekty są w tej książce niesamowicie udane. Po pierwsze jej klimat, który otula cię jak ciepły koc w jesienny wieczór i sprawia, że wcale nie masz ochoty gdziekolwiek się ruszać. Już od pierwszego zdania zostałam przeniesiona z nudnego fotela w autobusie do krainy pełnej piasku i magii. Czułam się zupełnie jakbym razem z bohaterami przechadzała się po pustyni czy kroczyła pałacowymi korytarzami. Prawie czułam zapach kwitnących drzew pomarańczy. Autorka kreśli rzeczywistość w bardzo wyważony sposób, podczas lektury nie miałam uczucia przytłoczenia ani dezorientacji. Błędów logicznych nie wychwyciłam właściwie żadnych i oczywiście sama akcja była spójna, chociaż szybkością nie powalała na kolana.
Druga rzeczą, dla której warto przeczytać tę książkę są bohaterowie. Zahra, jedna z kluczowych postaci, potężny dżinn skazany na pięćset lat samotności. Należy ona do charakterów, których określenie nie jest najłatwiejsze. Jest w niej wiele sprzeczności, miota się między tym co słuszne a tym czego pragnie. Nie jest oczywiste co ostatecznie wybierze, jednak w miarę zagłębiania się w jej przeszłość okazuje się, że posiada więcej ludzkich cech niż nie jeden człowiek. Kolejnym ważnym bohaterem jest Aladyn, pospolity złodziej do wynajęcia, u którego jednak nie sposób nie dostrzec dobroci i mądrości. Nie można mu również odmówić sprytu i przebiegłości, którymi powinien odznaczać się każdy porządny złodziej. Jego również nękają demony przeszłości . Oczywiście czeka na nas także gromadka postaci drugo planowych, barwnych, nieoczywistych i wyraźnie nakreślonych.
Ale, ale … Żeby nie było tak kolorowo, powieść nie obeszła się bez mankamentów. Zalicza się do nich wspomniana już przeze mnie szybkość akcji, która momentami niebezpiecznie zwalniała, a sama finałowa scena była przeciągnięta do granic możliwości. Ponadto zakończenie pozostawiło wiele niedopowiedzeń i trochę mnie pod tym względem rozczarowało. Czuję także niedosyt odnośnie ujawniania przeszłości bohaterów. Może gdyby była inaczej dawkowana, albo w innej kolejności pewne fakty byłyby nam przekazywane poczułabym szok, gdy wszystko się wyjaśniło? Jednak jak to zwykle bywa domyśliłam się jak to się potoczy.

Reasumując, książkę gorąco polecam. Dla samych bohaterów i tego przecudnego świata warto poświęcić wieczór czy dwa. Jessica Khoury ma niesamowity talent do kreowania świata realnego, a mimo wszystko przesyconego magią. Jeśli tylko zdecyduje się napisać kontynuację „Zakazanego życzenia” czy jakąkolwiek inną powieść biorę ją w ciemno.

Od wielu lat na rynku wydawniczym brakowało mi pozycji, które oczarowałyby swoim egzotycznym klimatem. Takich, gdzie podczas lektury czujesz spiekotę i żar lejący się z nieba. Gdzie w dusznym powietrzu czuć zapach orientalnych kadzideł oraz olejków. I gdzie rzeczywistość przeplata się z realiami „Baśni z tysiąca i jednej nocy". Całe szczęście Jessica Khoury postanowiła...