Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy czytałam pierwsze rozdziały, nie za bardzo wiedziałam, co się dzieje. Autorka rzuciła nas na głęboką wodę i gdyby nie opis z tyłu okładki - za pewne bym się nie odnalazła. Jednak to uczucie szybko minęło, autorka skupiła się na głównym wątku i powoli wyjaśniała swoją całą koncepcję - należą się jej wielkie brawa, bo zrobiła to bardzo rzetelnie. Częsty problem w książkach, które nie bazują na znanym nam świecie, ale tworzą coś zupełnie nowego, jest taki, że twórcy nie potrafią nam tego dobrze opisać, przedstawić, sprzedać swojej autorskiej rzeczywistości. Jednak nie w przypadku "Diaboliki" - S.J Kincaid sprytnie wplotła genezę tego świata w akcje powieści, wyjaśnienie w jaki sposób powstał. Utworzyła dużo nowych słów, postarała się, żeby wszystko wyglądało naturalnie i było łatwe do przyswojenia. 
Kolejnym plusem jest wątek poboczny książki - spór władzy i nauki. Wszelkie próby przywrócenia nauk ścisłych uznawane są przez cesarza za herezję i srogo karane. Wizja świata bez możliwości pozyskiwania wiedzy była naprawdę przerażająca i chociaż trochę mi to podchodziło pod znany wątek rebelii, zainteresowałam się i czytałam książkę z przyjemnością.
Właśnie, "Diabolikę" czyta się szybko, dzięki stylowi autorki, ale nie przechodzi się po niej jak po maśle. Mimo że to młodzieżówka, trzeba nad nią chwilę posiedzieć. Obfituje w intrygi, spiski, zwroty akcji. Obserwując poczynania Nemezis na cesarskim dworze, sami umieramy z niepokoju o dziewczynę, zastanawiamy się, czy ktoś odkrył prawdę i jak skończy się ta historia. 
Dużo osób zarzucało pozycji, że już po samym opisie czują zakazany romans. Uwierzcie mi, że to nieprawda. Fabuła jest zupełnie inna i mimo delikatnie zarysowanego romansu, akcja powieści się na nim nie skupia. Ja się na nim nie skupiałam. Osobiście nie znam książki młodzieżowej bez miłości w tle, ale tutaj nie jest to tak nachalne i przytłaczające jak mogłoby się wydawać. Jeśli ktoś wciągnie się w "Diabolikę", dostrzeże wiele plusów i zalet, na które będzie zwracał uwagę. 
Książka nie była schematyczna, ciężko było mi przewidzieć, co stanie się dalej.

Nemezis jako postać nie zarysowała się jeszcze zbyt dobrze. Jest silnym charakterem, rozsądnym. Miałam pewność, że nie zrobi żadnego głupstwa, a czytając młodzieżówki, jestem już na to uczulona. Bardzo podobała mi się także jej wierność Sydonii.

Muszę wam też wspomnieć o jej wspólnych scenach z matriarchinią. Kocham tę dwójkę, obie są waleczne, silne i gdy dochodziło do konfrontacji, nieraz wybuchałam śmiechem. Naprawdę dobry duet. 

Ostatnie rozdziały nieprzerwanie trzymają nas w napięciu! Zakończenie jest emocjonujące i nie mogę uwierzyć, że autorka miała tyle w zanadrzu. Nie wiem, czy pojawi się drugi tom, ale jeśli tak to za pewne będzie jeszcze lepszy, bardziej emocjonujący i nerwowy, chociaż i "Diabolice" tego nie brakowało. 

Podsumowując: ta książka to powiew świeżości w młodzieżówkach, dobrze wykreowany świat i dający się lubić bohaterowie. Do tego piękna okładka! 
Polecam ją fanom dystopii, stałym czytelnikom Moondrive oraz osobom, które chcą spróbować czegoś nowego. Uważam, że warto. 

www.annwtihbooks.blogspot.com

Gdy czytałam pierwsze rozdziały, nie za bardzo wiedziałam, co się dzieje. Autorka rzuciła nas na głęboką wodę i gdyby nie opis z tyłu okładki - za pewne bym się nie odnalazła. Jednak to uczucie szybko minęło, autorka skupiła się na głównym wątku i powoli wyjaśniała swoją całą koncepcję - należą się jej wielkie brawa, bo zrobiła to bardzo rzetelnie. Częsty problem w...

Drugi tom rozpoczyna się od wartkiej akcji, żeby powoli zwolnić, a na koniec znów przyspieszyć.
Nie do końca mi to odpowiadało, ale na pewno wydarzenia z pierwszych 50 stron zachęcają do dalszego czytania. 
"Tajemne miasto" rozpoczyna się niedługo po wydarzeniach z tomu wcześniejszego, nie ma dużego przeskoku w czasie, a autorki zgrabnie i szybko wyjaśniły nam sytuację.
Czas na uratowanie Sashy kończy się, a tym samym znikają nadzieje obojga bohaterów. Wszystko leży w rękach Taylor, bo to ona posiada zdolności alchemiczne, ale Sasha nie siedzi na tyłku i nie czeka na zbawienie, oj nie. Bardzo mi tym zaimponował, nie rozpaczał nad losem, ale starał się coś robić, mam wrażenie, że nawet bardziej niż jego towarzyszka.
Kolejna bohaterka, której znaczenie wzrosło w tomie drugim to Louise i oh, uwielbiam ją. Silna, sarkastyczna i pewna siebie. Takie postacie lubię najbardziej, rozdziały z jej udziałem zawsze czytało mi się sprawniej i przyjemniej. 
Mam wrażenie, że drugi tom był słabszy od poprzedniczki. Autorki często zapychały strony niepotrzebnymi dialogami lub scenami, czasami fabuła się nie kleiła.
Chociaż "Tajemne miasto" ma też dużo plusów - przede wszystkim więcej alchemii i wszystkiego, co z nią związane, a to duży atutu serii. 
Do tego zakończenie, które było dobrze rozegrane, dużo się działo i akcja została dobrze poprowadzona. Nie będę wam spoilerować, ale chwilami bałam się o bohaterów i ze zniecierpliwieniem czekałam na rozwój sytuacji. 
Ogólnie rzecz biorąc seria jest przyjemna, wyróżnia się na tle innych dzięki wątkowy alchemicznemu, jednak bywa też schematyczna. Polecam ją młodzieży, która lubi, gdy książka pełna jest akcji, tajemnic i zwrotów akcji.

http://annwithbooks.blogspot.com/

Drugi tom rozpoczyna się od wartkiej akcji, żeby powoli zwolnić, a na koniec znów przyspieszyć.
Nie do końca mi to odpowiadało, ale na pewno wydarzenia z pierwszych 50 stron zachęcają do dalszego czytania. 
"Tajemne miasto" rozpoczyna się niedługo po wydarzeniach z tomu wcześniejszego, nie ma dużego przeskoku w czasie, a autorki zgrabnie i szybko wyjaśniły nam...

""Harry Potter and the cursed child" napisane jest prostym, niesprawiającym trudności językiem, więc osoby, które chociaż trochę znają angielski, nie powinny mieć z nim trudności. Rozdziały są krótkie, więc można sobie robić przerwy w czytaniu.
Czy polecam? Polecam i to bardzo. To było coś niesamowitego, może nie dorównywało książkom autorstwa J.K Rowling, ale przynajmniej pozwoliło nam wrócić do dobrze znanego świata. Cieszę się, że mogłam choć raz ponownie zagłębić się w lekturę z uniwersum Harrego Pottera i mimo kilku wad, bawiłam się wspaniale."
Dalsza część recenzji na moim blogu, serdecznie zapraszam!

http://annwithbooks.blogspot.com/2016/10/harry-potter-and-cursed-child-jk.html

""Harry Potter and the cursed child" napisane jest prostym, niesprawiającym trudności językiem, więc osoby, które chociaż trochę znają angielski, nie powinny mieć z nim trudności. Rozdziały są krótkie, więc można sobie robić przerwy w czytaniu.
Czy polecam? Polecam i to bardzo. To było coś niesamowitego, może nie dorównywało książkom autorstwa J.K Rowling, ale przynajmniej...