Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wczoraj skończyłem czytać „Internat” Serhija Żadana. Długo w nocy nie mogłem zasnąć, dawno żadna książka nie zrobiła na mnie takiego wrażania więc się dzielę. Nie jestem krytykiem więc odsyłam do różnych recenzji ale zdecydowanie polecam.
„Pasza patrzy na miasto i zupełnie go nie widzi. Widzi tylko czarną jamę, nad którą jak latawce wiszą wielkie czarne dymy z długimi ogonami. Tak jakby ktoś wyciskał z miasta dusze. I dusze te są czarne, gorzkie, chwytają się drzew, zapuszczają korzenie do piwnic, nijak ich nie wyrwiesz. I jeszcze tam daleko z drugiej strony miasta coś płonie, rozpełzając się po horyzoncie, jakby z ziemi wyszła rozpalona lawa. W samym mieście słychać serie z automatów, ale niezbyt intensywne, chyba na dziś to koniec, można kłaść się spać.”
Opis drogi zwykłego człowieka po siostrzeńca i wspólnie z nim, przez ogarnięty wojną Donbas teraz stała się opowieścią nie z dalekiej wschodniej ukrainy ale o wiele bliższą. Nie ma tu epatowania okrucieństwem, walki w zasadzie dzieją się gdzieś w tle ale przez cała lekturę towarzyszyło mi poczucie niepokoju. Napisane jest to w taki sposób, że czuje się zapach strachu, ziemi, wilgoci. I totalnego zagubienia zwykłych ludzi, którzy nie widzą kto, gdzie i po co. Porównania do „Drogi” Cormaca McCarthy są adekwatne ale ja jeszcze cały czas czułem atmosferę jak z „Jądra Ciemności” Conrada. „Horror, horror, horror”. Dawno nie czytałem takiej książki.

Wczoraj skończyłem czytać „Internat” Serhija Żadana. Długo w nocy nie mogłem zasnąć, dawno żadna książka nie zrobiła na mnie takiego wrażania więc się dzielę. Nie jestem krytykiem więc odsyłam do różnych recenzji ale zdecydowanie polecam.
„Pasza patrzy na miasto i zupełnie go nie widzi. Widzi tylko czarną jamę, nad którą jak latawce wiszą wielkie czarne dymy z długimi...

Po tuzinach książek o zdobywaniu gór, skoncentrowanych na osobie wspinacza, opisach trudności, dróg fajnie przeczytać coś, co mówi więcej o ludziach. Zwłaszcza o Nepalczykach bo to najczęściej pomijani bohaterowie wypraw. Miałem szczęście dojść do bazy pod Everestem w 2017 co niewątpliwie zwiększało przyjemność z lektury bo przywoływało wspomnienia.

Po tuzinach książek o zdobywaniu gór, skoncentrowanych na osobie wspinacza, opisach trudności, dróg fajnie przeczytać coś, co mówi więcej o ludziach. Zwłaszcza o Nepalczykach bo to najczęściej pomijani bohaterowie wypraw. Miałem szczęście dojść do bazy pod Everestem w 2017 co niewątpliwie zwiększało przyjemność z lektury bo przywoływało wspomnienia.