Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedna z nielicznych książek, do których wracam raz po raz, z okazji każdej kolejnej przeprowadzki (na inną ulicę, kontynent, etap dziejowy lub świat). Pod każdym zdaniem każdego z opowiadań podpisuję się każdą posiadaną kończyną.

Jedna z nielicznych książek, do których wracam raz po raz, z okazji każdej kolejnej przeprowadzki (na inną ulicę, kontynent, etap dziejowy lub świat). Pod każdym zdaniem każdego z opowiadań podpisuję się każdą posiadaną kończyną.

"Miasto ślepców" - jak zresztą inne książki Saramago - jest dla mnie jakieś takie... płaskie. Konstrukcja opiera się na jednym koncepcie, co samo w sobie nie jest oczywiście złe - tyle że mam wrażenie, że po jego wymyśleniu wyobraźnia już autorowi wysiadła: nic się nie rozwija, bohaterowie są absolutnie papierowi, nie ma żadnej refleksji (no, są oczywiście wielkie i poważne metafory - ale nic wielkiego się za nimi nie kryje). W dodatku sam koncept też wcale nie jest jakiś oryginalny - to wszystko już było, choćby w "Dżumie", która przecież w czasie, gdy powstawało "Miasto...", była już światowym klasykiem. Wreszcie: dość nużący, jednostajny styl i irytująca maniera niewyodrębniania dialogów, która według mnie nie służy niczemu poza pokazaniem: "moje pisarstwo jest trudne, męczcie się". Naprawdę nie wiem, za co ten Nobel.

"Miasto ślepców" - jak zresztą inne książki Saramago - jest dla mnie jakieś takie... płaskie. Konstrukcja opiera się na jednym koncepcie, co samo w sobie nie jest oczywiście złe - tyle że mam wrażenie, że po jego wymyśleniu wyobraźnia już autorowi wysiadła: nic się nie rozwija, bohaterowie są absolutnie papierowi, nie ma żadnej refleksji (no, są oczywiście wielkie i poważne...

Lubię siestowe opowieści Kydryńskiego, ale pisać to on niestety nie umie. Książka ma formę przewodnika-gawędy - i jest po prostu przegadana i nieuporządkowana, jakby autor zapisał, co mu przyszło do głowy, odłożył długopis i nie przejrzawszy, od razu posłał do wydawcy. Wydaje mi się, że lepiej poradziłaby sobie jako zbiór krótkich felietonów (może komentarzy do poszczególnych zdjęć), łatwiej byłoby wydobyć pointę, łatwiej uporządkować myśli. No i trzeba by odważnej interwencji dobrego redaktora, żeby uratować styl, który jest bardzo nierówny. Dotrwałam do końca właściwie tylko dlatego, że o fado mogę czytać wszystko (chociaż jestem trochę obrażona za krytykę mojego ukochanego Ricardo Ribeiro, chętnie podyskutowałabym z panem Kydryńskim na ten temat).

Lubię siestowe opowieści Kydryńskiego, ale pisać to on niestety nie umie. Książka ma formę przewodnika-gawędy - i jest po prostu przegadana i nieuporządkowana, jakby autor zapisał, co mu przyszło do głowy, odłożył długopis i nie przejrzawszy, od razu posłał do wydawcy. Wydaje mi się, że lepiej poradziłaby sobie jako zbiór krótkich felietonów (może komentarzy do...