Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiersze Poego to oczywiście absolutne mistrzostwo, to nie podlega dyskusji.

Zbiór ten jest dobrze zaplanowany, ma chyba wszystkie najważniejsze utwory (plus za umieszczenie kilku tłumaczeń do wielu utworów) i jest w przystępnej cenie, nic dodać, nic ująć.

Wiersze Poego to oczywiście absolutne mistrzostwo, to nie podlega dyskusji.

Zbiór ten jest dobrze zaplanowany, ma chyba wszystkie najważniejsze utwory (plus za umieszczenie kilku tłumaczeń do wielu utworów) i jest w przystępnej cenie, nic dodać, nic ująć.

Książkę poznałem przez pewien cytat z niej ("gdyby kózka kwiecień plecień[...]) ;), po przeczytaniu opisu od razu mnie zainteresowała.
Nie żałuję zakupu, książka jest bardzo wciągająca i ciekawa - przez pierwsze dwie części, potem coś złego zaczyna się dziać, przynajmniej w moim odczuciu. Minusem jej jest to, że zostawia pewien niedosyt. No i to, co autor zrobił z Arturem też jest wielkim minusem. Mimo wszystko polecam ją do przeczytania każdemu i z pewnością zapoznam się z innymi dziełami Karpowicza, jeżeli mają być równie dobre. 6/10

Książkę poznałem przez pewien cytat z niej ("gdyby kózka kwiecień plecień[...]) ;), po przeczytaniu opisu od razu mnie zainteresowała.
Nie żałuję zakupu, książka jest bardzo wciągająca i ciekawa - przez pierwsze dwie części, potem coś złego zaczyna się dziać, przynajmniej w moim odczuciu. Minusem jej jest to, że zostawia pewien niedosyt. No i to, co autor zrobił z Arturem...

Ta książka mnie zabiła. Poprzednie dwie części podniosły mnie na duchu a ta uderzyła (żeby nie użyć przekleństwa) wielkim kijem baseballowym. Na tylnej okładce widnieje "ostrzeżenie", cytując: "to nie jest książka dla dzieci. To jest powieść dla dojrzałych młodych ludzi, którzy rozumieją, że okrucieństwo jest częścią historii[...]". Bo taka właśnie jest ta historia, okrutna ale prawdziwa. Można by tam nawet dopatrzeć się przesłania rodem z "Dżumy", że zło nigdy nie wyginie bo zawsze zostanie w ludziach i będzie im mówić, co robić, taka przecież była prezydent Dystryktu 13, która zaraz po objęciu władzy gotowa była organizować kolejną rzeź ku uciesze tłumu. A miłość? Tylko niszczy ludzi. No właśnie, jak cudownie by było gdyby Katniss uciekła z Gale'm? Może tak tylko się zdaje. Zło, śmierć, pozorne zwycięstwa, niszcząca ludzi miłość i potworna świadomość, że jedyne dobre co nas w życiu spotka, to śmierć. Tutaj nie ma dobrego zakończenia dlatego, że historia jest w pewnym sensie prawdziwa. Myślę, że można zrozumieć o czym lub raczej do czego tutaj nawiązuję.

Nie mniej jednak "Kosogłos", tak jak reszta Igrzysk pozostaną we mnie na zawsze, jedyne czego chcę, to żeby zrodziły w końcu we mnie coś pozytywnego.

A, na koniec. Tam powinien być przynajmniej jeden gejowski romans, wtedy już powieść idealna. Ale nawet brak gejowskich romansów sprawił, że zagościła ona w moim sercu na piedestale dla najważniejszych dzieł literackich.

Ta książka mnie zabiła. Poprzednie dwie części podniosły mnie na duchu a ta uderzyła (żeby nie użyć przekleństwa) wielkim kijem baseballowym. Na tylnej okładce widnieje "ostrzeżenie", cytując: "to nie jest książka dla dzieci. To jest powieść dla dojrzałych młodych ludzi, którzy rozumieją, że okrucieństwo jest częścią historii[...]". Bo taka właśnie jest ta historia, okrutna...