Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Maleńka, nie płacz. Przecież wiesz, że to zawsze było bez sensu. - Niezręcznie poklepał mnie po kolanie i podał wyczarowaną przez siebie chustkę. - Wieeem - wychlipałam. - I przecież wiesz, że on nigdy nic do ciebie nie czuł... - Wieeem - jęknęłam jeszcze żałośniej. - I przecież wiesz, że sama też go nigdy nie kochałaś. To tylko ci się wydawało. Tak naprawdę kochasz mnie. Umilkłam i spojrzałam na niego ostro. - Tego akurat nie wiem...

- Maleńka, nie płacz. Przecież wiesz, że to zawsze było bez sensu. - Niezręcznie poklepał mnie po kolanie i podał wyczarowaną przez siebie chustkę. - Wieeem - wychlipałam. - I przecież wiesz, że on nigdy nic do ciebie nie czuł... - Wieeem - jęknęłam jeszcze żałośniej. - I przecież wiesz, że sama też go nigdy nie kochałaś. To tylko ci się wydawało. Tak naprawdę kochasz mnie. Umi...

(...)-Ale to nie szkodzi, bo rzeczy, którymi się martwisz,prawie nigdy się nie zdarzają, prawda? -Tak-przyznała dziewczynka.-Ale rzeczy, o których marzę, też się nie zdarzają.

(...)-Ale to nie szkodzi, bo rzeczy, którymi się martwisz,prawie nigdy się nie zdarzają, prawda? -Tak-przyznała dziewczynka.-Ale rzeczy, o których marzę, też się nie zdarzają.

(...) przeciwieństwem miłości nie jest nienawiść, lecz obojętność.

(...) przeciwieństwem miłości nie jest nienawiść, lecz obojętność.

- Sadyzm - powiedziała Diana - czerpanie przyjemności z cierpienia innych. Drake rozciągnął usta w swym rekinim uśmiechu - Nie boję się słów. - Gdybyś się ich bał, nie byłbyś psychopatą.

- Sadyzm - powiedziała Diana - czerpanie przyjemności z cierpienia innych. Drake rozciągnął usta w swym rekinim uśmiechu - Nie boję się słów. - Gdybyś się ich bał, nie byłbyś psychopatą.

- Czyli twój ojciec znika, a ciebie nawet nie interesuje, dlaczego? - spytał Caine. - Ciekawe. Ja zawsze chciałem wiedzieć, kim byli moi prawdziwi rodzice. - Niech zgadnę. Jesteś młodym czarodziejem, wychowanym przez mugoli.

- Czyli twój ojciec znika, a ciebie nawet nie interesuje, dlaczego? - spytał Caine. - Ciekawe. Ja zawsze chciałem wiedzieć, kim byli moi prawdziwi rodzice. - Niech zgadnę. Jesteś młodym czarodziejem, wychowanym przez mugoli.

-Tak, Sam, nadal jesteś potrzebny.Jesteś jak Bóg dla nas zwykłych smiertelników. Nie możemy bez ciebie żyć. Świątynie zbudujemy później. Zadowolony?

-Tak, Sam, nadal jesteś potrzebny.Jesteś jak Bóg dla nas zwykłych smiertelników. Nie możemy bez ciebie żyć. Świątynie zbudujemy później. Zadowolony?

- Nadal śni ci się, że dręczysz zwierzęta? - Nie, doktorze, śni mi się, że dręczę pana.

- Nadal śni ci się, że dręczysz zwierzęta? - Nie, doktorze, śni mi się, że dręczę pana.

-Mamy system mierzenia mocy- oznajmił Caine- Właściwie wymyśliła go Diana. Umie odczytać człowieka, jeśli złapie go za ręce. Określa, jaką ma moc. Opisuje to jak zasięg w komórce. Jedna kreska, dwie, trzy. Wiesz co ja mam? -Świra?-Sam wypluł krew, która napłynęła mu do ust.

-Mamy system mierzenia mocy- oznajmił Caine- Właściwie wymyśliła go Diana. Umie odczytać człowieka, jeśli złapie go za ręce. Określa, jaką ma moc. Opisuje to jak zasięg w komórce. Jedna kreska, dwie, trzy. Wiesz co ja mam? -Świra?-Sam wypluł krew, która napłynęła mu do ust.

Uśmiech Drake'a kojarzył się z rekinem: zbyt wiele zębów, zbyt mało humoru.

Uśmiech Drake'a kojarzył się z rekinem: zbyt wiele zębów, zbyt mało humoru.

_Nie martw się. Nie pozwolę ci spaść. -Tak? To po co przyniosłaś kask? Rzuciła mu nakrycie głowy. -Na wypadek, gdybyś jednak spadł.

_Nie martw się. Nie pozwolę ci spaść. -Tak? To po co przyniosłaś kask? Rzuciła mu nakrycie głowy. -Na wypadek, gdybyś jednak spadł.

- Jak myślisz, co to za ryba? - zwrócił się Sam do Astrid. Przyjrzała się bliżej wskazanemu okazowi. - Zdaje się, że to Pesce niejadalis. - odrzekła. - Tak? - skrzywił się - Myślisz, że da się zjeść? Astrid westchnęła teatralnie. - Pesce niejadalis? Niejadalna? To przecież dowcip. Spróbuj nadążać, to naprawdę łatwe. Uśmiechnął się. - Prawdziwy geniusz wiedziałby, że nie załapię. Ergo, nie jesteś prawdziwym geniuszem. Ha, Widzisz, wtrąciłem "ergo". Posłała mu litościwe spojrzenie. - Robi wrażenie, Sam. Zwłaszcza u chłopaka, który używa słowa "no" w dwudziestu dwóch różnych znaczeniach. Sam przystanął, ujął ją za ramię, obrócił w swoją stronę i przyciągnął bliżej. - No - Szepnął jej do ucha. - Dobra, dwudziestu trzech. - Poprawiła się. Odepchnęła go. - Muszę zrobić zakupy. Chcesz jeść, czy wolisz.. no? - No. Zawsze. Popatrzyła na niego krytycznie.

- Jak myślisz, co to za ryba? - zwrócił się Sam do Astrid. Przyjrzała się bliżej wskazanemu okazowi. - Zdaje się, że to Pesce niejadalis. - odrzekła. - Tak? - skrzywił się - Myślisz, że da się zjeść? Astrid westchnęła teatralnie. - Pesce niejadalis? Niejadalna? To przecież dowcip. Spróbuj nadążać, to naprawdę łatwe. Uśmiechnął się. - Prawdziwy geniusz wiedziałby, że nie ...

Miłość prawie nigdy nie stanowi prostego równania. Ktoś zawsze kocha bardziej.

Miłość prawie nigdy nie stanowi prostego równania. Ktoś zawsze kocha bardziej.

Życie jest nie fair, myślę sobie. Wie o tym każdy, kto skończył dziesięć lat.

Życie jest nie fair, myślę sobie. Wie o tym każdy, kto skończył dziesięć lat.

Cierpienie nie uszlachetnia. To mit. Ono przede wszystkim niszczy. Niweczy i poniża.

Cierpienie nie uszlachetnia. To mit. Ono przede wszystkim niszczy. Niweczy i poniża.