Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Ta książka jest jak film, który wciąga już od pierwszego ujęcia" - prawda, prawda i jeszcze raz prawda. Klimat wręcz urzekający, postacie tak barwne, a całość pisana jest z taką lekkością, że czyta się naprawdę z ogromną przyjemnością. Minusem jest sposób w jaki książka jest reklamowana - jako kryminał, z którym w rzeczywistości nie ma za dużo wspólnego. Zagadka jest tutaj tylko tłem rewelacyjnie przedstawionej włoskiej sielanki, zabawnych relacji w małym, aczkolwiek nadzwyczaj barwnym społeczeństwie i różnych dziwnych wydarzeń - wydawałoby się strasznych, a w książce przedstawionych w tak lekki, naturalny sposób. "Sezon łowiecki" nie dostarcza niesamowitych emocji, napięcia, szoku czy wielkich uniesień – on czaruje przedstawionym światem, beztroską atmosferą i ogólną „lekkością”. Bardzo polecam jako przyjemną odskocznię od wszystkiego.

"Ta książka jest jak film, który wciąga już od pierwszego ujęcia" - prawda, prawda i jeszcze raz prawda. Klimat wręcz urzekający, postacie tak barwne, a całość pisana jest z taką lekkością, że czyta się naprawdę z ogromną przyjemnością. Minusem jest sposób w jaki książka jest reklamowana - jako kryminał, z którym w rzeczywistości nie ma za dużo wspólnego. Zagadka jest tutaj...

Po moim pierwszym, niezbyt zachwycającym spotkaniu z Cobenem ("Zaginiona") postanowiłam dać mu drugą szansę, wybierając książkę najlepiej ocenioną przez użytkowników LC.
"W głębi lasu" - mówiąc krótko - jest ok, ale bez szału. Fabuła ciekawa, czyta się bardzo lekko i szybko, zagadka dosyć wciąga, aczkolwiek nie zaskakuje. Postacie trochę nijakie, a wyjątkowego klimatu (którego spodziewałam się po opisach) niestety się nie doczekałam. Mimo wszystko książkę czyta się dobrze, jest ciekawa i wciągająca, ale to raczej jedna z tych, której nie będę pamiętać po paru miesiącach. Widząc popularność autora i świetne recenzje spodziewałam się czegoś więcej. Polecam dla zabicia czasu, relaksu, na nudne wieczory, do podróży, aczkolwiek czytelnicy poszukujący "czegoś więcej" mogą poczuć niedosyt.

Po moim pierwszym, niezbyt zachwycającym spotkaniu z Cobenem ("Zaginiona") postanowiłam dać mu drugą szansę, wybierając książkę najlepiej ocenioną przez użytkowników LC.
"W głębi lasu" - mówiąc krótko - jest ok, ale bez szału. Fabuła ciekawa, czyta się bardzo lekko i szybko, zagadka dosyć wciąga, aczkolwiek nie zaskakuje. Postacie trochę nijakie, a wyjątkowego klimatu...

Co jest kluczem do sukcesu powieści kryminalnej? Mogę jedynie wskazać trzy elementy najważniejsze dla mnie, zapalonego czytelnika kryminałów. Po pierwsze – oczywiście - dobra zagadka, której rozwiązania nie domyślę się w połowie książki. Po drugie, ciekawie zbudowane tło powieści – barwność bohaterów (szczególnie głównego), wątki obyczajowe itp. Trzecia kwestia to „lekkość” czytania wypracowana odpowiednim stylem pisania.

Beckett może sobie pogratulować – „Chemii śmierci” niczego nie brakuje. Pozornie spokojne miasteczko Manham, tajemnica brutalnych morderstw zgrabnie poprowadzona przez całą książkę, a co najważniejsze – szokujące rozwiązanie. Głównym bohaterem jest antropolog sądowy, stąd też dużo szczegółowych opisów rozkładu ciała, wszelkiego robactwa, charakterystycznego odoru i całej tej tytułowej chemii śmierci – wrażliwsi czytelnicy powinni mieć to na uwadze przed sięgnięciem po książkę.

Sama postać głównego bohatera jest dużym plusem - barwną przeszłość doktora Huntera poznajemy stopniowo, co dodatkowo rozbudza naszą ciekawość. Wątek miłosny (choć może to za dużo powiedziane) dosyć prosty, ale dzięki temu życiowy. Miłostek pisanych z wielkim rozmachem doszukujmy się w romansach, a nie thrillerach.

Tutaj spotykamy się z psychologią, ale tą mroczną stroną psychologii - niezrozumiałe zachowania, niepojęta psychika, wstrząsający fetyszyzm… Dosadna prezentacja ludzkiej potworności.

Co więcej, Beckett dotyka problemu, z którym i część nas na pewno się spotkała – mała grupa społeczna zamknięta na resztę świata, znająca życia sąsiadów lepiej niż swoje, nieustanne plotki, bezpodstawne oskarżenia… Dorzucając do tego kilka morderstw, mamy niezły bałagan.

Dodajmy do tego jeszcze, że ostatnie pięćdziesiąt stron czyta się jednym tchem, a serce łomocze z każdą przewracaną kartką coraz mocniej. Jakby tego było mało, autor zaskakuje nas nawet na ostatniej stronie epilogu. Dla mnie to po prostu mistrzostwo.

Owacje na stojąco dla Becketta.

Co jest kluczem do sukcesu powieści kryminalnej? Mogę jedynie wskazać trzy elementy najważniejsze dla mnie, zapalonego czytelnika kryminałów. Po pierwsze – oczywiście - dobra zagadka, której rozwiązania nie domyślę się w połowie książki. Po drugie, ciekawie zbudowane tło powieści – barwność bohaterów (szczególnie głównego), wątki obyczajowe itp. Trzecia kwestia to „lekkość”...