Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy piszesz fanfika bez tekstu źródłowego wychodzi właśnie coś takiego.
Nie zrozumcie mnie źle, gdybym była zżyta z postaciami pewnie zarwałabym dla tej książki noc i chwaliła ją za subtelne i niejednoznaczne podejście do emocji i relacji i za przejmujące niedopowiedzenia i nieporozumienia rozwiązane przez dobrą komunikację.
No ale nie byłam zżyta z postaciami. Nie obchodziły mnie ich rozterki, nie znałam ich historii życiowych, żeby głęboko rozumieć ich zachowanie, nie spędziłam bezsennych nocy rozkminiając ich życie wewnętrzne i dyskutując o nich z nieznajomymi w internecie. Słowem, nie znałam tekstu źródłowego, w którym byłaby jakaś akcja, w którym coś by się działo i który sprawiłby, że pokochałam te postaci. Oryginalnego pierwowzoru, który nie pozostawiałby miejsca na wszystko to, co uzupełniłaby mi ta książka-fanfik, dając mi ostateczną, fanowską satysfakcję.
Piszę to z ciężkim sercem, bo bardzo dobrze czytało mi się Normalnych ludzi, ale to nie jest powieść, to symulakrum powieści.

Kiedy piszesz fanfika bez tekstu źródłowego wychodzi właśnie coś takiego.
Nie zrozumcie mnie źle, gdybym była zżyta z postaciami pewnie zarwałabym dla tej książki noc i chwaliła ją za subtelne i niejednoznaczne podejście do emocji i relacji i za przejmujące niedopowiedzenia i nieporozumienia rozwiązane przez dobrą komunikację.
No ale nie byłam zżyta z postaciami. Nie...

Długo się rozkręca, ale warto odczekać swoje.

Długo się rozkręca, ale warto odczekać swoje.

To, że to nowelizacja sztuki wiele wyjaśnia. Koncept - super. Fabuła - prosta, przewidywalna, ale w miarę okej. Forma? Powinna była zostać sztuką, a skrupulatne opisy ubrań każdej z postaci powinny były pozostać didaskaliami.

To, że to nowelizacja sztuki wiele wyjaśnia. Koncept - super. Fabuła - prosta, przewidywalna, ale w miarę okej. Forma? Powinna była zostać sztuką, a skrupulatne opisy ubrań każdej z postaci powinny były pozostać didaskaliami.