Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dobry, błyskotliwy reportaż napisany z charakterystycznym dla autora uśmiechem oraz ironią w stosownych momentach.
Książka pokazująca polską obsuwę cywilizacyjną lat 80tych i wczesnych lat 90tych, bardzo chaotyczne i obskurne wyczucie spraw etyki przez polskie społeczeństwo, które raziło szczególnie zarażonych HIV
Jest wreszcie sprawa Marka Kotańskiego, osoby pełnej sprzeczności, która chciała prowokować do solidarności i empatii społeczeństwo i która nie znała słów "współpraca i dialog". Niestety mi szczerze dobrych chęci Kotański popełnił i potworne błędy i niektórym sprawom nie najlepiej się przysłużył zostawiając konflikty. Autor pokazuje bardzo celnie aktywność Kotańskiego z jednej strony a z drugiej ks. Nowaka.

Dobry, błyskotliwy reportaż napisany z charakterystycznym dla autora uśmiechem oraz ironią w stosownych momentach.
Książka pokazująca polską obsuwę cywilizacyjną lat 80tych i wczesnych lat 90tych, bardzo chaotyczne i obskurne wyczucie spraw etyki przez polskie społeczeństwo, które raziło s...

Rozwiń Zwiń

Wielkie dzieło napisane. Myśliwski potrafi pisać książki o polskiej historii z perspektywy Polski tzw. powiatowej. Pisze bardzo plastycznie, przekonywująco, melancholijnie oraz z empatią. Człowieka ujmują bohaterowie, czuje sie ducha epoki, niemal włazi się do tych biografii i uczy bez pedagogicznego zadęcia. Jeśli Portugalczycy mają swoje saudade, to "Traktat " daje uczucie polskiego saudade. Niestety tylko to dzieło jest aż za bardzo polskie i bardzo zanurzone w naszej identyfikacji oraz historii.
Powiem też przewrotnie, że rozumiem tych co nie pałają sympatią do tej książki. Jest typ ludzi, co wolą za bardzo nie gmerać w przeszłości zabierać z historii tylko najbardziej istotne komunikaty a nie niuansować jej. Dla takich ludzi ta książka jest "marmoleniem starego człowieka"

Wielkie dzieło napisane. Myśliwski potrafi pisać książki o polskiej historii z perspektywy Polski tzw. powiatowej. Pisze bardzo plastycznie, przekonywująco, melancholijnie oraz z empatią. Człowieka ujmują bohaterowie, czuje sie ducha epoki, niemal włazi się do tych biografii i uczy bez ped...

Rozwiń Zwiń

Wybitna autobiografia-szczera, bez pindrzenia i sprzedawania się. Olbrzymia odwaga i hart ducha by napisać o swoim życiu tak szczerze, tak autentycznie i tak przejmująco. Anda Rottenberg oddała wiele zaufania i szacunku swoim czytelnikom a jednocześnie napisała to tak bardzo po ludzku o kolejach swego życia i swych bliskich bez inteligenckiego szarogęszenia się. Zapewne książka też była autoterapią, a ja się z niej sporo nauczyłem, szczególnie nauczyłem się o dorosłości, w której człowiek sobie zdaje, że mimo rodziny, wsparcia w egzystencji jest w potwornej samotności. Anda Rottenberg jednak mówi "ale co z tego, jedziemy dalej"

Wybitna autobiografia-szczera, bez pindrzenia i sprzedawania się. Olbrzymia odwaga i hart ducha by napisać o swoim życiu tak szczerze, tak autentycznie i tak przejmująco. Anda Rottenberg oddała wiele zaufania i szacunku swoim czytelnikom a jednocześnie napisała to tak bardzo po ludzku o ko...

Rozwiń Zwiń

Niestety w książce jest za dużo reportera i nic jest on najbardziej obiektywny a co gorsza jego opinie są skażone konfliktami jakie się wytworzyły podczas wyprawy Jacka Berbeki.
Dosyć smutny obraz środowiska polskich wspinaczy. Książka też robi w głowach nieco`bałaganu odnośnie tego co się naprawdę działo podczas wyprawy na Broad Peak, która nie tylko była pyrrusowym zwycięstwem ile symboliczną klęską i końcem pewnej epoki wypraw narodowych.
Mimo wszystko jak zazwyczaj Jacek Hugo-Bader ma wspaniałe pióro, choć czasem mam jakieś wrażenie, że ma skłonności i do konfabulacji

Niestety w książce jest za dużo reportera i nic jest on najbardziej obiektywny a co gorsza jego opinie są skażone konfliktami jakie się wytworzyły podczas wyprawy Jacka Berbeki.
Dosyć smutny obraz środowiska polskich wspinaczy. Książka też robi w głowach nieco`bałaganu odnośnie tego co się...

Rozwiń Zwiń

Książka napisana błyskotliwym, zabawnym, soczystym oraz ironicznym językiem. Nie wszystkim ten język zresztą może podchodzić, szczególnie będzie ona drażniąca dla ludzi, którzy nie za bardzo lubią dosadność oraz sarkazm. Ja ironię lubię bardzo, ale już złośliwy sarkazm powoduje moje mieszane uczucia. Główna bohaterka bywa sarkastyczna czasem w prymitywny sposób. Może irytować
Zyta Rudzka w tej książce nie odkryła żadnej postaci jak to sugerowało jury Nagrody Nike. Takie kobiety jak Wera istnieją. Osoby, które zetknęły się ze światem ludzi z warstw ludowych i wzrastały w robotniczych dzielnicach poznały wiele takich Wer. Mnie główna bohaterka przypominała moją dawną sąsiadkę, która opiekowała się moimi kocurami pod moją nieobecność i zwierzała mi się z życia bardzo lapidarnie i mocno. Była nieco czulsza i mądrzejsza od Wery, ale miała ten robociarski sarkazm.
Myślę, że Ci którzy wpadli w zachwyt, że poznali nową wyemancypowaną polską kobietę z ludu po lekturze tej książki dają świadectwo, że mało wiedzą o życiu tych Polaków, którzy żyją bardzo prostym życiem

Książka napisana błyskotliwym, zabawnym, soczystym oraz ironicznym językiem. Nie wszystkim ten język zresztą może podchodzić, szczególnie będzie ona drażniąca dla ludzi, którzy nie za bardzo lubią dosadność oraz sarkazm. Ja ironię lubię bardzo, ale już złośliwy sarkazm powoduje moje miesza...

Rozwiń Zwiń