Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Stephen King, jak zawsze, maluje przekonujący i spójny portret swoich bohaterów, tym razem przyjmując za punkt wyjścia historię młodego chłopca, którego drogi życiowe przeplatają się z tymi wybieranymi przez miejscowego pastora.
Autor już nie raz udowodnił, że potrafi zgrabnie grać na uczuciach odbiorców, wykreowanymi obrazami wywołując niesamowicie mocne wrażenia nostalgii. Tak też jest tym razem. Pojawia się wątek szkolnej miłości głównego bohatera, znajdujący nieoczekiwane zakończenie. A te, samo w sobie, jest niezwykle intensywne. Intryga jest skonstruowana tak, że czytelnik nie domyśla się zamiarów "piątej osoby dramatu", jak jest nazywany pastor Jacobs. A są to plany szczerze przerażające i mocno uwikłane w tajemnicze badania dawnych alchemików. Nie kryję, że sposób przedstawienia tego wątku spotkał się z moim uznaniem i wielokrotnym maratonie ciarek po plecach.
Przy okazji kreślenia świata przedstawionego w powieści, choć nie z tak wielkim rozmachem, jak w Stukostrachach, King skłania do refleksji na kilka tematów aktualnych teraz, ale również tych uniwersalnych. W toku fabuły poznajemy przemyślenia narratora, pobudzające nasze szare komórki i sumienia. Bez wątpienia jesteśmy zajęci świetną rozrywką, ale również niestroniącą od ukazywania drugiego dna.
Pozwalając sobie na odrobinę prywaty, powiem jedynie, że kolejny plus dla Króla Horroru za odniesienie do serialu "Z Archiwum X" - szukajcie, a znajdziecie.

Stephen King, jak zawsze, maluje przekonujący i spójny portret swoich bohaterów, tym razem przyjmując za punkt wyjścia historię młodego chłopca, którego drogi życiowe przeplatają się z tymi wybieranymi przez miejscowego pastora.
Autor już nie raz udowodnił, że potrafi zgrabnie grać na uczuciach odbiorców, wykreowanymi obrazami wywołując niesamowicie mocne wrażenia...

Rzadko się zdarza, że autobiografie czyta się z aż takim zapałem. Historia to nie wszystko, trzeba też umieć ubrać ją w słowa. Zazwyczaj nie mam nic przeciwko skąpemu odzieniu, jednak w przypadku literatury jest to dla mnie wykroczenie. Na szczęście mamy do czynienia z gościem, który po wytrzeźwieniu po niekończącej się trasie z Guns N' Roses wziął się ostro do nauki, skończył studia i pisał m.in. dla Playboya. Dzięki temu książkę można połknąć jednym haustem, a autor nie korzystał z pomocy skryby, któremu dyktował swoją historię.
Standardowo zaczynamy od dzieciństwa, poprzez pierwszy przygody z muzyką i nie tylko, wielkie sukcesy, upadek i podnoszenie się po nim. Całość doprawiono niezliczonymi anegdotami m.in. o zespole z punktu widzenia Duffa.
Świetnego obrazu dopełniają wkładki z ciekawymi, kolorowymi zdjęciami.

Rzadko się zdarza, że autobiografie czyta się z aż takim zapałem. Historia to nie wszystko, trzeba też umieć ubrać ją w słowa. Zazwyczaj nie mam nic przeciwko skąpemu odzieniu, jednak w przypadku literatury jest to dla mnie wykroczenie. Na szczęście mamy do czynienia z gościem, który po wytrzeźwieniu po niekończącej się trasie z Guns N' Roses wziął się ostro do nauki,...

Książka na pewno nie jest idealna. Język pozostawia wiele do życzenia. Natrafimy na wiele powtórzeń, zarówno tego samego słowa w obrębie kilku zdań, jak również identycznych sformułowań czy fragmentów w obrębie całej książki. Można wyczuć, że całość była pisana w pośpiechu.
Ale chwała autorowi za to, że do tego doszło! Sama treść jest wręcz przerażająca. Zgodnie ze slangiem z okładki czyta się to niczym rasowy thriller polityczny, ale najgorsze jest to, że to prawda (sam Sumliński zastrzega, że może to udowodnić w sądzie). Mimo, że czasami pogubienie się w nomenklaturach i nazwiskach jest nieuniknione dla laików, całość jest zrozumiała nawet dla nich.
'Związki...' ukazują prawdziwe oblicze elit naszej władzy, jej powiązania z mafią i rosyjskimi szpiegami, defraudacje na grube miliony i inne szwindle. Powinna to być lektura obowiązkowa dla każdego Polaka. Po niej nie zostaje nic innego, jak tylko emigracja.

Książka na pewno nie jest idealna. Język pozostawia wiele do życzenia. Natrafimy na wiele powtórzeń, zarówno tego samego słowa w obrębie kilku zdań, jak również identycznych sformułowań czy fragmentów w obrębie całej książki. Można wyczuć, że całość była pisana w pośpiechu.
Ale chwała autorowi za to, że do tego doszło! Sama treść jest wręcz przerażająca. Zgodnie ze...