Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka "Ciemno, prawie noc", to była trochę podróż sentymentalna, bo w okolicy Książa mieszkała moja babcia i czas wakacji upływał nam często na bieganiu po okolicznych lasach, w których pełno jest tajemniczych wejść (zamurowanych, ale wciąż), do tuneli prowadzących pod zamkiem. Wspomnienie tych łąk, lasów, rzeki Pełcznicy towarzyszyło mi przez cały czas czytania książki.

Ale tak naprawdę książka nie miała nic wspólnego z moimi wspomnieniami, bo Joanna Bator stworzyła w miejscu Wałbrzycha miejsce nie z tej ziemi. A przynajmniej mam nadzieję, że nie z tej ziemi bo w książkowym Wałbrzychu nigdy bym się nie chciała znaleźć - zło przesączało się z każdej chodnikowej kostki i z każdego zapisanego w książce słowa.

Dla mnie bardzo ciekawa pozycja, trochę inna niż to co do tej pory czytałam. I z radością zabiorę się za czytanie kolejnej powieści Joanny Bator.

Książka "Ciemno, prawie noc", to była trochę podróż sentymentalna, bo w okolicy Książa mieszkała moja babcia i czas wakacji upływał nam często na bieganiu po okolicznych lasach, w których pełno jest tajemniczych wejść (zamurowanych, ale wciąż), do tuneli prowadzących pod zamkiem. Wspomnienie tych łąk, lasów, rzeki Pełcznicy towarzyszyło mi przez cały czas czytania...

Ogród wiecznej wiosny ma być magiczny, ma naśladować Sto lat samotności, ma zaskakiwać, ma uzależniać... Niestety jednak coś w tej magii jest nie tak, coś nie pasuje, coś po prostu nudzi. Nudzi tak, że czytałam tę książkę niesamowicie długo bo nie chciało mi się do niej wracać i nawet zakończenie było takie, że oczy zamiast skupić się na kolejnych literach biegały między wierszami...

Ogród wiecznej wiosny ma być magiczny, ma naśladować Sto lat samotności, ma zaskakiwać, ma uzależniać... Niestety jednak coś w tej magii jest nie tak, coś nie pasuje, coś po prostu nudzi. Nudzi tak, że czytałam tę książkę niesamowicie długo bo nie chciało mi się do niej wracać i nawet zakończenie było takie, że oczy zamiast skupić się na kolejnych literach biegały między...

Po serii doskonałych książek Tess Gerritsen, które pochłonęłam w tempie ekspresowy, "Zagrożenie" jest zaskakująco słabe. Nie trzyma w napięciu, nie ma w nim "smaczków medycznych"... Dodatkowo książka przez większą część wydaje się komedią pomyłek, co zdecydowanie nie służy thrillerom.

Po serii doskonałych książek Tess Gerritsen, które pochłonęłam w tempie ekspresowy, "Zagrożenie" jest zaskakująco słabe. Nie trzyma w napięciu, nie ma w nim "smaczków medycznych"... Dodatkowo książka przez większą część wydaje się komedią pomyłek, co zdecydowanie nie służy thrillerom.