Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Długo się zastanawiałam, czy dać tej książce maksimum punktów. Reva Mann nie pokazała mi jako pierwsza tradycji i ortodoksji żydowskiego świata, znałam je z wielu moich wcześniejszych lektur o tej tematyce. Jednak "Córka rabina" jest czymś więcej niż tylko ujawnieniem tajemnic zamkniętego świata, stanowi studium zagubienia kobiety wychowanej i żyjącej w dwóch światach: z jednej strony nowoczesnym świecie pokus, a z drugiej świecie religii, która w swoich założeniach wszystkie te pokusy i przyjemności odrzuca, w imię wyższej idei, w imię Boga. Z jednej strony sacrum, dążenie do nieba i wypełnianie religijnych obowiązków, z drugiej strony profanum i wszystko, co życie może nam dać żebyśmy nie oszaleli z samotności, a pomiędzy nimi bardzo zagubiona bohaterka.

Samotność jest tu kolejnym słowem - kluczem. Książka pokazuje, że tak naprawdę żadna skrajność nie da nam szczęścia, nie zapełni pustki, jeżeli my sami nie wiemy czego tak naprawdę chcemy od życia, a także że każdy moment tego życia wpływa na jego dalsze losy. Samolubni, hipochondryczni rodzice, ortodoksyjny do przesady mąż, wyuzdany, hedonistyczny kochanek to bardzo skrajne przykłady charakterów ludzi, którzy z jednej strony nie potrafili jednostkowo zapewnić Revie spokoju i spełnienia w życiu, ale z drugiej strony, wszyscy razem, paradoksalnie, pokazali jej to, co tak naprawdę jest najważniejsze. Myślę, że nie jest to książka o Żydach, seksie i narkotykach, tylko o tym, że niczego w życiu nie należy żałować, ponieważ każde doświadczenie, każda znajomość z drugim człowiekiem czyni nas bogatszymi i pozwala zdefiniować to, do czego dążymy. Dlatego właśnie dałam tej książce najwyższą ocenę.

Długo się zastanawiałam, czy dać tej książce maksimum punktów. Reva Mann nie pokazała mi jako pierwsza tradycji i ortodoksji żydowskiego świata, znałam je z wielu moich wcześniejszych lektur o tej tematyce. Jednak "Córka rabina" jest czymś więcej niż tylko ujawnieniem tajemnic zamkniętego świata, stanowi studium zagubienia kobiety wychowanej i żyjącej w dwóch światach: z...

Jest to pierwsza i ostatnia książka tego autora, którą przeczytałam. Nie odpowiada mi jego rozfilozofowany styl i przeświadczenie, że posiadł wielką życiową mądrość. Styl narracji płaski i nijaki, zawarte treści nic nowego dla mnie nie wniosły, o książce zapomina się od razu po zakończonej lekturze.

Jest to pierwsza i ostatnia książka tego autora, którą przeczytałam. Nie odpowiada mi jego rozfilozofowany styl i przeświadczenie, że posiadł wielką życiową mądrość. Styl narracji płaski i nijaki, zawarte treści nic nowego dla mnie nie wniosły, o książce zapomina się od razu po zakończonej lekturze.