Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bohaterami powieści są Róża i Mateusz – każde z zadrą w sercu i na życiowym rozdrożu, obcy sobie, a jednak zaskakująco bliscy – ich znajomość rozpoczyna się przypadkiem, a rytm spotkań wyznaczają kolejne stacje drugiej linii warszawskiego metra. Owa książka to hołd oddany stolicy i przy okazji niesamowita kopalnia ciekawostek oraz nieoczywistych lokalizacji – w sam raz na wycieczkę śladami bohaterów.

Jeśli podobnie jak ja, kochacie pełnokrwiste obyczajówki, gdzie historia miłosna w nieoczywisty sposób ukazuje nam prawdę o nas samych, gdzie nie ma podanych na tacy łatwych, schematycznych rozwiązań, to „Stacje serc” są książką dla Was. Jest w tej opowieści coś świeżego, oryginalnego, urzekła mnie łatwość z jaką autorka potrafi uchwycić i nazwać ulotną emocję, stan duszy trwający ułamek sekundy. Mnóstwo tu trafnych zdań-perełek, fajnych metafor, nieoczywistych skojarzeń i porównań, a także bibliofilskich smaczków. Opisy są bardzo obrazowe, filmowe – prawdziwa pożywka dla wyobraźni. Uważam, że największymi atutami tej książki są zdecydowanie wiarygodność uczuć, dialogi i sama historia – ciekawa i niebanalna. Oraz pulsująca żarem Warszawa w tle. Uwierzyłam w tę historię, dałam się porwać słowom, a emocje zrobiły swoje. Naprawdę gorąco polecam!!!

Bohaterami powieści są Róża i Mateusz – każde z zadrą w sercu i na życiowym rozdrożu, obcy sobie, a jednak zaskakująco bliscy – ich znajomość rozpoczyna się przypadkiem, a rytm spotkań wyznaczają kolejne stacje drugiej linii warszawskiego metra. Owa książka to hołd oddany stolicy i przy okazji niesamowita kopalnia ciekawostek oraz nieoczywistych lokalizacji – w sam raz na...

Uwielbiam poczucie humoru autorki i jej sympatyczne, nieco zakręcone bohaterki, a gdy do tego dołożyć jeszcze realistycznie oddane szpitalne klimaty – śmierdzące szafki w szatni, mroczne podziemia - oraz trafne obserwacje na temat pracy lekarzy - to otrzymujemy mieszankę doskonałą. Czytanie tej książki to była czysta przyjemność i rewelacyjna rozrywka. Historia trzyma w napięciu, momentami miałam ciarki na plecach i oderwać się nie mogłam, a jednocześnie chciałam czytać jak najwolniej – żeby na jak najdłużej mi starczyło. Jeden mam tylko zarzut – okładka – taka nijaka, romansidłowa, przeciętna… Ja bym tu widziała mroczny korytarz i oddalającą się postać w fartuchu... Niemniej wrażenia i tak mam baaardzo pozytywne. Czuję nawet lekkiego książkowego kaca i nie wiem co czytać dalej... Chcę jeszcze!!!

Uwielbiam poczucie humoru autorki i jej sympatyczne, nieco zakręcone bohaterki, a gdy do tego dołożyć jeszcze realistycznie oddane szpitalne klimaty – śmierdzące szafki w szatni, mroczne podziemia - oraz trafne obserwacje na temat pracy lekarzy - to otrzymujemy mieszankę doskonałą. Czytanie tej książki to była czysta przyjemność i rewelacyjna rozrywka. Historia trzyma w...

„Second Hand” to piąta książka Joanny Fabickiej, którą przeczytałam, ale nie odważę się pokusić o stwierdzenie, że dobrze już tę pisarkę poznałam, bo swoją najnowszą powieścią zaskoczyła mnie totalnie. „Second Hand” to coś zupełnie innego niż seria o Rudolfie, w której zaczytywałam się jeszcze kilka lat temu. W przeciwieństwie do tego młodzieżowego cyklu nie jest to łatwa lektura, którą można połknąć bezrefleksyjnie w jeden wieczór... Niby napisana lekko, ale o trudnych sprawach. Z żartem i dowcipnie, ale opisy są niekiedy makabryczne i szokujące. Powieść wyróżnia świetny, plastyczny język, który żyje własnym życiem - zaskakuje, bawi, nie daje czytelnikowi chwili wytchnienia. Książkę dobrze się czyta, ale nastrój potrafi zdołować...

Czytelnik bez żadnych wstępów i ogródek zostaje rzucony wprost na głęboką wodę, w duszną i gęstą atmosfera Podlewa – biednej, polskiej wsi w czasach PRL’u. Poznajemy losy trzech pokoleń nieszczęśliwych, udręczonych tajemnicami z przeszłości, szamoczących się w pajęczynie kłamstw kobiet, które prześladuje fatum nieszczęśliwej miłości i odrzucenia. Przyznam, że podczas czytania miałam gdzieś tam w tyle głowy taką myśl - kiedy ta historia się wreszcie rozkręci, wyłoni się z niej jakaś konkretna akcja? Ale to nie o to tu chodzi... To nie kryminał czy romans z jasno wyznaczonymi granicami. Tu historia wyłania się powoli, niespiesznie z fragmentów opowieści - to ma swój urok, który doceniłam najbardziej pod koniec książki...

„Second Hand’ to ciekawe spotkanie literackie, dające do myślenia i choć nieco przygnębiające, to jednak rozwijające. Nie powaliła mnie ta książka na kolana, ale myślę, że warto ją przeczytać. To jedna z takich pozycji, po które nie sięga się dla rozrywki, ale po to by zmierzyć się ze swoim gustem literackim, zweryfikować upodobania, poszerzyć horyzonty i przede wszystkim posmakować czego nowego - oryginalność i żywy, plastyczny język to moim zdaniem najmocniejsze strony tej książki.

„Second Hand” to piąta książka Joanny Fabickiej, którą przeczytałam, ale nie odważę się pokusić o stwierdzenie, że dobrze już tę pisarkę poznałam, bo swoją najnowszą powieścią zaskoczyła mnie totalnie. „Second Hand” to coś zupełnie innego niż seria o Rudolfie, w której zaczytywałam się jeszcze kilka lat temu. W przeciwieństwie do tego młodzieżowego cyklu nie jest to łatwa...