Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Odniosę się do ,,wspomnień z domu umarłych''

Moim zdaniem ta książka, będąca wspomnieniem 10 letniego pobytu na syberyjskiej katordze Fiodora Michałowicza Dostojewskiego, to wyraz największego pisarskiego kunsztu tego autora. Widać w tej książce jak na dłoni, za co Dostojewski uważany jest za postać wybitną.

Realność tego co opisuje wbija w fotel, momentami czuć żal, odrazę, smutek i ciężar który podczas kary czuł autor i jego współwięźniowie. To jak potrafił uchwycić najdrobniejszy szczegół zachowania, który zmienia obraz opisanych postaci robiło na mnie kolosalne wrażenie. Rzeczywistość, surowość i wybitna skrupulatność sprawia że opis psychologiczny i przekazanie emocji jest w dziele na najwyższym poziomie. Czułem się jakbym rozmawiał z Fiodorem, który chwile po tych wydarzeniach relacjonuje mi co widział i co czuł, niemal czułem to co zapewne czuł autor opisując to wszystko.

Dziwie się że jest to dzieło mało znane, moim zdaniem to właśnie od wspomnień z domu umarłych, powinno zacząć się literaturę obozową, popularną w XX wieku, gdyż po pierwsze jest to pierwsza tego typu książka, po drugie jest niemal doskonałym obrazem literatury obozowej i stanowi dobry punkt odniesienia dla dalszych wspomnień.

Odniosę się do ,,wspomnień z domu umarłych''

Moim zdaniem ta książka, będąca wspomnieniem 10 letniego pobytu na syberyjskiej katordze Fiodora Michałowicza Dostojewskiego, to wyraz największego pisarskiego kunsztu tego autora. Widać w tej książce jak na dłoni, za co Dostojewski uważany jest za postać wybitną.

Realność tego co opisuje wbija w fotel, momentami czuć żal,...

Solidna monografia, zarówno pod względem relacji szkoły frankfurckiej do marksizmu, jak i w ogóle jako wstęp do szkoły frankfurckiej i teorii krytycznej.

Książka dzieli się na kilka działów, omawiających; najpierw historyczno-biograficzny aspekt, potem genezę i tło, wpływ marksizmu na szkołę, aż po bardziej szczegółowe zagadnienia. Szczególnie istotny był dla mnie wątek poświęcony sztuce, ciężko znaleźć jakąkolwiek analizę poglądów na sztukę w Szkole Frankfurckiej, a ta książka robi to nieźle.

Język jest łagodny, typowy dla monografii tego typu, niezbyt skomplikowany, na plus zasługują cytaty wrzucane przez autora, które ułatwiają zrozumienie sposobu myślenia omawianych filozofów.

Uważam że warto zajrzeć do tej monografii, jeśli ktoś ma zamiar zapoznać się później z (wątpliwej czytelności) tekstami źródłowymi, lub (co mądrzejsze) nie ma zamiaru czytać grafomańskich twórców szkoły frankfurckiej, ale chce mieć pojęcie o ich poglądach.

Solidna monografia, zarówno pod względem relacji szkoły frankfurckiej do marksizmu, jak i w ogóle jako wstęp do szkoły frankfurckiej i teorii krytycznej.

Książka dzieli się na kilka działów, omawiających; najpierw historyczno-biograficzny aspekt, potem genezę i tło, wpływ marksizmu na szkołę, aż po bardziej szczegółowe zagadnienia. Szczególnie istotny był dla mnie wątek...

Aż brak mi słów na opisanie tego grafomaństwa. Nie chce być odebrany jako zwykły hejter, ale nie mam wyboru.

Ta książka to morderstwo na drzewach, które zostały ścięte celem wydania tego. Styl jest nie do przejścia, w zasadzie to jeden wielki zbiór ,,mądrze brzmiących'' sformułowań, poetyzowania, setki porównań i metafor, niepotrzebne wstawki z terminologii marksizmu, feminizmu, psychoanalizy i Hegla. Książki przez jej styl dosłownie nie da się normalnie czytać, przebrnięcie przez nią było dla mnie udręką.

Treść, którą gdyby pozbawić książkę zbędnego bełkotu dałoby się zmieścić na 30 stronach, też wcale nie porywa. Ot jakiś niepoparte wnioski wynikające z rzekomo ,,mądrej'' pseudo analizy; o projekcie oświecenie, które było ,,walką z animizmem'' i jest nieskończone bo rozum wykorzystano do niewolenia klasy pracującej, o tym że seksualność jest tłamszona i przez to doszło do holocaustu (dosłownie) i cała masa innych mniej lub (rzadko) bardziej ciekawych treści. Wszystko zamknięte w 4 częściach. W sumie warto dodać malutki plusik że każdy kolejny esej jest trochę bardziej czytelny niż poprzedni, jednak do przejrzystości temu nadal wiele brakuje aż do końca.

Jeśli myśliciele (a w tym wypadku chyba bardziej poeci) kontynentalni chcą być brani na poważnie, warto by było aby zaczęli pisać jasnym językiem, oraz żeby treść nie była wynikiem ich estetycznych odczuć. Nie dałem 1/10 tylko dlatego że książka wzbudziła jakąś tam dyskusje w świecie, niemniej w każdych normalnych warunkach coś takiego nigdy nie powinno zostać opublikowane.

Aż brak mi słów na opisanie tego grafomaństwa. Nie chce być odebrany jako zwykły hejter, ale nie mam wyboru.

Ta książka to morderstwo na drzewach, które zostały ścięte celem wydania tego. Styl jest nie do przejścia, w zasadzie to jeden wielki zbiór ,,mądrze brzmiących'' sformułowań, poetyzowania, setki porównań i metafor, niepotrzebne wstawki z terminologii marksizmu,...