Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Donatella Di Pietrantonio
„Opowieść sióstr”

Każda rodzina skrywa swoje sekrety. Ich relacje się skomplikowane, a pod płaszczem miłości kryją się niedopowiedzenia i niezagojone rany.
Podobnie było w relacji Arminuty i Adriany, których drogi we wczesnym dzieciństwie się rozeszły, aby po kilku latach zatoczyć koło.
Ich młodzieńcze lata autorka opisuje w powieści „Porzucona córka”.
Teraz wkraczamy w ich dorosłość, aby przekonać się jak obeszło się z nimi życie.
•
Uwielbiam pióro autorki, po przeczytaniu pierwszej części, byłam nim zafascynowana i czułam wielki niedosyt, że historia dobiegła końca.
Wykreowane przez nią historie są przepełnione bólem i walką z przeciwnościami losu. Trafiają w najgłębsze meandry duszy.
Obie siostry są poturbowane przez życie przez co trudno im stworzyć trwałe i szczęśliwe związki. Ich brutalny bagaż doświadczeń wpływa na wszystkie podejmowane przez nie decyzje.
Ta niewielkich rozmiarów powieść porywa i emocjonalnie porusza.
Mimo, że „Porzucona córka” bardziej skradła moje serce, to „Opowieść sióstr” plasuje się wysoko w rankingu.

Donatella Di Pietrantonio
„Opowieść sióstr”

Każda rodzina skrywa swoje sekrety. Ich relacje się skomplikowane, a pod płaszczem miłości kryją się niedopowiedzenia i niezagojone rany.
Podobnie było w relacji Arminuty i Adriany, których drogi we wczesnym dzieciństwie się rozeszły, aby po kilku latach zatoczyć koło.
Ich młodzieńcze lata autorka opisuje w powieści „Porzucona...

Dorota całe swoje młodzieńcze życie walczyła o lepszą przyszłość i realizację marzeń, a przede wszystkim o wyjazd do ukochanej Afryki.
O ile jej plany zawodowe układały się bardzo pomyślnie, tak w życiu prywatnym nie miała tyle szczęścia.
Jej małżeństwo, które miało być związkiem na całe życie, niestety nie przetrwało pierwszego kryzysu.
Gdy Rose, matka jej byłego męża prosi ją o przyjazd do Kapsztadu, ta zgadza się bez chwili wahania.
Niestety Rose jest śmiertelnie chora i pragnie pożegnać się z Dorotą, którą traktuje jak własną córkę.
Podczas pobytu w Kapsztadzie na jaw wychodzi wiele skrywanych tajemnic.

„Diament i róża” to historia o kobietach i dla kobiet. O ich nierównej walce ze stereotypami, spełnianiu marzeń i parciu do przodu mimo ogromnych przeciwności losu.

Odniosłam wrażenie, że autorka poprzez lekturę pragnie wzmocnić naszą wiarę w siebie i we własne siły. Pokazać, że kobiety mogą spełniać własne marzenia, mimo iż na pierwszy rzut oka wydają się one irracjonalne.
Pokazała nam cały przegląd kobiecych osobowości, od pewnych siebie, silnych kobiet, które odnoszą sukcesy, po te które pokonują postawione przez siebie bariery.
„Diament i róża” to również wzruszająca podróż w czasie do lat 90-tych XX w., jak również do skąpanej słońcem i szarganej zamieszkami Afryki.

Dorota całe swoje młodzieńcze życie walczyła o lepszą przyszłość i realizację marzeń, a przede wszystkim o wyjazd do ukochanej Afryki.
O ile jej plany zawodowe układały się bardzo pomyślnie, tak w życiu prywatnym nie miała tyle szczęścia.
Jej małżeństwo, które miało być związkiem na całe życie, niestety nie przetrwało pierwszego kryzysu.
Gdy Rose, matka jej byłego męża...

Klaudia Muniak „Nie zabiłam”

Czy człowiek, który raz zabił, dopuści się tego czynu ponownie?
•
Sabina Gancarek żyje z piętnem matkobójczyni. Zabiła kobietę, która powinna być dla niej wzorem, oazą, a stała się potworem znęcającym się nad nią psychicznie i fizycznie.
Mimo upływu lat Sabina nie umie funkcjonować bez terapii i leków, cierpi na zaburzenia lękowe. Trudno odnaleźć jej się w dorosłym życiu.

Gdy w niewyjaśnionych okolicznościach giną kobiety, które Sabina znała, blady „strach” pada na kobietę. Kolejne morderstwa nakładają się w czasie z rozpoczęciem przez Sabinę nowatorskiej terapii, która mimo tego, że miała pomóc przezwyciężyć jej lęki, może okazać się gwoździem do jej trumny.
Czy to możliwe, aby te tabletki doprowadziły Sabinę do chwilowej utraty pamięci?
•
„Nie zabiłam” to wciągający, thriller psychologiczny. To przepełniony lękiem obraz Sabiny Gancarek. Kobiety, której życie to ciągła ucieczka przed przeszłością i zarazem strach przed przyszłością.
Ten niepokój udziela się czytelnikowi, namacalnie wręcz odczuwając lęki jakie na co dzień towarzyszą Sabinie.
Autorka wabi nas za nos, wciąga w intrygę, aż sami zaczynamy tracić świadomość.
Były momenty gdy musiałam odłożyć lekturę, bo czułam, że zbyt mocno udziela mi się klimat powieści i obawy Sabiny. Za każdym razem jednak nie trwała ona długo, bo zżerała mnie ciekawość co do dalszych losów kobiety.
Szczerze polecam.

Klaudia Muniak „Nie zabiłam”

Czy człowiek, który raz zabił, dopuści się tego czynu ponownie?
•
Sabina Gancarek żyje z piętnem matkobójczyni. Zabiła kobietę, która powinna być dla niej wzorem, oazą, a stała się potworem znęcającym się nad nią psychicznie i fizycznie.
Mimo upływu lat Sabina nie umie funkcjonować bez terapii i leków, cierpi na zaburzenia lękowe. Trudno...