Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dawno nie czytałam żadnej biografii, ale tej historii po prostu nie mogłam powiedzieć nie. Peter Freuchen to postać, o której nigdy wcześniej nie słyszałam (doprawdy nie wiem jakim cudem, wszak potwierdzam, że ciekawszego człowieka zapewne trudno szukać na całym świecie), ale jego życiorys sprawił, że do tej pory nie mogę się otrząsnąć. Jeśli chcecie się dowiedzieć jak to jest żyć pełnią życia i wykorzystywać nieograniczone pokłady życiowym możliwości, koniecznie przeczytajcie tę książkę. Jest to dość pokaźna „cegiełka”, ale mam wrażenie, że te blisko 600 stron historii wielkiego (dosłownie i w przenośni) Duńczyka wyprzedzającego swoją epokę i wymigującego się wszelkim kategoriom, warte jest każdej zarwanej nocy.
Peter Freuchen od najmłodszych lat był osobą ciekawą świata, więc decyzja dotycząca tego, czym chciałby się zajmować w życiu nie była dla niego łatwa, wszak interesowało go wiele zagadnień i trudno było mu skupić się tylko na jednej kwestii. Porzucił zatem studia medyczne na rzecz aktorstwa (przyznacie, że są to dość rozbieżne zainteresowania), by następnie rozpocząć karierę podróżnika i odkrywcy. Ponadto był dziennikarzem, antropologiem, kupcem i filmowcem. Jego przeżyciami można by obdzielić kilka osób. Miał w sobie wyraźny pierwiastek odkrywcy, a przy tym towarzyszył mu optymizm i pragnienie czerpania z życia pełnymi garściami. Historia jego życia jest wręcz nieprawdopodobna.
Książka „Najciekawszy człowiek na świecie” napisana jest niezwykle barwnym i plastycznym językiem i czytało się ją z prawdziwą przyjemnością. Naprawdę aż trudno uwierzyć z jakich sytuacji Freuchen wychodził obronną ręką i jak niezwykłych przygód doświadczał. Czy zasłużył na miano najbardziej męskiego mężczyzny, którym go określano? Koniecznie zapoznajcie się z historią tego niesamowitego człowieka i sami odpowiedzcie sobie na to pytanie. Gwarantuję, że czytając tę biografię będziecie nie raz przecierać oczy z niedowierzania i mimo zarwanych nocy ani razu nie ziewniecie.
Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu HI:STORY

Dawno nie czytałam żadnej biografii, ale tej historii po prostu nie mogłam powiedzieć nie. Peter Freuchen to postać, o której nigdy wcześniej nie słyszałam (doprawdy nie wiem jakim cudem, wszak potwierdzam, że ciekawszego człowieka zapewne trudno szukać na całym świecie), ale jego życiorys...

Rozwiń Zwiń

Żaneta Pawlik stworzyła swój osobisty styl, który z książki na książkę staje się coraz bardziej wyrazisty. „Za zasłoną milczenia” to pozycja, która dotyka trudnych tematów (do tego autorka już nas przyzwyczaiła), a przy tym jest chyba najbardziej dopracowaną pod względem stylu i języka powieścią autorki.
Dwie zupełnie różne kobiety, niespodziewanie spotykają się po kilku latach spędzonych w kompletnie odmiennych światach. Przebywająca na warunkowym zwolnieniu z zakładu karnego Dorota i opuszczająca klasztorne mury Klara próbują odnaleźć się w nowej rzeczywistości, przeszłość pozostawiając za tytułową zasłoną milczenia. Czy jednak takie działanie jest w ogóle możliwe? Czy da się całkowicie odciąć od tego, co było?
Choć historie Klary i Doroty różnią się tak bardzo jak to tylko możliwe, w gruncie rzeczy obie kobiety szukają tego samego – zrozumienia i poczucia, że w końcu odnalazły swoje miejsce na ziemi. Akcja powieści rozwija się niespiesznie, a my stopniowo poznajemy obie bohaterki i ich tajemnice. Lubię takie psychologiczne wątki w powieściach, jednak akurat w przypadku tej konkretnej miałam poczucie, że autorka zbyt brutalnie przerwała ten proces odkrywania kolejnych kart, za szybko zakończyła swoją opowieść. Chciałabym poznać jeszcze choć fragment historii Klary i Doroty, dołożyć jeszcze garść puzzli do ich życiowej układanki. Niestety, w moim odczuciu historia opowiedziana przez panią Żanetę zakończyła się zbyt szybko, wręcz nagle. Choć cenię sobie otwarte zakończenia, tutaj czułam ogromny niedosyt.

Żaneta Pawlik stworzyła swój osobisty styl, który z książki na książkę staje się coraz bardziej wyrazisty. „Za zasłoną milczenia” to pozycja, która dotyka trudnych tematów (do tego autorka już nas przyzwyczaiła), a przy tym jest chyba najbardziej dopracowaną pod względem stylu i języka pow...

Rozwiń Zwiń

Książki Wydawnictwa Biały Wiatr zmieniają życie i oto kolejny przykład takiej właśnie niezwykłej pozycji. Ile razy w swoim życiu słyszałyście nakaz „bądź miła”? A czy bycie miłą, ułożoną i potulną da się pogodzić z niezależnością i pozwalaniem sobie na przeżywanie różnorakich emocji? Jeśli macie w głowie mnóstwo pytań i wątpliwości, to książka „Syndrom Miłej Dziewczyny” zdecydowanie rozjaśni Wam wiele kwestii. Idę też o zakład, że praktycznie każda kobieta ma w sobie choćby cząstkę tytułowego syndromu, co jest równoznaczne z wieloma tematami do przepracowania. Na szczęście wspomniana książka krok po kroku prowadzi przez najpopularniejsze mity i stwierdzenia pokutujące we współczesnym społeczeństwie i bezwzględnie się z nimi rozprawia.
Jeśli jesteś gotowa na przemianę z „Miłej Dziewczyny” w „Silną Kobietę” to jak najszybciej sięgnij po tę niezwykłą książkę. To poradnik, który powinna przeczytać absolutnie każda kobieta.

Książki Wydawnictwa Biały Wiatr zmieniają życie i oto kolejny przykład takiej właśnie niezwykłej pozycji. Ile razy w swoim życiu słyszałyście nakaz „bądź miła”? A czy bycie miłą, ułożoną i potulną da się pogodzić z niezależnością i pozwalaniem sobie na przeżywanie różnorakich emocji? Jeśli...

Rozwiń Zwiń

„Robaki w ścianie” to debiut Hanny S. Białys i uważam, że jest to debiut całkiem udany. Przede wszystkim ujął mnie styl i język, w jakim napisana jest ta książka. Widać, że autorka dopracowała tak historię jak i sposób, w jaki przekazuje ją czytelnikowi. Ponad 500 stron to sporo jak na kryminał i przyznaję, że momentami trochę dłużyło mi się śledztwo prowadzone przez komisarza Bondysa i jego kolegów. Jednak sama postać komisarza zasługuje na uwagę. Autorka postarała się, by był bohaterem wyrazistym i zapadającym w pamięć. Nadwrażliwość na dźwięki i zamiłowanie do liczenia wszystkiego oraz specyficzny gust muzyczny to cechy, które zdecydowanie wyróżniają Marka Bondysa na tle bohaterów współczesnych kryminałów. No i jeszcze pies Kodeks :)

Sprawy, z którymi przyszło się mierzyć komisarzowi są intrygujące, a kolejne postaci pojawiające się w książce i ich sekrety, jakie stopniowo odkrywamy, zaczynają układać się w spójną całość. Także dokonywana krok po kroku, jakby mimochodem charakterystyka Bondysa, którego poznajemy poprzez działanie i urywki wspomnień z dzieciństwa oraz współczesne relacje, w jakie jest zaangażowany, składają się na pełny i bez wątpienia interesujący obraz tej postaci, z mocnym rysem psychologicznych. To właśnie bardzo cenię w kryminałach. Nie mogę się już doczekać kolejnej części przygód komisarza Marka!

Wielkie brawa dla autorki, że wplotła w tę historię problemy, z jakimi mierzy się współczesne społeczeństwo – mamy tu wątek homoskesualny, problemy psychiczne, przemoc domową, alkoholizm. Zastanawia mnie natomiast, czy to faktycznie były główne problemy społeczne w latach 90. Wydaje mi się, że nie do końca i być może również dlatego zabrakło mi w tej książce klimatu tamtych czasów. Jestem świeżo po lekturze „Innej duszy” Orbitowskiego i kiedy porównuję Bydgoszcz lat 90. przedstawioną w tamtej powieści i tę z „Robaków w ścianie”, są to skrajnie różne obrazy. W „Robakach” ten klimat jest na wskroś współczesny i nie rozumiem, dlaczego autorka uparła się na umieszczenie akcji w latach 90. kiedy nie ma w książce praktycznie żadnych odwołań do tamtego okresu.
Pomijając jednak ten wątek, uważam, że „Robaki w ścianie” to świetny debiut i powieść warta przeczytania.


Recenzja powstała w ramach akcji recenzenckiej Wydawnictwa SQN

„Robaki w ścianie” to debiut Hanny S. Białys i uważam, że jest to debiut całkiem udany. Przede wszystkim ujął mnie styl i język, w jakim napisana jest ta książka. Widać, że autorka dopracowała tak historię jak i sposób, w jaki przekazuje ją czytelnikowi. Ponad 500 stron to sporo jak na kry...

Rozwiń Zwiń

Gdybym miała określić tę książkę jednym słowem, brzmiałoby by ono „nierówna”. „Czerwony pamiętnik” jest debiutem pisarskim Eweliny Klimko i przyznaję, że sam pomysł na książkę był bardzo dobry (motyw z jarzębiną i piórem miał w sobie szczyptę magii i solidną dawkę romantyzmu). Jednak całej powieści brakuje rytmu. Nagłe przeskoki w akcji i to takie o kilka lat do przodu, sprawiały, że momentami trudno było mi się połapać w sytuacji życiowej bohaterów.
Emilia, główna postać tej powieści, prowadzi galerię dzieł sztuki wraz z pracownią ich konserwacji, w czym pomaga jej przyjaciel – Michał. Po śmierci ukochanej babci dziewczyna przejmuje w spadku jej biblioteczkę i odkrywa w niej zaskakujące treści. Okazuje się, że babcia Michalina miała wiele sekretów, a kluczem do jej tajemnic zdaje się być tytułowy czerwony pamiętnik...
Jak wcześniej wspomniałam sam pomysł na splątanie losów głównych bohaterów był świetny, jednak jako wymagającej czytelniczce zabrakło mi w tym głębi. Bohaterowie są powierzchowni, płascy, zbyt czarno-biali, mimo iż autorka próbuje nieco zagmatwać ich postrzeganie, rzucając fałszywe tropy, nadal brakowało mi w tym jakiejś dodatkowej warstwy.
Lubię historie, w których przeszłość przenika się z teraźniejszością, dlatego też z wielkimi nadziejami zabrałam się za lekturę tej powieści. I nie powiem absolutnie, że jestem rozczarowana, bo to całkiem niezła historia, jednak gdyby nieco bardziej ją rozbudować i zadbać o bardziej wyrazisty rys psychologiczny bohaterów, to mogła być o wiele ciekawsza książka.

Gdybym miała określić tę książkę jednym słowem, brzmiałoby by ono „nierówna”. „Czerwony pamiętnik” jest debiutem pisarskim Eweliny Klimko i przyznaję, że sam pomysł na książkę był bardzo dobry (motyw z jarzębiną i piórem miał w sobie szczyptę magii i solidną dawkę romantyzmu). Jednak całej...

Rozwiń Zwiń

„Ciche cuda” były bez wątpienia przełomową książką w dorobku Anny H. Niemczynow. Na fali popularności tamtej publikacji, autorka napisała „Słowa wdzięczności” i zapowiada kolejne, podobne wydawnictwa. Tymczasem ja, czytelniczka, początkowo urzeczona „Cichymi cudami”, „Słowami wdzięczności” już wyraźnie zmęczona, radziłabym poprzestać na tym, co już zostało wydane i nie rozmieniać się na drobne. Ja wiem, że żyjemy w czasach, gdy całkowite odzieranie się prywatności jest uznawane za coś normalnego, ale nawet tu warto jednak znać pewien umiar i nie pisać dla… samego pisania.
Wdzięczność to temat ostatnio popularny i szeroko omawiany. Sama od lat ją praktykuję i widzę jak bardzo zmieniło się w tym czasie moje postrzeganie świata, ale rozwlekanie tematu na 400 stron i pisanie na każdej z nich słowa „dziękuję” po kilkanaście razy zahacza co najmniej o grafomanię. Odnoszę wrażenie, że Anna H. Niemczynow zbyt mocno zainspirowała się twórczością niektórych koleżanek po piórze, jak choćby Agnieszki Maciąg, która podobnych tematów dotykała w swoich książkach już dobrych kilka lat temu i po wydaniu jednego bestsellera, notorycznie powtarzała to samo, choć napisane nieco innymi słowami w kolejnym, masowo produkowanych książkach. Do jakiej grupy czytelników to trafia – odpowiedzcie sobie sami. Ja w każdym razie nie podzielam zachwytów nad książką, czując wręcz lekkie zaniepokojenie, że zaczyna to wszystko zmierzać w stronę jakiegoś fanatyzmu, a przesada w żadnym wypadku nie jest niczym dobrym. Można przesadzić nawet z wdzięcznością, czego ta książka jest znakomitym przykładem.

„Ciche cuda” były bez wątpienia przełomową książką w dorobku Anny H. Niemczynow. Na fali popularności tamtej publikacji, autorka napisała „Słowa wdzięczności” i zapowiada kolejne, podobne wydawnictwa. Tymczasem ja, czytelniczka, początkowo urzeczona „Cichymi cudami”, „Słowami wdzięczności”...

Rozwiń Zwiń

Ogromnie podoba mi się podejście autorki, które prezentuje w tej książce i do którego w bardzo subtelny sposób przekonuje czytelnika. Psychologia to nauka, która bardzo dynamicznie się zmienia, a psychopozytywność, czyli podejście do każdego uczucia w sposób wyważony, bez oceniania, za to pełne akceptacji i zrozumienia, to coś, co w 100% kupuję. Klasyfikacja emocji, jaką jeszcze do niedawna się posługiwano, dziś wydaje się zupełnie nieadekwatna do rzeczywistości. Kaczorowska przekonuje, że smutek może być przyjemny, a niektórzy nawet celowo szukają strachu, który też zapewnia im wyczekiwane doznania.
"Psychopozytywność" gęsto okraszona jest ilustracjami, zatem kolejne karty poradnika pochłaniamy wręcz niezauważalnie. Mam poczucie, że ta książka trochę uporządkowała mi w głowie, a na pewno dodała optymizmu i pozwoliła ze zrozumieniem spojrzeć na innych ludzi ich zachowania.

Ogromnie podoba mi się podejście autorki, które prezentuje w tej książce i do którego w bardzo subtelny sposób przekonuje czytelnika. Psychologia to nauka, która bardzo dynamicznie się zmienia, a psychopozytywność, czyli podejście do każdego uczucia w sposób wyważony, bez oceniania, za to ...

Rozwiń Zwiń