Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieściowy debiut Wita Szostaka to powieść niezwykła. Z jednej strony to prosta opowieść , ale z drugiej niepopadająca w proste odpowiedzi. To nieśpieszny powrót do tradycji, do świata w pewnym stopniu już zapomnianego. „Wichry Smoczogór” zapowiadają, tak mi się zdaje, pewien motyw, który będzie towarzyszył jego książkom. Tak samo jak w „Oberkach…” jesteśmy świadkami końca pewnej epoki, a co ważniejsze Szostak bardzo dobrze oddaje nastrój tej chwili. „Wichry…” to powieść do której na pewno będę wracał.

Powieściowy debiut Wita Szostaka to powieść niezwykła. Z jednej strony to prosta opowieść , ale z drugiej niepopadająca w proste odpowiedzi. To nieśpieszny powrót do tradycji, do świata w pewnym stopniu już zapomnianego. „Wichry Smoczogór” zapowiadają, tak mi się zdaje, pewien motyw, który będzie towarzyszył jego książkom. Tak samo jak w „Oberkach…” jesteśmy świadkami...

Wiele się mówi o "Mgłach Avalonu", że są wspaniałą interpretacją mitów Arturiańskich. Tak to prawda. Na tym polu Bradley wypada znakomicie. Jednak są w tej powieści rzeczy irytujące mnie jako czytelnika. Głównie przejawia się to w postaciach kobiecych. Choćby wspomnieć Bradley’ową wersję Gwenifer. Głupiutką, zaślepioną swą wiarą, blondynkę. Przez sporą część powieści można też natknąć się na feministyczne wstawki, które momentami przybierają tak na sile, że nawet człowieka niemającego nic przeciw, może odrzucić na chwilę od powieści. Nie można jednak odmówić klimatu powieści, klimatu czasów gdy świat się zmienia i czas starych wierzeń już się kończy. Choć mam wrażenie, że Bernard Cornwell o wiele lepiej ów klimat odmalował w swej powieści "Zimowy monarcha".

"Mgły..." to dobra powieść, posiadająca spore plusy ale też i pewne wady.

Wiele się mówi o "Mgłach Avalonu", że są wspaniałą interpretacją mitów Arturiańskich. Tak to prawda. Na tym polu Bradley wypada znakomicie. Jednak są w tej powieści rzeczy irytujące mnie jako czytelnika. Głównie przejawia się to w postaciach kobiecych. Choćby wspomnieć Bradley’ową wersję Gwenifer. Głupiutką, zaślepioną swą wiarą, blondynkę. Przez sporą część powieści...

Choć „Gdzie dawniej śpiewał ptak” wydane na zachodzie zostało w 1976 roku, to do tej pory książki nie straciła nic a nic na swojej wymowie. Klonowanie ludzi, to temat który ciągle powraca, temat który tak naprawdę jeszcze nie zagościł w naszym życiu na dobre. Nie wiele powieści Kate Wilhelm można zarzucić, choć nie wszystko zostało nakreślone, a głównie moje myśli biegną wobec problemu, skąd wśród mieszkańców doliny wziął się taki, a nie inny pomysł. Tam pod koniec pierwszej części książki, istnieje pewna biała plama, powstają pytania na które próżno będzie szukać odpowiedzi.

Książka amerykańskiej pisarki, nie jest też typowym przedstawicielem SF, przynajmniej nie jest typowa dla osób, które spoglądają na ten gatunek z zewnątrz. Nie wiele tutaj naukowego żargonu, nie ma też podboju kosmosu, walk na lasery itp. „Gdzie dawniej śpiewał ptak” to głównie powieść o człowieku, kreśląca niewesołą wizję przyszłości. Naprawdę warto się z nią zapoznać.

Choć „Gdzie dawniej śpiewał ptak” wydane na zachodzie zostało w 1976 roku, to do tej pory książki nie straciła nic a nic na swojej wymowie. Klonowanie ludzi, to temat który ciągle powraca, temat który tak naprawdę jeszcze nie zagościł w naszym życiu na dobre. Nie wiele powieści Kate Wilhelm można zarzucić, choć nie wszystko zostało nakreślone, a głównie moje myśli biegną...