Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie będę ukrywać, że do przeczytania tego kryminału zachęciła mnie okładka. Wbrew pozorom jest to dość lekka i przyjemna opowieść, którą szybko się czyta. Wielowątkowość tej psychologicznej historii, niebanalność opisów i kreacja dość mrocznych bohaterów dodała tej pozycji klimatu i charakteru. Książka nie opowiada tylko o zaginięciu i dążeniu do odnalezienia utraconej córki. Opowiada o stracie, o poszukiwaniu swojego miejsca w świecie, o samotności i o drodze, którą każdy idzie, a która nie wiadomo gdzie nas zaprowadzi. W książce pokazane jest także, że nie wszystkim wolno ufać, a miłość nie zawsze potrafi uchronić od niebezpieczeństw. Często to ona staje się przyczyną zguby, błędnych decyzji, które nie zawsze są możliwe do cofnięcia. W książce zaprezentowany jest także wątek rodziny. W paradoksalny sposób ukazana została siła płynąca z jedności, ale także konsekwencje niezrozumienia i dysfunkcji jakie w familii zdarzyć się mogą. Z pewnością nie jest to banalny kryminał. Ma on głębszy sens, a odkryć go możemy podążając drogą za autorem. Bo życie to niekończąca się droga, która jest kręta, z przeszkodami, czasem pod górkę, czasem z górki, czasem zakorkowana. Ale zawsze gdzieś prowadzi, tylko nie wiadomo gdzie. Trzeba to po prostu odkryć. Z pewnością nie można o tej książce powiedzieć, że jest obowiązkowa dla każdego zapalonego czytelnika. Jest na pewno warta uwagi, choć czytałam lepsze pozycje.

Nie będę ukrywać, że do przeczytania tego kryminału zachęciła mnie okładka. Wbrew pozorom jest to dość lekka i przyjemna opowieść, którą szybko się czyta. Wielowątkowość tej psychologicznej historii, niebanalność opisów i kreacja dość mrocznych bohaterów dodała tej pozycji klimatu i charakteru. Książka nie opowiada tylko o zaginięciu i dążeniu do odnalezienia utraconej...

Słowo, które idealnie pasuje mi do tej książki to nareszcie! Jednak ma ono zabarwienie pejoratywne - nareszcie koniec tej męczarni! Jedyne zadowolenie i satysfakcję odczuwam z powodu tego, że udało mi się dobrnąć do końca tej książki. Pozycja ta była strasznie nużąca. A rozterki głównej bohaterki, jej przeżycia wewnętrzne nie do zniesienia. Mam wrażenie, że autorce brakowało pomysłu na tę książkę. Fabuła była żadna, kreacja bohaterów nijaka, a splot wydarzeń zły i wręc nieprawdopodobny. Dodatkowo dialogi bohaterów były strasznie dziecinne, a przecież mieliśmy do czynienia z dorosłymi ludźmi. Ponadto warto podkreślić, że książka składa się z ponad 460 stron. Niestety jak dla mnie o 460 za dużo. Szkoda, że rozczarowuje polska autorka. Niezmiernie trafna jest tutaj maksyma, że nie warto oceniać książki po okładce. Bo choć okładka piękna, to wnętrze niekoniecznie.

Słowo, które idealnie pasuje mi do tej książki to nareszcie! Jednak ma ono zabarwienie pejoratywne - nareszcie koniec tej męczarni! Jedyne zadowolenie i satysfakcję odczuwam z powodu tego, że udało mi się dobrnąć do końca tej książki. Pozycja ta była strasznie nużąca. A rozterki głównej bohaterki, jej przeżycia wewnętrzne nie do zniesienia. Mam wrażenie, że autorce...

Trzy kroki niby tak niewiele, a jednak dużo…. Dla głównych bohaterów chorych na mukowiscydozę to przeszkoda… Jak się okazuje wszystko jest do przejścia. „… mukowiscydoza tak wiele mi… nam… ukradła, to teraz ja zamierzam jej coś ukraść… kradnę jej dokładnie jeden krok. Pięćdziesiąt centymetrów… Zwłóknienie torbielowate już nic więcej mi nie ukradnie. Od teraz to ja jestem złodziejką.”- główna bohaterka - Stella nie obawia się naginać zasad. Gdybym tylko mogła byłabym jej współtowarzyszką w zbrodni. Ile ta dziewczyna ma w sobie siły, determinacji, radości, nieskończonych pomysłów.

Książka ta porusza wiele ważnych aspektów począwszy na walce z chorobą, przyjaźni, rodzinie, zwątpieniu, stracie, a skończywszy na miłości. Pojawia się też wątek homoseksualny. Zabawne dialogi dodają książce kolorytu, a przekomarzanie się głównych bohaterów jest przedstawione w tak wysublimowany sposób, że odnosi się wrażenie, że ich stopniowe „zbliżanie się” do siebie jest najnaturalniejszą rzeczą na świecie. Ich miłość nie jest dla nich zagrożeniem, a ratunkiem.

Ta romantyczna, współczesna wersja Romea i Julii karmi nas realizmem. O mukowiscydozie większość ludzi pewnie słyszała. Pytanie ile tak naprawdę o niej wiemy. Książka pokazuje codzienne życie pacjentów chorych na tę chorobę, zmagania ich rodzin, a także personelu medycznego, który nad nimi czuwa.
W tej młodzieżówce pokazane jest także, że dotyk - jeden z pięciu podstawowych zmysłów jest dla niektórych zakazany, choć ktoś jest na wyciągnięcie ręki.

Ta książka wzrusza, bawi, uczy. Uczy czego? Że zawsze jest nadzieja. Nadzieja na miłość. Nadzieja na lepsze jutro. Nie możemy bać się jutra. Niech jutro boi się nas .

Trzy kroki niby tak niewiele, a jednak dużo…. Dla głównych bohaterów chorych na mukowiscydozę to przeszkoda… Jak się okazuje wszystko jest do przejścia. „… mukowiscydoza tak wiele mi… nam… ukradła, to teraz ja zamierzam jej coś ukraść… kradnę jej dokładnie jeden krok. Pięćdziesiąt centymetrów… Zwłóknienie torbielowate już nic więcej mi nie ukradnie. Od teraz to ja jestem...