Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Coś takiego jest w pisaniu listów, że jesteś ciekawa, czy ktokolwiek na nie odpowie. Aż by się chciało zebrać słowa, które tkwią w nas niewypowiedziane i utkać z nich historię.

Tak jak bohaterka, która kiedy nie oczyszcza głowy, pływając w morzu, pisze listy do swojego męża i ukrywa je w licznych książkach. Do czasu aż zyskuje status zaginionej.

Jej mężczyzna, u progu śmierci, znajduje zapiski i co więcej widzi swoją ukochaną, która nie wiadomo, czy jeszcze istnieje, czy jest tylko nader wyrazistym wspomnieniem.

I są ich dzieci, które się gubią w domysłach, kłócą z demonami przeszłości i nieustannie próbują odnaleźć siebie w miejscu im nieprzyjaznym. W miejscu pustki po matce i strachu przed utratą ojca.

Ciekawa książka, płynie powoli i zyskuje z czasem, mimo że historia zostanie przeze mnie zapomniana, jest z pewnością czymś ciekawym.

Chciałabym, żeby ktoś udzielił mi lekcji pływania, bo póki co umiem się jedynie unosić na wodzie.

Coś takiego jest w pisaniu listów, że jesteś ciekawa, czy ktokolwiek na nie odpowie. Aż by się chciało zebrać słowa, które tkwią w nas niewypowiedziane i utkać z nich historię.

Tak jak bohaterka, która kiedy nie oczyszcza głowy, pływając w morzu, pisze listy do swojego męża i ukrywa je w licznych książkach. Do czasu aż zyskuje status zaginionej.

Jej mężczyzna, u progu...

Są takie książki, które bolą. Uderzają w brzuch w taki sposób, że boisz się je skomentować, żeby nie dostać drugi raz. Każda kartka wita nowe cierpienie.

Nie interesowałam się tematem wcześniej, przepraszam. Jest we mnie ogromna ilość szacunku dla rodziców, którzy wychowują niepełnosprawne dzieci. Jednocześnie spoglądam w niebo, zastanawiając się, dlaczego. Chciałabym móc sprawić, że świat jest prosty, ale nie mogę. Chciałabym umieć uzdrowić wszystkie chore dzieci. Nie potrafię wyobrazić sobie zmęczenia, które towarzyszy ich bliskim. A to wyczerpanie jest obecne w każdej z historii.

Wyczerpanie, ale z sercem przepełnionym miłością to chyba największy dowód człowieczeństwa.

Są takie książki, które bolą. Uderzają w brzuch w taki sposób, że boisz się je skomentować, żeby nie dostać drugi raz. Każda kartka wita nowe cierpienie.

Nie interesowałam się tematem wcześniej, przepraszam. Jest we mnie ogromna ilość szacunku dla rodziców, którzy wychowują niepełnosprawne dzieci. Jednocześnie spoglądam w niebo, zastanawiając się, dlaczego. Chciałabym móc...

Ta książka jest bolesna.
Zostaje w pamięci ciała.
Przewraca ducha na drugą stronę.

NIE dla konieczności, że o decyzji w sprawie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego, decyduje to, które dziecko chce się zabić bardziej.

NIE dla kolejek na lata, tak długich, że już zdąży Ciebie nie być.

NIE dla spania na materacu w szpitalu, bo nie ma dla Ciebie miejsca w normalnych warunkach.

NIE dla aktów przemocy na oddziałach, bo personel nie jest w stanie mieć więcej rąk, oczu i serc do pracy.

NIE dla dzieci, które muszą być w szpitalach setki kilometrów od domu, nie tylko się lecząc, ale zmagając z ogromną tęsknotą.

NIE dla faktu, że mając w perspektywie walkę z całym systemem, po prostu zostaje Ci się poddać.

Dość. Oby faktycznie szło ku lepszemu, bo to wszystko jest zupełnie nie na miejscu, gdy na szali jest życie człowieka.

Ta książka jest bolesna.
Zostaje w pamięci ciała.
Przewraca ducha na drugą stronę.

NIE dla konieczności, że o decyzji w sprawie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego, decyduje to, które dziecko chce się zabić bardziej.

NIE dla kolejek na lata, tak długich, że już zdąży Ciebie nie być.

NIE dla spania na materacu w szpitalu, bo nie ma dla Ciebie miejsca w normalnych...