Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powiem tak - można czytać jak "50 twarzy Greya", ale bardzo możliwe, że wtedy się człowiek rozczaruje, bo moim zdaniem, powinno się ten utwór czytać jako bardzo dokładny portret człowieka (w pewien sposób) chorego psychicznie. A jest to portret nakreślony bardzo, bardzo dokładnie - mogłabym policzyć na palcach jednej ręki autorów, u których spotkałam się z równie dokładnymi opisami stanów ludzkiego umysłu (Dostojewski? Proust?), dlategoż zachęcam do spojrzenia na "Lolitę" w ten sposób i jednocześnie zniechęcam do przeczytania jej jako utworu (których, niestety, obecnie na rynku nie brakuje), który opowiada nam tylko o perwersjach i fantazjach jakiegoś podstarzałego faceta.

Powiem tak - można czytać jak "50 twarzy Greya", ale bardzo możliwe, że wtedy się człowiek rozczaruje, bo moim zdaniem, powinno się ten utwór czytać jako bardzo dokładny portret człowieka (w pewien sposób) chorego psychicznie. A jest to portret nakreślony bardzo, bardzo dokładnie - mogłabym policzyć na palcach jednej ręki autorów, u których spotkałam się z równie dokładnymi...

Jak na razie najbardziej przystępne (a przy tym wyjątkowo rzetelne) opracowanie teorii i historii filozofii dla początkujących, z którym się zetknęłam. Bardzo polecam, zwłaszcza tym, którzy chętnie by się filozofią zainteresowali, ale nie do końca wiedzą jak i gdzie zacząć.

Jak na razie najbardziej przystępne (a przy tym wyjątkowo rzetelne) opracowanie teorii i historii filozofii dla początkujących, z którym się zetknęłam. Bardzo polecam, zwłaszcza tym, którzy chętnie by się filozofią zainteresowali, ale nie do końca wiedzą jak i gdzie zacząć.

Dowiedziałam się właśnie, że jest to pierwsza część trylogii Kafki, zwanej "trylogią samotności" złożonej z tego utworu, "Procesu" i "Zamku". I faktycznie, nie jest trudno się dopatrzeć związku pomiędzy tymi utworami, w każdym z nich bohaterem jest jednostka samotna, ciemiężona czy też wyobcowana przez jakiś system, jak w "Procesie" i "Zamku", czy też coś w rodzaju fatum, jak właśnie w "Ameryce". Czytając Kafkę staram się jak najbardziej nie przywiązywać do bohaterów, bo autor robi z nimi co chce, nie przejmując się absurdalnością i nienormalnością opisywanych przez siebie zdarzeń. I mówię to oczywiście na jej korzyść, bo właśnie w tym braku logiki możemy znaleźć najgłębszy sens tych książek.

Dowiedziałam się właśnie, że jest to pierwsza część trylogii Kafki, zwanej "trylogią samotności" złożonej z tego utworu, "Procesu" i "Zamku". I faktycznie, nie jest trudno się dopatrzeć związku pomiędzy tymi utworami, w każdym z nich bohaterem jest jednostka samotna, ciemiężona czy też wyobcowana przez jakiś system, jak w "Procesie" i "Zamku", czy też coś w rodzaju fatum,...