Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moja przygoda z tą książką jest dość dziwna, choć nie był to pierwszy taki przypadek w moim czytelniczym życiu.
Kiedyś kupiłem Dallas’63, przeczytałem ponad połowę i odłożyłem ją na półkę. To samo, zdarzenie miało miejsce z Baśniową Opowieścią.

Ktoś postronny mógłby wywnioskować z tego tyle, że dana książka nie przypadła mi do gusty. Ktoś z bliskiego otoczenia stwierdził by to samo i dorzucił by nawyk kończenia czegoś co się zaczęło, bez względu na przeciwności. Oczywiście miał by rację, ale nie w tych dwóch szczególnych przypadkach, zastanawiałem się nawet czy nie było ich więcej, ale na chwilę obecną nic nie przychodzi mi nic do głowy., czynnikiem było zupełnie coś innego.
Był to strach, wydaje mi się że to odpowiednie słowo, dość proste i nieskomplikowane, ale całkowicie oddające to co czułem, a czułem strach przed zakończeniem danej historii. Nie było to związane z tym, że bałem się zakończenia, gdyż bałem się zakończyć coś wyjątkowego. Skończyć coś, co poruszyło moje serce i umysł, coś czego nie chciałem opuszczać, bo dobrze się tam czułem.
Czułem się wyśmienicie w świecie który został mi przedstawiony w Baśniowej Opowieści. Po raz kolejny King stworzył coś, co wchłonęło mnie całkowicie i pozwoliło rozbudzić moje serce i umysł, bym nie chciał opuszczać tego świata i bohaterów.

Zdaje sobie sprawę, że wielu z tą opinią się nie zgodzi, gdyż miało inne odczucia, oczekiwania. Wnioskuje to po opiniach które czytałem. Jednakże, czy to nie jest piękne zjawisko występujące w czytaniu, że dla jednych coś będzie wyjątkowe, a dla drugie osoby zupełnie innym doznaniem ?

Chłonąłem etapy poznawania nowego świata. Byłem ciekaw, kolejnych różnic miedzy światem Charliego, a Empis.
Kibicowałem głównemu bohaterowi w jego przygodzie i nie przeszkadzało mi jego wielkie szczęście, które pomagało przezwyciężać kłopoty, nawet w beznadziejnych sytuacjach. Ej, przecież był księciem i to nie tym disneyowskim 😊

Uwielbiałem bohaterów drugoplanowych, którzy byli zróżnicowani pod względem fizycznym, jak i charakteru. Ehhh do końca liczyłem, że Jota przeżyje …

Nie przeszkadzały , a wręcz dodawały coś od siebie zapożyczenia z innych autorów.

Jedynym moim małym zarzutem, jest zakończenie, które nie wyglądało tak jak mój mózg sobie ułożył i był świecie przekonany, że to będzie najlepsze rozwiązanie. Tutaj nie chodzi mi, że liczyłem na wielkie wesele księcia z księżniczką, ale i z tym nie miał bym problemu. Moje zakończenie, to bardziej, że Charllie wraca, a w jego świecie mija może 1-2 dni i że dalej będzie żył na pomiędzy dwoma różnymi światami, lub całkowicie zamieszka w Empis. Na pewno, nie wpadł bym na to, że będzie wstawka o zalewaniu betonu 😊

I na koniec, choć mam już trochę po trzydziestce, to dodatek tej szczypt baśniowości i czegoś nierealnego, budził na twojej uśmiech. Tylko czy coś, co dla nas jest nierealne i niemożliwe, gdzieś tam dla kogoś będzie czymś normalnym?

Moja przygoda z tą książką jest dość dziwna, choć nie był to pierwszy taki przypadek w moim czytelniczym życiu.
Kiedyś kupiłem Dallas’63, przeczytałem ponad połowę i odłożyłem ją na półkę. To samo, zdarzenie miało miejsce z Baśniową Opowieścią.

Ktoś postronny mógłby wywnioskować z tego tyle, że dana książka nie przypadła mi do gusty. Ktoś z bliskiego otoczenia...

Zbliżamy się do końca sagi.
Na plus
Jak zwykle historia. Ciekawa, wciągająca i zaskakująca.
Na plus postać Jesty, który z każdym kolejnym tomem wzbudza u mnie największą sympatie.

Na minus
Postać Eriki, męczy mnie jej postać od dłuższego czasu. Tutaj nie kwestionuje pomysłu, by główna bohaterka, miała wpływ na rozwiązywanie zagadek, ale ta postać robi to tak nachalnie, w sposób tak denerwujący, że poczynania Pani ‘’detektyw” wypalają mi gałki oczne, w tym przypadku bębenki bo słucham to w audiobooku.
Postać Melberga, śmieszyło mnie jego zachowanie w paru tomach, ale mam już przesyt jego osoby, jego zachowań i niekompetencji. W normalnym świecie, raczej by nie piastował takiej funkcji jaką mamy przedstawioną w książkach. Dochodzi jeszcze powielanie tego samego schematu, co zrobić z Melbergiem jak zaczyna się dochodzenie, ok ty będziesz od mediów i niech czeka przy telefonie. Pomysł ok, śmieszny również, ale nie za każdym razem.
Anna, jej wątek był, tyle mogę napisać. Pomijając, dramatyczną historie przez jaką przeszła, to jej finalna „decyzja ” dla mnie była słaba i nie ważne, z jakiego powodu człowiek podejmuje taki krok, nigdy nie będzie dla mnie zrozumiała.
Neutralna postać
Patryk, z nim mam problem. Napisał bym, że jest on najnormalniejszą osobą. Nie wadzi mi, ale też nie jest to jakieś ”wow”. Wydaje, mi się, gdyby był bardziej stanowczą osobą, wiele by zyskał.

Mógłbym się zastanowić, czemu dalej interesuje mnie ta saga, jeśli minusów jest więcej niż plusów. Niestety nie jestem wstanie tego jednoznacznie wytłumaczyć. Na pewno jednym z czynników jest fakt, że nie potrawie odkładać czegoś co zacząłem i to jest moja bolączka. Obiecałem sobie, że skończę to skończę 😊 Oczywiście jak wspomniałem wcześniej, historie przedstawione w każdym tomie są ciekawe i wciągające., tylko niektóre postacie mi nie podeszły 😊

Zbliżamy się do końca sagi.
Na plus
Jak zwykle historia. Ciekawa, wciągająca i zaskakująca.
Na plus postać Jesty, który z każdym kolejnym tomem wzbudza u mnie największą sympatie.

Na minus
Postać Eriki, męczy mnie jej postać od dłuższego czasu. Tutaj nie kwestionuje pomysłu, by główna bohaterka, miała wpływ na rozwiązywanie zagadek, ale ta postać robi to tak nachalnie, w...

To już 7 tom mojej przygody o Fjallbace, no ok może 8, gdyż jak zawsze wspominam, moja przygoda zaczęła się od końca 😊
Moje odczucia z tomu na tom są coraz bardziej i tutaj właśnie nie wiem jakiego określenia użyć.
Bawiłem się ok, co do historii i zakończenia nie mam jakiś większych zastrzeżeń. Może, bym się doczepił jedynie o nierozwikłanie jednej sprawy, która miała miejsce w tym tomie, by wiele nie zdradzać chodzi mi o partnerkę, szefa gangu. Oczywiście, może zostanie zaskoczony i w jakimś innym tomie będzie powrót, tego nie wiem.
Kolejny aspekt, bohaterowie. Nie jest tajemnicą, że osoba Eriki od I tomu do mnie nie przemówiła i już chyba do mnie nie przemówi, tak jak postać jej siostry. W kwestii załogi komisariatu, tutaj ani nie mam swojego faworyta, ani kogoś, do kogo się zniechęciłem tak bardzo jak do wyżej wspomnianych osób.
Przejdę chyba do najważniejszej sprawy. Tego czego nie umiem określić, jest to oczywiście tylko moje dziwne wrażenie/odczucie , że autorka stara się wciskać z tomu na tom pewne wartości i poglądy. W tym wypadku jest to przemoc, w innych będzie o imigrantach. Nie mam jakoś większego problemu z tym, gdy jest to nierobione nachalnie. Niestety z tomu na tom, właśnie tak się dzieje, a kumulacją był 10 tom i kwestia imigrantów, choć ten temat pojawiał się co jakiś czas, to tutaj było tego za dużo. Odczuwam, że kwestie poboczne, poglądy polityczne zaczynają spychać na boczny tor główne wątki, co może zamazywać fakt, że czytamy kryminał.
Oczywiście, dobrnę do końca, bo taki był cel 😊 Może jeszcze jednak się zaskoczę.

To już 7 tom mojej przygody o Fjallbace, no ok może 8, gdyż jak zawsze wspominam, moja przygoda zaczęła się od końca 😊
Moje odczucia z tomu na tom są coraz bardziej i tutaj właśnie nie wiem jakiego określenia użyć.
Bawiłem się ok, co do historii i zakończenia nie mam jakiś większych zastrzeżeń. Może, bym się doczepił jedynie o nierozwikłanie jednej sprawy, która miała...