Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Dobrze się czyta. I jest zaskakująca. To duża niespodzianka, kim są mieszkańcy dworu..." orzekł dwunastolatek.

Tajemnicze i zagadkowe miejsce akcji początkowo zapowiada, że główny bohater, który się tam znalazł będzie w niezłej opresji. Pojawia się więc oczywiste pytanie: jak się z niej wydobędzie i jak poradzi sobie z zagrożeniami (w tym z współmieszkańcami dość mrocznego dworu).

Fantastyczna powieść dla wczesnych nastolatków, okraszona elementami powieści grozy, okruchami realiów (i nienachalnie podanie wiedzy) z różnych epok historycznych zaskakuje nawet dorosłego czytelnika kierunkiem w jakim zmierza...

Główny bohater - Liam, z ambicjami zostania detektywem wchodzi w (przeznaczoną mu) rolę. Powoli odsłania zagadkę tajemniczego, zmieniającego się ciągle dworu czytelnikom i pomaga jego mieszkańcom w dojściu do prawdy o przyczynach ich pobytu w tym sanatorium/poprawczaku/szpitalu dla psychicznie chorych... Przy okazji powoli dociera do samoświadomości kim on jest i co tam naprawdę robi...

Fabuła pełna znaków zapytania i manewrów zwodzących czytelnika trzyma w napięciu. Sprawnie budowanej opowieści ujmują jednak uroku truizmy typu "Kochałem ją wystarczająco silnie, żeby pozwolić jej odejść". Narracja prowadzonego przez kilkunastoletniego Liama mierzi czasem górnolotnością, a język - sztucznością (Ale może to wina tłumaczenia?).

Duży plus za okładkę Marcina Surmy, która (patrząc po opiniach) przyciąga i spełnia swoją rolę. Podobnie jak fabuła - także zaskakuje. Bo "Dwór" to nie tyle fantastyczna powieść grozy, a opowieść (na poziomie nastolatków) o umiejętności godzenia się z tym co przynosi życie (i śmierć). Plus za psychologiczne ambicje zrozumienia/wytłumaczenia (dość naiwnie) ludzkich postaw wobec spraw ostatecznych.

"Dobrze się czyta. I jest zaskakująca. To duża niespodzianka, kim są mieszkańcy dworu..." orzekł dwunastolatek.

Tajemnicze i zagadkowe miejsce akcji początkowo zapowiada, że główny bohater, który się tam znalazł będzie w niezłej opresji. Pojawia się więc oczywiste pytanie: jak się z niej wydobędzie i jak poradzi sobie z zagrożeniami (w tym z współmieszkańcami dość...

Nie da się chyba pisać o "Slash" bez kontekstu "Fanfika"...

"Fanfik" w wiarygodny, żywym i naturalnym językiem obrazuje cały ocean emocji nastoletniości, jej burze i huragany. Dla dorosłego czytelnika może być to w pewnych momentach nużące i przegadane. Charakteryzowani z pasją bohaterowie (także dorośli) jednak zdecydowanie bardziej kupują uwagę czytelnika niż ich "kontynuacja" (opisana z punktu widzenia Leona) w "Slash".

W "drugim tomie" powieści N.Osińskiej podjęty temat (homo/transseksualności, ruchów LGTB i równościowych) już nie kupuje bezwarunkowo uznania czytelnika, portretowanie trudów relacji i budowania związku jest znacznie bardziej przegadane, a emocjonalne miotanie się Leona być może jest intrygujące dla rówieśniczego odbiorcy, w niekoniecznie - dla dorosłego, poszukującego wielowymiarowego, zaskakującego bohatera...

Nie da się chyba pisać o "Slash" bez kontekstu "Fanfika"...

"Fanfik" w wiarygodny, żywym i naturalnym językiem obrazuje cały ocean emocji nastoletniości, jej burze i huragany. Dla dorosłego czytelnika może być to w pewnych momentach nużące i przegadane. Charakteryzowani z pasją bohaterowie (także dorośli) jednak zdecydowanie bardziej kupują uwagę czytelnika niż ich...

Nie do końca rozumiem bezbrzeżne zachwyty czy poziom "hałasu", nakręcanego wokół książek Natalii Osińskiej.

Owszem, dotykają istotnego tematu - dojrzewania i odkrywania swoje tożsamości płciowej, społecznego odbioru osób wykraczających poza tzw. "normy", rodzicielstwa nastoletnich dzieci.

Owszem, rzadko kiedy w takim stopniu - z takim rozmachem pisze się o odkrywaniu homo/trans/seksualności.

Owszem, wiarygodnie i dość głęboko sportretowane jest moment "prawie dorosłych" obecnych nastolatków (włącznie z całym folklorem takich zjawisk jak choćby "fan fiction").

Być może nie należy "Fanfika" (ani "Slash") oceniać z całą surowością, ale dlaczego by nie przykładać do książek adresowanych (raczej) do nastolatków miar literatury pięknej?

Debiut N.Osińskiej w dość sprawny (ale i nieskomplikowany ani odkrywczy, a na pewno - "nie innowacyjny") sposób portretuje Tosię - outsiderkę, która choć jest doskonałą kandydatką na gwiazdę towarzyskiej ligi licealnej, od początku podkreśla swoje "odstawanie" i bycie inną. Jest narratorką kreślącą obraz depresyjnych stanów nastoletniości, zagubienia i trudów poszukiwania/budowania swojej tożsamości.
Akcja "Fanfika" budowana jest wokół piętrzenia się okoliczności sprzyjających buntom, bez których (uwaga, rodzice!) nie ma procesu budowania "ja". Tosia poznaje "nowego" w liceum - tajemniczego i zagadkowego Leona, a ta znajomość staje się początkiem skomplikowanej i pełnej zakrętów relacji. Takiej, która pozwala na wejście w proces odkrywania kim naprawdę się jest, budowania tożsamości wbrew społecznym oczekiwaniom. Tosia odkrywa, że jako "idealna" dziewczyna (przebierana - kształtowana w znaczącym stopniu przez apodyktyczną ciotkę, właścicielkę salonu kosmetycznego) o wiele lepiej czuje się w męskich ciuchach. A "kobiecość" nie jest rolą społeczną, która będzie jej dana do odegrania. Powieść Osińskiej z humorem i swadą pokazuje jak rówieśnicze środowisko, szkoła i rodzina reaguje na ten proces. Gdzieś w tle pojawiają się sugestie, jak społecznie jest odbierana homo i transseksualność. Leon, ze swoją trudną i dość tajemniczą historią bycia "innym" jest jednocześnie kontrą do teatralnych zachowań Tosi/Tośka i wsparciem w trudach "walki o siebie".

"Fanfik" w wiarygodny, żywym i naturalnym językiem obrazuje cały ocean emocji nastoletniości, jej burze i huragany. Dla dorosłego czytelnika może być to w pewnych momentach nużące i przegadane. Charakteryzowani z pasją bohaterowie (także dorośli) jednak zdecydowanie bardziej kupują uwagę czytelnika niż ich "kontynuacja" (opisana z punktu widzenia Leona) w "Slash".

Ciekawa i ważna literatura z punktu widzenia "socjologicznego" czy "obyczajowego". Nieco mniej - wbrew powszechnym opiniom - z literackiego.

Nie do końca rozumiem bezbrzeżne zachwyty czy poziom "hałasu", nakręcanego wokół książek Natalii Osińskiej.

Owszem, dotykają istotnego tematu - dojrzewania i odkrywania swoje tożsamości płciowej, społecznego odbioru osób wykraczających poza tzw. "normy", rodzicielstwa nastoletnich dzieci.

Owszem, rzadko kiedy w takim stopniu - z takim rozmachem pisze się o odkrywaniu...