Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta historia nie istniałaby, gdyby nie pewien wypadek.
Główny bohater - Carver ma trzech najlepszych przyjaciół.
Wszyscy oprócz niego giną w wypadku samochodowym, gdy kierujący Mars próbuje odpisać na sms od Carvera. /Zaznaczam, że nie jest to spoiler, gdyż już w pierwszym rozdziale Carver żegna ostatniego zmarłego - Blake'a./
Ten obwinia się o śmierć swoich przyjaciół. Dla każdego z nas jest oczywiste, że to nie jego wina. A co najwyżej Marsa, który prowadząc odpisywał na wiadomość.
Jednak Carver widzi winę w sobie, co jest jak najbardziej naturalne.
Bardzo podoba mi się, że jest tu zaznaczony pozytywny wpływ terapii. Georgia, jego siostra namówiła go, by zapisał się do psychologa, do którego sama chodziła.
Najciekawszym zabiegiem, jest fakt, iż poznajemy przyjaciół Carvera w trakcie czytania po ich śmierci. Na początku, owszem współczujemy chłopakowi, lecz w żaden sposób nie jesteśmy związani, ani z nim, ani z jego kolegami.
Przez ten manewr cała historia przygnębia nas cały czas, w trakcie czytania. Gdy robi nam się ciepło na sercu czytając zabawne momenty z udziałem ich wszystkich, dociera do nas, iż oni umarli. Takich momentów już nie będzie. To jedynie wspomnienia.
Naprawdę nie wiem w którym momencie ta książka miała nas pocieszyć. Mimo tego, iż fabuła skupia się na progresie pogodzenia się ze śmiercią. Może w trakcie rozwijającego się wątku przyjaźni Jesmyn i Carvera? Jesmyn to dawna dziewczyna Eliego, a z racji tego, że jest nowa w mieście i w szkole, jej chłopak umarł, a Carver nie ma już przyjaciół nawiązują znajomość.
No ale co z tego, gdy w tle nadal pamiętamy o tamtej tragedii?
Nie ujmuję tej książce przez opis na okładce, lecz zwracam na to uwagę, gdyby ktoś chciał sięgnąć z tego powodu. ;)
Stety, niestety motyw śmierci bliskich głównego bohatera często się pojawia w kulturze. Lecz o ile zachowania postaci są w miarę realne a książka pokazuje, jak bohater sobie poradził z problemem (lub nie poradził), uważam, iż takich motywów powinno być jak najwięcej.
Ogromną zaletą jest bardzo dobrze przedstawiony portret psychologiczny postaci. Przykładem jest Adair, która na śmierć brata reaguje... inaczej, niż Carver. Czyli krótko mówiąc obwinia go o śmierć brata i wszystkie złe zmiany zachodzące w jej życiu, przez co zaczyna go gnębić. Kłopot z tym, że ona nie zapisuje się do psychologa. Chociaż uważam, że jej było za mało. Trudno się dziwić, gdy narracja jest pierwszoosobowa, a ona unika Carvera jak tylko może... Lecz chętnie przeczytałabym jakąś nowelkę, czy opowiadanie z jej perspektywy.
Wątek z procesem sądowym jest wprowadzony bardzo na siłę. (Kto czytał, ten wie o co chodzi. Nie będę streszczać, bo to już spoiler!) Jest taki stricte książkowy. I raczej nie występowałby w realnym świecie. No naprawdę! Takie dramy to tylko w filmach i książkach...

Mimo niektórych wad cała historia jest naprawdę świetna. I uważam, że warto się z nią zaznajomić. Książkę oceniam na 4 / 5 gwiazdek :)

Ta historia nie istniałaby, gdyby nie pewien wypadek.
Główny bohater - Carver ma trzech najlepszych przyjaciół.
Wszyscy oprócz niego giną w wypadku samochodowym, gdy kierujący Mars próbuje odpisać na sms od Carvera. /Zaznaczam, że nie jest to spoiler, gdyż już w pierwszym rozdziale Carver żegna ostatniego zmarłego - Blake'a./
Ten obwinia się o śmierć swoich przyjaciół. Dla...

MAASakra. Zakończenie to autoplagiat acomafu. No i nie ma sensu. To zwyczajnie nie jest dobrze rozegrane. Mam wrażenie, że Sarah specjalnie tak akcje pokierowała, by był cliffhanger. A książka na tym nie zyskuje. Bo jak ma na tym zyskać, gdy czyny głównej bohaterki nie są logiczne?
Aelin niby ma wielki plan... no ale błagam! Powinna się nim z kimś jeszcze podzielić! Może wtedy by się nie wpakowała w takie bagno...
Dobra, rozwodzę się tu nad ostatnimi stronami. 😅

To, że wszyscy traktują Aelin jak boginie, jest po prostu śmieszne. ,,Zapytaj się Aelin, to ona jest królową. Czekam na jej decyzję..." To co, tak bardzo się jej boją? Przez to, też Dorian jest zepchnięty na jeszcze dalszy plan. Jego zdanie wgl się nie liczy 😔 (No i właśnie dlatego ocena straciła jedną gwiazdkę)

Teraz jakieś plusy 😁:
Super rozwinięty wątek Manon. Serio, wszystko się łączy i nabiera jeszcze większego sensu. Akcja też była świetnie poprowadzona (jak w każdym tomie :3) Świetny był też wątek Elide i Lorcana. Może był zwyczajnie ciekawą przerwą od tych wszystkich bitew? Ja tam się bardzo wciągnęłam 😂

Jak już dotrwaliście do tego momentu w tej serii to czytajcie, bo tą część, mimo finału czyta się chyba najlepiej...
Jestem ciekawa jak Sarah to wszystko zakończy i jak wypełznie z tego głębokiego dołu, który sama sobie wykopała. :3

MAASakra. Zakończenie to autoplagiat acomafu. No i nie ma sensu. To zwyczajnie nie jest dobrze rozegrane. Mam wrażenie, że Sarah specjalnie tak akcje pokierowała, by był cliffhanger. A książka na tym nie zyskuje. Bo jak ma na tym zyskać, gdy czyny głównej bohaterki nie są logiczne?
Aelin niby ma wielki plan... no ale błagam! Powinna się nim z kimś jeszcze podzielić! Może...

Ellen poćwiartuje twoje serce na kawałki, lecz dostrzeżesz jakąś szansę - więc trochę się pozbierasz. Kibicujesz bohaterom. Po chwili spadasz w ciemną otchłań rozpaczy i płaczesz całą noc...

Ellen poćwiartuje twoje serce na kawałki, lecz dostrzeżesz jakąś szansę - więc trochę się pozbierasz. Kibicujesz bohaterom. Po chwili spadasz w ciemną otchłań rozpaczy i płaczesz całą noc...