Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To moja pierwsza książka tego autora. Zabrałam się za czytanie Chmielarza w poszukiwaniu czegoś oryginalnego, co by go wyróżniło z tłumu autorów kryminałów i thrillerów psychologicznych, którzy z zapałem zapełniają półki księgarń.
Nie znalazłam.
Ponoć jego książki wyróżnia psychologizm. Autor owszem, hiprebolizuje przeżycia bohatera, co może tworzyć złudzenie pogłębionego psychologizmu, gdyby nie to, że sprowadza się to do natrętnego powtarzania opisów takich psychosomatycznych objawów jak zaciskanie (najczęściej pięści, ale też szczęki) oraz ściskanie (w żołądku) . Bohater ma też dreszcze, zawroty głowy, omdlewa, zbiera mu się na wymioty, a w chwilach ekstremalnych objawy się kumulują : " zagryzłem zaciśnięte pięści aż do krwi, żeby nie wyć jak dziki." Czasem też "słowa wbijają mu się w głowę natrętną szpilką."
Nadmiar tych opisów daje efekt groteskowy, czego autor zapewne nie miał w zamiarze. Skutek jest taki, że trudno przejąć się skądinąd traumatycznymi przeżyciami bohatera.
Do tego czytelnik jest dręczony dramatycznymi puentami na końcu każdego rozdziału.

I można by na to wszystko przymknąć oko, śledzić sobie akcję, ktora w drugiej połowie powieści nawet jakby rusza, gdyby nie wybieg fabularny, który rozstrzyga całą intrygę w sposób niedopuszczalny. Powiem tylko, że jest to molierowskie zakończenie w najgorszym tego terminu sensie.
Szkoda.
Gwiazdki daję za próbę spojrzenia na przeżycia dzieci oraz za psa Znajdę. No i są ze dwa udane zwroty akcji.

To moja pierwsza książka tego autora. Zabrałam się za czytanie Chmielarza w poszukiwaniu czegoś oryginalnego, co by go wyróżniło z tłumu autorów kryminałów i thrillerów psychologicznych, którzy z zapałem zapełniają półki księgarń.
Nie znalazłam.
Ponoć jego książki wyróżnia psychologizm. Autor owszem, hiprebolizuje przeżycia bohatera, co może tworzyć złudzenie...

Przykry przypadek mariażu marnego pisarstwa z nieudolnym przekładem.

Przykry przypadek mariażu marnego pisarstwa z nieudolnym przekładem.

Bardzo podoba mi się rozwiązanie kompozycyjne powieści, w którym narracja pozornie osadzona jest w dwóch planach czasowych. Ale w końcu wcale nie.

Mam tez ulubione sceny, np. tę, gdy dochodzi do przypadkowej konfrontacji hippisa zwanego 'dobrym gringo' tudzież jego tatuaży - z siostrą Glorią i prowadzoną przez nią w nabożnym widzie grupą przedszkolaków.

Galeria nieoczywistych postaci, dziwaczne sytuacje, śmieszne i straszne zdarzenia - a wszystko to nie dla taniego efekciarstwa, lecz by zbudować opowieść o tolerancji, wierze i śmierci. Irving znów w niezłej formie, a to, że żongluje swoimi dawnymi motywami - zupełnie nie szkodzi. Nawet dobrze.

Bardzo podoba mi się rozwiązanie kompozycyjne powieści, w którym narracja pozornie osadzona jest w dwóch planach czasowych. Ale w końcu wcale nie.

Mam tez ulubione sceny, np. tę, gdy dochodzi do przypadkowej konfrontacji hippisa zwanego 'dobrym gringo' tudzież jego tatuaży - z siostrą Glorią i prowadzoną przez nią w nabożnym widzie grupą przedszkolaków.

Galeria...