Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dawno tak nie ekscytowałam się żadną książką przed jej przeczytaniem, a po przeczytaniu - dawno nie czułam takiego niesmaku. Autor wydaje się niezwykle uznawać żadnych innych wartości poza własnymi (więzy rodzinne i wychowywanie dzieci w cywilizowanym miejscu - cywilizowanym wg jego uznania), brak pieczywa dokucza mu chyba bardziej niż gryzące owady i wszystko inne, a miłym dla niego ludziom odwdzięcza się uwagami w stylu: szkoda, że się tak roztyła, bo inaczej z pewnością znalazłaby miłego męża (wcześniej kobieta przez tydzień woziła łodzią tyłek autora po Jukonie). Kilkukrotnie komentuje "spasione Murzynki" - powinien zdecydowanie popracować nadal b słownictwem i kulturą; odniosłam wrażenie, że autor bardzo często pisze o tym samym (niemal codziennie informuje czytelnika, że zjadł "lekkie śniadanie"), a największym wrażeniem była dla niego podróż samolotem i spotkania z ludźmi posługującymi się językiem polskim - kilkukrotnie odniosłam wrażenie, że autor jest zaskoczony, że tak rzadko słyszy polski poza granicami Polski. Gdybym miała podsumować moja opinię jednym zdaniem, to powiedziałabym, że taka książka całkowicie nie przystoi ani pracownikowi naukowemu, ani szanującemu się wydawnictwu (zastanawiam się, jak wyglądała korekta oraz redakcja) - przebija z niej brak szacunku dla innych ludzi, którzy częstokroć przyczynili się do udanego pobytu na Alasce autora.

Dawno tak nie ekscytowałam się żadną książką przed jej przeczytaniem, a po przeczytaniu - dawno nie czułam takiego niesmaku. Autor wydaje się niezwykle uznawać żadnych innych wartości poza własnymi (więzy rodzinne i wychowywanie dzieci w cywilizowanym miejscu - cywilizowanym wg jego uznania), brak pieczywa dokucza mu chyba bardziej niż gryzące owady i wszystko inne, a miłym...

Powtarzają się historie z poprzednich książek Martyny, szkoda...

Powtarzają się historie z poprzednich książek Martyny, szkoda...