Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ja muszę przyznać, że ostatni raz byłem w bibliotece, gdy pisałem pracę magisterską, a od tamtej pory jedyną bibliotekę jaką odwiedzam to moja własna, w której piętrzą się kolejne stosy nieprzeczytanych książek. Ale do tej wyjątkowej biblioteki w Community House bardzo chętnie bym zaszedł, bo jestem ogromnie ciekawy, jaka książka znalazłaby się na liście od pani Komachi i przy okazji jaki dodatek by mi wręczyła.

Ta książka to zbiór raptem pięciu opowiadań. Każde z nich łączy pewnie wiele, ale ja w każdym z nim dostrzegam przede wszytkim to – marzenie. Są to bardzo proste historie, bardzo prostych ludzi, którzy próbują na swój sposób chwycić za stery życia i wyruszyć w podróż. Ale brakuje im czasem motywacji, czasem pewności siebie, czasem odwagi i siły, a czasem celu. Pewnym splotem przypadku podążają jednak ścieżką, która prowadzi ich do biblioteki, miejsca w którym nigdy wcześniej nie byli, a do której zaszli z konkretnym planem, a wyszli z zupełnie innym. Bo to jedno niepozorne pytanie “Czego szukasz?” przyczyniło się do zakończenia jednego, a rozpoczęcia kolejnego etapu w ich życiu.

W każdym z tych opowiadań odnalazłem pewną myśl, która sprawiła, że musiałem się na chwilę zatrzymać. Były to bardzo proste przemyślenia o życiu, ale właśnie w tej prostocie jest ich największa siła. Ponownie natrafiłem na książkę, która choć momentami jest smutna, to jednocześnie jest kwintesencją nadziei, otula wsparciem, pokrzepia ducha i wywołuje uśmiech. To nie jest tylko historia, którą się przeczyta, a następnie zapomni. To jest historia, która skłania do refleksji i na długo po jej skończeniu pozostaje w pamięci.

Ja muszę przyznać, że ostatni raz byłem w bibliotece, gdy pisałem pracę magisterską, a od tamtej pory jedyną bibliotekę jaką odwiedzam to moja własna, w której piętrzą się kolejne stosy nieprzeczytanych książek. Ale do tej wyjątkowej biblioteki w Community House bardzo chętnie bym zaszedł,...

Rozwiń Zwiń

W tej pozycji znajdzie się całkiem sporo wątku religijnego. Autorka wykreowała zupełnie nową wiarę, w której główną rolę ogrywają kobiety. Wyłącznie one mają prawo zajmować najwyższe pozycje w Świątyni, która jest jednocześnie jedynym organem sprawowania władzy w Lunie.

Wiara jest tutaj odmieniana przez wszystkie przypadki. Wierzący Lśniącej podąrzają za swymi Kapłankami z nadzieją, ale i ogromnym przekonaniem wyczekując spełnienia się głównej przepowiedni, wedle której na mieszkańców Luny spłynie największy dar od Bogini. Aczkolwiek z czasem można dostrzec, że religia jest także stosowana do innych celów. Okazuje się, że polityka i religia mają ze sobą wiele wspólnego, że wydaje się, że jedno nie może istnieć bez drugiego.

Historia zaangażowała mnie od samego początku. Z ogromnym zaciekawieniem przyglądałem się życiu Eleny, podejmowanym przez nią dezycjom i kolejnym problemom, którym musi sprostać. Nie będzie to wielkiem zaskoczeniem, gdy powiem, że dziewczyna jako jedna z nielicznych osób, dostrzerze ogromne wady systemu i zapragnie mu się przeciwstawić w imię wyższego dobra, o którym ciągle powtarza Kościół. Wybrana przez Elenę droga okaże się niezwykle wyboista, a cel niekoniecznie możliwy do osiągnięcia.

I choć nie wszystkie wątki były dla mnie zaskakujące to nie zmienia to faktu, że ta książka dostarczyła mi ogromnej rozrywki, a już to jest dla mnie potwierdzeniem, że ta historia była warta poznania. Po raz kolejny utwierdziłem się w przekonaniu, że debiutom warto dawać szansę.

W tej pozycji znajdzie się całkiem sporo wątku religijnego. Autorka wykreowała zupełnie nową wiarę, w której główną rolę ogrywają kobiety. Wyłącznie one mają prawo zajmować najwyższe pozycje w Świątyni, która jest jednocześnie jedynym organem sprawowania władzy w Lunie.

Wiara jest tutaj o...

Rozwiń Zwiń

Takie thrillery uwielbiam najbardziej. Uderzają od pierwszej strony, a później z każdym kolejnym rozdziałem napięcie rośnie, historia nabiera tempa, zakończenie wbija w fotel, a Ty zostajesz z ogromną satysfakcją, bo właśnie na listę ulubieńców trafił kolejny fenomenalny tytuł.

Już dawno nie czytałem tak angażującej historii w tym gatunku, która trzymała mnie w swojej garści bez chwili wytchnienia. Na temat samej książki wiedziałem zaledwie tyle, ile przeczytałem w pierwszym zdaniu opisu. Przy czym, tego zdania nigdy nie doczytałem do końca. Poziom zaintrygowania był ogromny. I nie zawiodłem się nawet przez stronę.

Historia jest podzielona na dwie linie czasowe i wydarzenia opisane w jednej podręcają tylko to, co dzieje się w drugiej. Ta książka to istny rollercoaster, rozpędzony wagonik, bez pasów bezpieczeństwa, w którym trzymasz się wyłącznie siłą swoich rąk.

Już sam tytuł zdradza, czego można się spodziewać po treści. Motyw dziecka, którego obecność wzbudza niepokój, starch, które pozornie jest niewinne, a potrafi skrywać m*oczne tajemnice, jest jednym z moich ulubionych.

W Polsce zostały wydane jeszcze dwie inne książki autorki. Po tak genialnym “Złym dziecku” mam ochotę sprawdzić czy był to jedynie wyjątek, czy być może Way okaże się moją kolejną ulubioną autorką thrillerów.

Takie thrillery uwielbiam najbardziej. Uderzają od pierwszej strony, a później z każdym kolejnym rozdziałem napięcie rośnie, historia nabiera tempa, zakończenie wbija w fotel, a Ty zostajesz z ogromną satysfakcją, bo właśnie na listę ulubieńców trafił kolejny fenomenalny tytuł.

Już dawno...

Rozwiń Zwiń

Nigdy wcześniej nie słyszałem o tej historii. Nigdy wcześniej nie widziałem filmu na jej podstawie. Nie wiedziałem, że pierwsze wydanie tej książki jest z 1999 roku. Ale cieszę się, że przeczytałem ją właśnie teraz.

Zaczynałem czytać tę historię w trudnym dla mnie okresie, a kończyłem w jeszcze trudniejszym. Ale po jej skończeniu poczułem spokój. Już dawno nie czułem od książki wsparcia, pocieszenia, motywacji i nadziei – a ta powieść dała mi to wszystko. Nie spodziewałem się tego. Być może nie czułem tego wszystkiego przez cały czas jej czytania, ale po przeczytaniu ostatnich stron, a właściwie posłowia, znaczenie tej historii uderzyło we mnie mocno i pozwoliło w pewien sposób zrzucić z siebie starch, stress, niepokój, zagubienie, z którymi zmagałem się przez ostatnie dni.

Ta książka jest niezwykle smutna. Z jednej strony jest to opowieść o Charliem, ale jest w niej dużo więcej postaci, które możnaby także traktować jako pierwszoplanowe i które w listach pisanych przez Charliego mają moment na opowiedzenie swojej historii. Ale pomimo tego wszechobecnego smutku jest też w tej opowieści wiele dobrego, co potrafi odnaleźć zagubioną, wybudzić uśpioną czy wzniecić zgaszoną wiarę w lepszą przyszłość.

Książka jest bardzo krótka, bo ma niewiele ponad 300 stron. Jest napisana w formie listów, przez co czyta się ją niezwykle szybko. Język jest bardzo natrualny przez co czuć, że nie jest to typowa narracja pierwszoosobowa. Zdecydowanie warta uwagi.

Nigdy wcześniej nie słyszałem o tej historii. Nigdy wcześniej nie widziałem filmu na jej podstawie. Nie wiedziałem, że pierwsze wydanie tej książki jest z 1999 roku. Ale cieszę się, że przeczytałem ją właśnie teraz.

Zaczynałem czytać tę historię w trudnym dla mnie okresie, a kończyłem w ...

Rozwiń Zwiń

To była moja jedna z bardziej wyczekiwanych kontynuacji. Po przeczytaniu “Nocy za nocami” czym prędzej chciałem poznać dalsze losy Feliksa i Fryderyka. Miałem tę przyjemność zapoznać się z drugim tomem przedpremierowo, jeszcze zanim książka została wysłana do druku. I jakie było moje zdziwienie, gdy w pierwszym rozdziale nie dostałem mojego Felka i Frycka, a na pierwszy plan wyszły inne postaci – Ruta oraz Nikifor. Moje zaskoczenie po chwili było jeszcze większe, gdy okazało się, że między tomami minęło około pięciu lat. Ale mogę zdradzić, że wyszło to tej książce na dobre.

Historia niezmiennie stoi fenomenlanie wykreowanymi bohaterami. Nikifor jest tak barwną, charyzmatyczną, głośną, ale przy tym przyjemnie fascynującą postacią, że po “Nocach za nocami” chciało się spędzić z nim dużo więcej czasu. Marzenia czasem się spełniają. A później zaczyna się dziać i co zostało nam dane, okazuje się, że niekoniecznie będzie trwać aż po wieczność.

Trudno stwierdzić czy ta książka to wyłącznie paranormalny romans. Tym razem drzwi do świata wampirów zostały otwarte na oścież i mamy okazję poznać go z tej m*oczniejszej strony. I to też jest dużym atutem tej powieści. Gdy w pierwszym tomie obserwujemy wampirzą społeczność raptem przez dziurkę od klucza, tutaj znajdujemy się w centrum wydarzeń i śledzimy każdy ich ruch siedząc w pierwszym rzędzie.

Oczywiście, urocza parka F&F też jest i na tle dynamicznych wydarzeń szarpią nimi rozterki i dylematy, które wprowadziły do historii pewną przewidywalność, aczkolwiek zostały poprowadzone w sposób, który zapierał dech w piersi, przyprawiał o wyższe ciśnienie i wywoływał siódme poty. Zatem ta przewidywalność nie zawsze jest taka zła.

No, a poza tym – humor, humor, humor! Nie zliczę ile razy wybuchłem śmiechem.

Wieczność i mnie dopadła, bo długo będę pamiętać o tej dylogii.

To była moja jedna z bardziej wyczekiwanych kontynuacji. Po przeczytaniu “Nocy za nocami” czym prędzej chciałem poznać dalsze losy Feliksa i Fryderyka. Miałem tę przyjemność zapoznać się z drugim tomem przedpremierowo, jeszcze zanim książka została wysłana do druku. I jakie było moje zdziw...

Rozwiń Zwiń

Jest to queerowy romans, ale w odświeżonej wersji, bo z dodatkiem realizmu magicznego, gadającym psem, interesującą teorią pokrewieństwa dusz i ogromną ilością ramenu, którego jestem wielkim fanem. I to połączenie wyszło bardzo zgrabnie.

Od początku czuć w tej historii pewien spokój, choć czytając kolejne rozdziały z perspektywy dwóch bohaterów, ich doświadczenia nie należały do najspokojnieszych. Jest to ten rodzaj młodzieżówki wbijającej się w obecne trendy. jJest tutaj wiele istotnych i współcześnie ważnych tematów, które kiedyś jeżeli były poruszane, to by rozkręcić fabułę i być elementem szokującym. Tutaj te tematy angażują na poziomie emocjonalnym i w pewien sposób przybliżają nas do tych postaci, a dodatkowo pozwalają się z nimi utożsamić, czerpać od nich inspirację, poznać ich punkt widzenia i sposoby radzenia sobie w t*aumatycznych sytuacjach.

Oczywiście serce zdecydowanie skrada Hope. Relacja jaka połączyła ją i Aleksa jest wyjątkowa i jej kreacja w książce potwierdza jak silne jest uczucie, jakie może zrodzić się między człowiekiem a zwierzęciem. W tej historii Hope nie odgrywa tylko roli psa. Ona została stworzona do czegoś większego. Choć, gdzieś w trakcie fabuły zatraciłem jej psi charakter. Ale być może taki też był zamysł.

Sam wątek romantyczny też mi się podobał. Nie przyćmił on całej fabuły. Był czas na stopniowe rozpalenie płomienia, a i podpałka była właściwa, więc finalnie ognisko miało podstawy, by dać ciepło, zbudować przyjemną atmosferę i podtrzymywać tę chęć bycia blisko bohaterów.

Nie siadło mi tylko do końca rozwinięcie wątku z realizmem magicznym. O ile Hope wyszła cudownie, a teoria bliźniaczego płomienia także była intrygująca, o tyle pewne sceny nie przekonały mnie do siebie. A szczególnie jedna, która od razu skojarzyła mi się zajrzeniem wgłąb Serca Kondrakaru i dało mi to trochę W.I.T.C.H. vibe.

Jest to queerowy romans, ale w odświeżonej wersji, bo z dodatkiem realizmu magicznego, gadającym psem, interesującą teorią pokrewieństwa dusz i ogromną ilością ramenu, którego jestem wielkim fanem. I to połączenie wyszło bardzo zgrabnie.

Od początku czuć w tej historii pewien spokój, cho...

Rozwiń Zwiń

Wyczekiwałem tej premiery w ogromnym zniecierpliwieniu i ciekawości, jak historia Brena, Leby oraz całej paczki potoczy się dalej po intrygującym pierwszym tomie. I powiem Wam – dzieje się!

Widzę (dosłownie!) ogromną zmianę w stosunku do poprzedniej części, przede wszystkim w sposobie prowadzenia fabuły oraz budowania scen, czy to tych statycznych, w których bohaterowie ze sobą rozmawiają, czy tych dynamicznych, gdzie próbują z mniejszym bądź większym powodzeniem ochronić swoje marne życie. I słowo marne nie jest tu przypadkowe – bo poszczególnym postaciom się nie przelewa i co rusz zmagają się z kolejnymi przeszkodami, które ciągną ich w dół.

Jednym z moich największych bolączek pierwszego tomu było tempo akcji, które po prostu pędziło. Tutaj jest zupełnie inaczej. Nadal jest dynamicznie, ale jest to odpowiednio rozłożone na całą historię. Ten tom to w sporej części motyw drogi i tę wędrówkę czuć. Choć jest sporo lokacji to jest czas na eksplorowanie świata Estepii i Parkan, a jednocześnie fabuła nabiera coraz większego rozmachu.

Innym ogromnym plusem tego tomu jest perspektywa złola, ale nie tylko. Byłem zaskoczony, ale i zachwycony mogąc zmienić towarzystwo i już nie tylko przyglądać się losowi Brena, Leby i ich towarzyszy, ale także wejść w skórę tego, który sam uwielbia kraść ją od innych. Dodatkowo, ten tom daje szansę poznać także inne kultury, które fantastycznie uzupełniają wykreowany przez autora świat.

I zwroty akcji, a w szczególności ten jeden! Fakt, raptem trzykrotnie uderzyło mnie bardzo miłe zszokowanie, ale całościowo muszę stwierdzić, że tym razem czuję satysfakcję po skończeniu księgi drugiej. Poproszę księgę trzecią najpóźniej do jutra.

Wyczekiwałem tej premiery w ogromnym zniecierpliwieniu i ciekawości, jak historia Brena, Leby oraz całej paczki potoczy się dalej po intrygującym pierwszym tomie. I powiem Wam – dzieje się!

Widzę (dosłownie!) ogromną zmianę w stosunku do poprzedniej części, przede wszystkim w sposobie pr...

Rozwiń Zwiń

Ja wolę, gdy dana historia wykracza poza znane schematy i stawia na coś nowego, coś czego jeszcze nie czytałem i dodaje do tego gatunku powiew świeżości. Czy w przypadku PwC tak jest? W mojej ocenie, niestety wyłącznie w niewielkim stopniu.

Dużą zaletą tej powieści to kreacja postaci. Jeden z głównych bohaterów jest niewidomy i to z jego perspektywy poznajemy całą historię. Było to bardzo interesujące czytelnicze doświadczenie. Bo ta książka w pewien sposób, pokazuje codzienność osoby niewidomej, nierzadko z tej smutnej strony, ale z pewną dozą światła i przyjemnych niespodzianek od losu. I wydaje mi się, że to się autorce udało - wiarygodne oddanie rzeczywistości tych osób, z empatią, szacunkiem i bez infantylności i bezmyślności innych istotnych dla fabuły bohaterów.

Nie mogę też zapomnieć o postaci babci, która dosłownie przypominała mi o mojej i każda scena z nią rozczulała mnie oraz rozgrzewała od środka. Ciekawym kontrastem była postać matki. Choć wprwadzała do historii sporo złości i irytacji, to traktuje to jako pozytyw w odniesieniu do całości, bo w trakcie czytania możemy doświadczyć różnego rodzaju emocji.

I na tym moje pozytywne wrażenia się kończą. Cała reszta jest mi całkowicie neutralna. Ta książka to przede wszystkim romans. Osobiście wolę, gdy romans rozgrywa się na tle innych wydarzeń. Tutaj jest na pierwszym planie. Niby mamy kilka innych wątków, które w ten czy inny sposób napędzają fabułę, ale zabrakło mi tutaj tego wow!

Książkę czyta się błyskawicznie, niemniej po jej skończeniu nie pozostały we mnie jakieś silne uczucia i wrażenia. Ta książka nie jest zła. Po prostu nie sprostała moim oczekiwaniom względem tego gatunku.

Ja wolę, gdy dana historia wykracza poza znane schematy i stawia na coś nowego, coś czego jeszcze nie czytałem i dodaje do tego gatunku powiew świeżości. Czy w przypadku PwC tak jest? W mojej ocenie, niestety wyłącznie w niewielkim stopniu.

Dużą zaletą tej powieści to kreacja postaci. Je...

Rozwiń Zwiń

Od premiery pierwszego tomu minęły raptem trzy miesiące, a już na rynku pojawiła się druga część, a w kwietniu zostanie wydany ostatni tom trylogii. I takie tempo wydawania serii to ja rozumiem i szanuję. Bo tego świata nie chce się najzwyczajniej opuszczać.

Drugi tom dosłownie mnie zachwycił. Historia opowiedziana w tej części jest równie mr*czna, co w przypadku pierwszego tomu, ale z drugiej strony tym razem wszystko przeżywałem dużo bardziej i mocniej. Wielokronie łapałem się na tym, jak szeroko otwieram oczy ze zdziwienia widząc kierunek, który obiera fabuła. Dałem się tej hisotrii porwać, zaangażować i dosłownie pochłonąć. To było raptem 30 minut przyjemności, ale w jak najlepszym wydaniu.

Poza świetnie skonstruowaną fabułą jest tutaj pewne przesłanie, które ma bardzo dobry wydźwięk. Niby wszystko rozgrywa się w magicznym świecie i wiele problemów krąży wokół magii, ale ma to też swoje inne wymiary i metaforyczne znaczenie. Książka jest skierowana do młodszych, ale moim zdaniem niezależnie od wieku można przy mniej spędzić bardzo przyjemnie czas, a i dostrzec w niej dużo większe i bardziej wartościowe przesłanie, które zgrabnie zostało wplecione w historię.

Od premiery pierwszego tomu minęły raptem trzy miesiące, a już na rynku pojawiła się druga część, a w kwietniu zostanie wydany ostatni tom trylogii. I takie tempo wydawania serii to ja rozumiem i szanuję. Bo tego świata nie chce się najzwyczajniej opuszczać.

Drugi tom dosłownie mnie zach...

Rozwiń Zwiń

Ta książka jest bardzo intrygująca przede wszystkim ze względu na swoją formę, bo jest to tzw. tetbeszka, czyli dwie historie wydrukowane po przeciwnych stronach książki, ale jedna z nich jest wydrukowana do góry nogami. A zatem, by móc ją odczytać należy odwrócić książkę niczym klepsydrę i czytać niejako od początku. Co ciekawe, w przypadku takiej formy nie wiadomo, gdzie jest właściwy początek, a gdzie koniec historii, więc w teorii można zacząć ją czytać od dowolnej strony. Ale czy na pewno?

“Dom Klepsydry” jest podzielony według dwóch kolorów – niebieskiego i czerwonego. Decydując się zacząć od okładki niebieskiej lądujemy w latach 80. XIX wieku w Anglii, natomiast dla okładki czerwonej akcja rozgrywa się w Kalifornii w latach 30. XX wieku. Znając już całość sugerowałbym rozpocząć czytanie od okładki niebieskiej i następnie przejście do czerwonej. W czerwonej znajduje się dużo więcej spoilerów i innych istotnych informacji, które wyjaśniają wydarzenia z części niebieskiej. Bo tak, dla przypomnienia, obie historie mają ze sobą ścisły związek.

A jeśli mowa o samym związku i okładkowym haśle “Odwróć klepsydrę i rozwiąż zagadkę”, to muszę przyznać, że powiązanie między historiami, które stanowi tutaj największą zagwozdkę, nie było dla mnie satysfakcjonujące. Niemniej, obie historie mają bardzo dobre i zaskakujące zakończenie, które robi wrażenie. Ale w przypadku części czerwonej, która liczy około 230 stron, akcja nabiera tęmpa jak dla mnie za późno. Z kolei w części niebieskiej zawarte są elementy, które bardziej mnie znużyły niż zaangażowały.

Ogólnie książka ma bardzo ciekawy klimat i w interesujący sposób oddaje realia tamtych lat. Aczkolwiek, sam Dom Klepsydry ma tutaj odnienisienie wyłącznie do konstrukcji książki, a dla historii ma wręcz marginalne znaczenie. Zabrakło mi też większych emocji i przywiązania do całej fabuły, choć plot twisty były zaskakujące.

Ta książka jest bardzo intrygująca przede wszystkim ze względu na swoją formę, bo jest to tzw. tetbeszka, czyli dwie historie wydrukowane po przeciwnych stronach książki, ale jedna z nich jest wydrukowana do góry nogami. A zatem, by móc ją odczytać należy odwrócić książkę niczym klepsydrę ...

Rozwiń Zwiń