Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kilka słów refleksji po lekturze Twojego zbioru "W pogoni za jutrem"
Wydawać by się mogło, że dzisiejszy poeta wkraczający w światy przyrody, krajobrazów, sennych, czasem mrocznych, czasem słonecznych pejzaży to samobójca. Wszak są to scenografie wyświechtane, ograne, epigońskie w każdym calu. A tu przychodzi taka "Soroka" (Joanna) i krocząc, balansując na granicy kiczu wyciska z tych krajobrazów i pejzaży nowe koloryty. One nie przytłaczają tych starych, wyświechtanych, one się z nimi bratają i pozostając z nimi w harmonii dopełniają o przesłanie zaskakująco nowe, mądre, aktualne.
Wiersze ze zbioru „W pogoni za jutrem” prezentują wysoką klasę w kwestii formy, ale do tego Autorka już swoich czytelników przyzwyczaiła. Tytuł zapowiada, że będzie refleksyjnie, z nienachalną, acz niebanalną zadumą nad przemijaniem - i jest. Malowniczość kreowanych pejzaży okraszona subtelnym humorem sprawiają, że wiersze są strawą duchową łatwą do przełknięcia. A smakują niemal wszystkie, trudno je różnicować na lepsze i gorsze.
Autor recenzji:: Tadeusz Solecki

Kilka słów refleksji po lekturze Twojego zbioru "W pogoni za jutrem"
Wydawać by się mogło, że dzisiejszy poeta wkraczający w światy przyrody, krajobrazów, sennych, czasem mrocznych, czasem słonecznych pejzaży to samobójca. Wszak są to scenografie wyświechtane, ograne, epigońskie w każdym calu. A tu przychodzi taka "Soroka" (Joanna) i krocząc, balansując na granicy kiczu...

Bohater książki wydaje się dobrze psychicznie nastawiony do wyzwania jakie los przed nim postawił. Przewyższa swoją dojrzałością rodzeństwo, szkolnych kolegów i dzieci pojawiające się obok niego. Każde dziecko inaczej znosi dramat UTRATY RODZICÓW, ale on wydaje się silny, a także zdecydowany by pomóc innym w budowaniu swojego przyszłego życia. Żadnego mazgajenia się i ckliwej tęsknoty, tylko mozolne trzymanie się szansy doczekania jaśniejszego jutra.
Czytając książkę chcemy wierzyć, że są tak silne jednostki, jak ten nieopierzony jeszcze pisklak, który ledwo wypadł z gniazda. Być może robi to intuicyjnie, ale potrafi posługiwać się wrodzoną mądrością i spokojem, jako instrumentem samoobrony. Te lata, które spędził z rodzicami, dostatecznie przygotowały go do samodzielności.

Bohater książki wydaje się dobrze psychicznie nastawiony do wyzwania jakie los przed nim postawił. Przewyższa swoją dojrzałością rodzeństwo, szkolnych kolegów i dzieci pojawiające się obok niego. Każde dziecko inaczej znosi dramat UTRATY RODZICÓW, ale on wydaje się silny, a także zdecydowany by pomóc innym w budowaniu swojego przyszłego życia. Żadnego mazgajenia się i...

Opowiadania w specyficznym klimacie czasów minionych.

Opowiadania w specyficznym klimacie czasów minionych.